On Those Who Choose to Embrace Monasticism.. ΠΕΡΙ ΤΟΙΣ ΕΛΟΜΕΝΟΙΣ ΜΟΝΑΣΑΙ

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
CONFESS FOR FAITH AND HOMELAND-FATHERLAND





 On Those Who Choose to Embrace Monasticism
Introduction: The Path of Holiness, Confession, and Martyrdom



To refrain from doing evil is holy.  
To refuse to repay evil with evil is the mark of a confessor.  
But to return good and virtuous deeds in response to the evil done against you, to forgive every person always, to consider oneself the least of all and beneath all creation, and to offer even one’s own life, if necessary, for the sanctification and salvation of one’s brother—or even more, for one’s enemy—is the mark of a martyr.

This latter state is the essence, the heart of the Monastic Polity, the highest degree of faith, the path of the perfect, the complete imitation of the God-Man, our Lord Jesus Christ, in all things, accomplished in the light of the Divine Will and obedience to it.

How do we arrive at these conclusions?

Because the Lord said:  
“You have heard that it was said, ‘You shall love your neighbor and hate your enemy.’ But I say to you, love your enemies, bless those who curse you, do good to those who hate you, and pray for those who mistreat you and persecute you” (Matt. 5:43–44).  

Thus, we too may radiate the light of God’s love and righteousness, just as He does, toward all people. For this is the righteousness of God: perfect love, perfect forgiveness, perfect remission of sins. “Let your light so shine before men” (Matt. 5:16), and “that you may be sons of your Father in heaven, who makes His sun rise on the evil and the good, and sends rain on the just and the unjust” (Matt. 5:45). And not only in the physical sense, but above all in the spiritual, that is, through the grace, mercy, and consolation of the Lord.

Elsewhere, He says:  
“Whoever takes away your tunic, let him have your cloak also; and whoever strikes you on one cheek, turn to him the other” (Matt. 5:40, 39).

Ultimately, stretched upon the Precious and Life-Giving Cross—the Tree of Life—He pleads with God the Father to forgive His crucifiers (that is, all of us), having already forgiven them Himself. And since fallen humanity, failing in the image and likeness of God, became as a crucified thief, the God-Man, our Lord, became the image and likeness of a crucified thief. For the Word of the Lord is and remains unfailing through the ages, so that even the utterly degraded and condemned person may encounter Him in the final hour of life and be saved through repentance, banishing all despair from the face of the earth.

At the Crucifixion of the Lord, all creation shuddered and trembled, and His blood flowed upon the earth, watering the skull of Adam. Death and Hades were plundered, the devil was bound and lost the power he once held. The Lord became the Victor over life and death, being Himself Life, through His three-day burial and Resurrection. Having deified His human nature through His glorious Ascension, on the day of Pentecost, He established His Most Holy Church [the Most Holy Orthodoxy] through the Paraclete (the Holy Spirit). In this Church, He grants the fruit of immortality—Himself, His Precious Blood and Body—through the Supreme Mystery of the Divine Eucharist, for the remission of sins and eternal life, for the salvation and sanctification of the entire cosmos.

Our Lord, God, and Savior Jesus Christ is the first Monk and the Founder of the Monastic Polity, just as His Most Holy Mother is the first Nun. For this very reason, every monk and every nun must be an icon of our Holy Lord Jesus Christ and His Most Holy Mother.

The first holy monastery, the twelvefold company of the Holy Disciples and Apostles, was homeless and dwelt in the open air.

In the fourth century, St. Pachomios the Great, a disciple of St. Palamon, became the founder of cenobitic monasticism, having been taught by an angel. To him was delivered the monastic schema and the order of the cenobium. He did not introduce the priesthood into monasticism, so as to avoid rivalry among monks and scandal to the unity of the bond of love and the spiritual cohesion of the holy cenobium. He himself was not a priest and invited priests from the churches in the world to serve the Divine Liturgy on Sundays and major feasts. He was the founder of seven holy monasteries and the father of seven thousand monks.

The Monastic Polity rests on four spiritual and natural foundations:  
- **Renunciation, withdrawal, and exile from the world**  
- **Poverty (aktimesia)**  
- **Virginity (parthenia)**  
- **Obedience (ypakoi)**

If, therefore, my brother, you intend and plan to become a monk, it is perhaps worthwhile to reflect briefly on the following lines, so that you may approach this arena as prepared and informed as possible regarding the prerequisites, obligations, and peculiarities of the Monastic Polity, especially in the era in which we live.





A Defense of the Monastic Polity in the Last Times





A) On Renunciation, Exile, and Withdrawal from the World

Consider, brother, what you are leaving behind and where you are going. You leave behind noise and distraction to enter into stillness. You abandon many cares to embrace freedom from worldly concerns. You forsake preoccupation with many things to focus solely on the salvation of your soul. Be mindful, therefore, of where you are going, lest you fail to find what you seek—or worse, encounter something that disturbs your peaceful conscience and opens the back door to temptations and afflictions within the very harbor of salvation, potentially leading to incalculable shipwreck. For this movement is undertaken for one reason alone: the struggle, by God’s grace, for the salvation of your soul. It is unthinkable that where you go, anything contrary or obstructive to this purpose should be present, posing a serious risk to your goal.

Be cautious, for you are not going as a casual or occasional pilgrim but as a permanent and lifelong resident. For this reason, you must go prepared as a guest, confessing your sins, serving, participating in every activity and sacred service, in obedience, zeal, and fear of God. You will live in this way in the holy monastery and test, before the formal period of probation, whether what you experience is truly what you seek, whether you love it and can endure it with all your strength, and whether you decide to spend the rest of your life there, freely and willingly, with purity and a spirit of sacrificial offering. This dedication is to the Most Holy God, not to earthly authorities, powers, or conventions.

Beware lest you stumble over matters of faith or heterodox teachings, or find there a way of life that is errant and contrary to the Gospel. Much could be said on this matter.

Surely you have a spiritual father in whom you find rest and to whom you submit in obedience. Pay special attention to this, for if you go to a place without the blessing of your spiritual father and do not find spiritual rest as you do with him, **you must not go**. For there is a grave and serious danger to your soul, as salvation is not achieved through buildings, rituals, places, or monasteries, but through those entrusted with this work—competent and suitable clergy of the Orthodox Church. Be mindful also because the spiritual father, the Geronda, is irreplaceable, especially if he was the one who first guided you in the faith of truth and in whom you have found complete rest over time. Take heed, for without a serious reason—indeed, without any reason—this foundation is neither lost nor exchanged. As a venerable Athonite hieromonk, over eighty years old, affirmed about a month before his holy repose, the primary goal is the salvation of the soul.

A spiritual child once declared, “With my Geronda, I would descend even into Hades; without my Geronda, not even to Paradise!” This statement, though paradoxical or even oxymoronic, is perfectly explained when we understand that without the Geronda, Paradise is neither experienced nor secured. Moreover, with the Geronda, even Hades becomes bearable due to the great paternal love and spiritual consolation in the fatherly relationship. Recall the words of St. Paul: “For though you might have ten thousand instructors in Christ, yet you do not have many fathers; for in Christ Jesus I have begotten you through the gospel” (1 Cor. 4:15).


This, therefore, is the first thing you must heed, for the spiritual and conscientious matter is the primary concern.

There is, of course, the possibility that the spiritual father, as described by St. Paul, may be in the chosen holy monastery, or that there is already a spiritual bond between your spiritual father in the world and the chosen monastery. There is also the case where your spiritual father in the world is prevented, for a very serious reason, from continuing his duties as a spiritual father, in which case his absence does not constitute a matter of choice or decision. In these cases, the situation is different. However, in every case, the aspiring monk must find complete rest in his new spiritual guide. Furthermore, the primary spiritual fatherhood is neither nullified nor abolished, even if “we have ten thousand instructors in Christ” (1 Cor. 4:15).

All that we have mentioned is worthy of great attention and study, both for the sake of practical experience and because it holds true in the Holy Tradition of our Church. Otherwise, as the saying goes, “we learn through suffering.” We emphasize again that in every case, the salvation of the soul takes precedence, which is also the primary will of the Lord, as stated in 1 Timothy 2:3–4: “For this is good and acceptable in the sight of God our Savior, who desires all men to be saved and to come to the knowledge of the truth.”

Particularly and specifically regarding the Monastic Polity, the two fundamental prerequisites for choosing it are the presence of two inclinations: the divine calling, recognized and manifested through the spiritual fire, and the natural, free, unforced, spontaneous, and voluntary desire of the one choosing to become a monk. Both must be true and confirmed by the spiritual father, who seals them with his blessing and the subsequent informal initial testing, verifying the reality of the situation. It is beneficial and advantageous to undertake this informal trial visit to the preferred holy monastery, during which, before the formal probation, the candidate will participate in obedience in all activities, services, and the daily life of the monastery. If all goes well and he is assured of this, with the blessing of his spiritual father and the hegumen of the monastery, he may proceed to the formal and official probation, which must last at least three years. During this time, it is absolutely necessary to submit unreservedly to a discerning and unerring guide—the hegumen or one appointed by him—who, after the candidate’s successful service, will recommend him for tonsure as a monk. During these three years, the candidate will be tested evangelically, with precision and discernment, in obedience, love for the services, zeal, general conduct (character and ethos), devotion to God, and love for his brethren.

The Pre-Fall State

After this period, which is the minimum necessary time (or as long as may be required, but not more than ten years), and only if the candidate fulfills all the aforementioned prerequisites and already conducts himself as a true monk, with the decision and responsibility of the hegumen’s council and the candidate himself, and only if his zeal remains steadfast, let him be tonsured as a monk. Only then should he don the monastic rason and receive the full Angelic Schema, for neither the rason nor the Angelic Schema is to be worn and removed at will or abandoned. The Angelic Schema is not divided into Small and Great, as it is one and unique according to the Holy Tradition of the Orthodox Church (St. Pachomios the Great, St. Basil the Great, St. Theodore the Studite—also great—and all other relevant Fathers). Nor is it right or in accordance with Holy Tradition to read a “rason prayer” after only a year of probation, after which the candidate is dressed as a monk and called a monk, though he is only in schema and not in truth, and is addressed as “Father” or “Elder”—sometimes even before receiving the rason. This inconsistency, innovation, and novelty is unacceptable. The Angelic Schema is bound by solemn promises before God and men, for a true monk, not a mere type or likeness of a monk, signifies being an icon of our Lord Jesus Christ, His Most Holy Mother, and the Holy Apostles, choosing to walk in their footsteps, bearing his cross, and becoming obedient to Christ the God through his Geronda until death.

After the monastic tonsure, there must be no retreat or renunciation of these promises, nor contempt or casting off of the schema. Whatever happens, however serious—whether a spiritual or moral issue—it must be faced within the schema, even if it involves persecution or martyrdom. In such a case, the monk, for the sake of obedience and to avoid the “danger from the right” (self-will, pride), must not act independently (“in much counsel a man is saved”), but again with the guidance of an approved spiritual father, unless this is not feasible at the time.

The monk is like a Spartan warrior who must return from battle “either with his shield or on it” (that is, victorious with the shield of faith or honorably dead upon it). The monk must honor the Monastic Polity and the schema, even unto death, depending on the severity of the circumstances and if required, just as our Holy Lord, God, and Savior Jesus Christ became obedient to God the Father unto death, even death on a Cross: “having become obedient unto death, even the death of the Cross” (Phil. 2:8).




If, my dear brother, you see, or in testing find, that all the aforementioned conditions are not met, remain and struggle in the world, keeping all of God’s commandments with perfect obedience to your spiritual father, and you will still be saved. In this matter, recall the angel who exchanged the bones of the reposed in both the cemeteries of the Holy Mountain and those in the world. There have been many laypeople who lived as monks (and some who pleased God with perfect choice and resolve in life, such as a blessed simple lay brother from Paros who exuded myrrh after his repose), and many monks who lived as laypeople, some unfortunately as worldly people. It is safer to be a layperson with monastic inclinations than a monk with lay tendencies. For, as we have repeatedly emphasized, the primary importance lies in the salvation of the soul, and secondarily, according to each person’s character and conditions, the manner in which salvation is achieved.

Always, frequently and fervently, recall the unfailing and unshakable words of the Lord:  
“The kingdom of heaven is within you” (Luke 17:21).

And that most revelatory, prophetic, and vivid phrase of the Lord to the Equal-to-the-Apostles and Great Martyr Photini the Samaritan Woman (John 4:21–24):  
“Jesus said to her, ‘Woman, believe Me, the hour is coming when you will neither on this mountain, nor in Jerusalem, worship the Father. You worship what you do not know; we know what we worship, for salvation is of the Jews. But the hour is coming, and now is, when the true worshipers will worship the Father in spirit and truth; for the Father is seeking such to worship Him. God is Spirit, and those who worship Him must worship in spirit and truth.’”

We live in an era that is particularly anti-spiritual, characterized by widespread secularization (among both clergy and laity), a flood of sin, impiety, blasphemy, and openly anti-Christian laws and practices of those in power, compounded by the looming specter of accursed ecumenism, which threatens and demands conformity everywhere as a mandate of the new era and new world order, dragging along, unfortunately, many ecclesiastical figures, even those who remain indifferent, into its abominable vortex.

Already, so-called “new technologies” have infiltrated holy monasteries, with many monks now possessing and using iPhones, smartphones, or laptops. These are gateways for the worldly spirit to enter even into the cells, driving out stillness, solitude, sobriety, and prayer, and fundamentally altering the very way of monastic life. Sometimes, alongside these, one may encounter diving suits and spearguns, basketball hoops, ping-pong tables, or even massage therapy—and the Lord knows what else, related or unrelated.

In addition, various new machines, methods, and technologies have become associated with “modern” monasticism. Yet it is clear, and even synodically declared (by the Seventh Ecumenical Council), that all innovation and novelty in the Church, especially in monasticism—which is its heart and core—are expressly forbidden.

While some places may lack electricity, there are such advanced and extensive solar energy systems that they function as if connected to a regular power supply, enabling the use of all kinds of electrical appliances, as in a modern home or business.

Added to this is the abundance, variety, and richness of meals (even pizza is available, albeit without meat). In many cases, there is an informal breakfast, lunch, and dinner, formal or informal, even on fasting days, including during Great Lent. While oil-free fasting and related practices are observed on designated days, the quantity and seasonings often, or even frequently, exceed moderation. In ascetic hesychasm, the norm is one meal per day, after the Ninth Hour, and a coffee if an all-night vigil follows.

The result of all this, combined with noise and so-called conveniences, is the direct intrusion of worldly means and ways, distorting the traditional monastic way, which was rooted in ascetic hesychasm.

These incompatible and disconnected elements are now, unfortunately, found even in the rocks or stones of “ascetic” places. Thus, even “the rock” tends to become a “refuge for hares.”

But the situation, sadly, does not end here. There is now an extensive presence of laypeople who, for largely opportunistic reasons, settle in monasteries as employees, workers, apparent pilgrims, servers, or even candidates for monasticism, when in reality none of these are true. They mingle with the monks, inevitably influencing them, intentionally or not, with their worldly spirit, mindset, and behavior. Many are salaried and provided with free lodging, heating, and food. The usual excuse for this anti-spiritual presence is “we need them,” and thus, the cycle of technologies, conveniences, and secularization gradually—or rather, rapidly—expels the ascetic and hesychastic spirit, the very essence of Orthodox monasticism, introducing preoccupation, distraction, noise, and secularization. This aligns with the prophecy of St. Nilos the Myrrh-Streaming and the vision of St. Pachomios concerning monks in the last times.


Naturally, there is no longer talk of repentance or the fear of God, which are the two absolutely essential wings of the Angelic Schema, without which a monk cannot find his path to God. For this reason, in another vision, St. Pachomios saw monks of the last times cast into a thorny, rugged, and steep ravine, with only a few, with great effort, managing to find their way upward to salvation. In another vision, he saw them as blind in the darkness, laboring in vain, circling in the same place while seeking the way out to the light.

The most reputable contemporary spiritual fathers say that ascetic hesychasm no longer exists, while the holiest simply remain silent, not denying but acknowledging the widespread spiritual disorder, inconsistency, and decline.

In any case, all the above must be taken very seriously by one aspiring to live ascetically and hesychastically as a monk, especially by someone already accustomed to such a life in the world.

Take care to settle all matters here before you depart, for I fear, my brother, that God will not accept you or consent to your purpose. Great issues and difficulties will arise, even a “tightening” of the soul, both figuratively and literally, forcing you to return and confront your mistakes, omissions, errors, and shortcomings. Especially, my brother, if you leave behind souls you have wronged or grieved, particularly those under your care, protection, or responsibility. Do not even consider departing without first seeking reconciliation, restoration, and acknowledgment. Pay close attention to this matter, for you are not justified in seeking God locally while having wronged, grieved, or rejected Him in the person of your brother. For it is said, “The second commandment is like the first: you shall love your neighbor as yourself” (Matt. 22:39). It is absolutely necessary to depart in peace, having settled all matters and obligations, both spiritual and practical. Do not think of leaving behind people who are embittered, wronged, or grieving, for, as we have said, in the person of each such individual, you have grieved and wronged God Himself. How can you truly depart to become an even greater friend of God, having previously grieved and wronged Him, not once but many times, in many different persons? Have you not yet understood, as I, the wretched one, that to love your neighbor as yourself—the second commandment, like the first—means literally to see God in the face of every person and to treat them as you would the God-Man, our Lord Jesus Christ, without insulting, blaspheming, tempting, betraying, tormenting, grieving, ignoring, or crucifying Him? Or do you, like me, the miserable one, neglect and forget that man was made in the image and likeness of God and remains so, and that the Prototype of this image is the God-Man Himself? Now examine yourself, as if standing before Him on the fearful day of the universal Judgment, whether your purpose is true and whether all the necessary conditions are met, even in the settling of practical matters, leaving no outstanding issues, so that the blessing of your spiritual father may seal and confirm the Divine Will.

Only when all these conditions are met should you depart. [And do not cite “whoever has left…” and so forth, for it nowhere says, “whoever has left them unsettled, unreconciled, abandoned, grieving, afflicted, or unconsoled…”]

It is possible, after all this, that someone might think, “And who can become a monk?” The answer is here: “The things which are impossible with men are possible with God” (Luke 18:27), and “Without Me you can do nothing” (John 15:5). Amen, truly!

Again, regarding “whoever has left…,” the Lord adds, “…for My sake and the gospel’s” (Mark 10:29). Did He ask this of you? Did your spiritual father ask this of you? Did the Lord Himself call you from the tax booth to follow Him? Did He come and take you, like St. Peter, from your family?

Even St. Peter, as the Epitome of Clement clarifies, kept his family near him throughout his apostolic mission and ministry, even in Rome. Did He ask you, like Sts. Andrew and John, to follow Him, or like the other Holy Disciples and Apostles? Or did you ask Him, and He accepted you? Or, instead of all this, by departing rashly, impulsively, and enthusiastically, do you forget that you are forsaking Him, leaving without His call, violating and rejecting the Holy Gospel, leaving behind brothers, Orthodox Christians, loved ones, for whom you have responsibilities and obligations to settle, and whose consent you must obtain, so that you may depart in peace with the prayer and blessing of your spiritual father? Only then, perhaps, will you truly leave for the sake of the Lord and the Gospel. For, as we have carefully seen, it matters where you go, to whom you submit (the most important), in what environment, and in what manner you will live. There are many monks in schema, but true monks are few. There are also other particular issues related to the characteristics of our modern era and the general ecclesiastical and worldly situation. Many laypeople already live more spiritually, ascetically, and confessionally than many monks. There are also spiritual fathers in the world with far greater discernment and grace than many contemporary hegumens and hieromonks. Take care, lest the All-Good God has granted you such a spiritual father, for whom—believe me, the sinner—you will weep bitterly if you exchange him for something “cheaper” or “lesser.”

As a reputable elder said, “What matters is the person, not the walls.”

To give you a small taste of the current state—or rather, the current decline—we remind you that in our brief investigation, we encountered ping-pong tables, basketball hoops, spearguns, diving suits, massage therapy, rich and varied meals served two or three times daily, idle lay workers wandering among the monks, internet, Wi-Fi, computers, laptops, IT support offices, iPhones, smartphones, advanced solar-electric systems, all kinds of machines and vehicles, professional-grade electronic stoves (though elsewhere, to their credit, they had wood-fired ovens, but perhaps with other issues carrying their own spiritual weight). And this is not all. We heard heterodox teachings in some places, encountered hypochondriac situations, and found many monks with unfeigned worldly quirks and eccentricities. Of course, we also met very good people, very good Christians, very good monks, and… saints.

Take care, therefore, lest you encounter something related to the negative aspects we described, with which you could not coexist due to weakness or spiritual sensitivity, as they are entirely foreign to the Holy Monastic Tradition, which is synonymous with ascetic hesychasm, even in the context of a large cenobium.

Listen again to this: many reputable Athonite hieromonks say that ascetic hesychasm no longer exists, not even on the Holy Mountain! (The Lord sees and knows, and since some—or a few—remain silent on this question, it likely still exists, but for the worthy.) But you, my brother, who may be weak like me, how will you cultivate your repentance and prepare for the fearful day of the Lord in such an environment? Unless you are seeking something else, I urge you to take care that it does not contradict the terms of the Monastic Polity, for then, dear brother, the gehenna will be double! You must take care again, for the new era, the new world order, and the modern heretical current of ecumenism—the backdoor to pan-religion—have not left monasteries unaffected. This vile and foul plague has, unfortunately, entered the courtyards and inner sanctums of holy monasteries, along with all other human passions, such as ambition and vainglory, and it tends to overtake everything. Therefore, you must take great care, lest, through a humanly motivated, anti-Orthodox, and anti-Patristic obedience—which in this case is disobedience to the Church—you be compelled to bear the mantle of an ecumenist, a heretic, or one indulging in heterodox teachings, or even condoning and justifying sodomy or other unrepented sins, and be required to offer repentance to such a one.

There are, my brother, places more spiritual, others less spiritual, and others with strong worldly characteristics.

In every case, when choosing where to go, the primary value lies in the person (who must be an icon of our Holy Lord Jesus Christ), not the “walls,” as a highly respected Athonite spiritual father recently stated. We must also remember that we humans are transient and passing.

Furthermore, I urge you, dear brother, to take seriously the widespread condition of preoccupation and over-concern, as described in the prophecy of St. Nilos the Myrrh-Streaming and noted since the time of St. Pachomios, lest this condition has overtaken the place you intend to go.

Now, due to so-called “religious tourism” (a term that is blasphemous, heretical, and unacceptable in itself), monasteries often become service providers for many, varied, and indifferent visitors—rather, tourists—rather than true pilgrims. All this you must know well, for the decision to become a monk or to make a vow is a lifelong commitment and dedication to God Himself, which is why true monasticism is called the Angelic Polity.

If you wish, dear brother, to see what true cenobitic monasticism and the true, unerring Monastic Polity are, diligently study the life of St. Pachomios, as described in volumes 40 and 41 of the *Library of Greek Fathers and Ecclesiastical Writers* (published by the Apostolic Diakonia of the Church of Greece), in four complementary and perfectly harmonious accounts, similar to the Holy Gospels.

If you wish to be a true monk, do not settle for anything less than this.

I venture to add a few humble thoughts on some lighter matters, which nonetheless have their significance, as similar things are sometimes observed in various monastic places, uncommon even in the world. For example, headlamps and lotus fruits at the table (we may recall the trials of Odysseus until he retrieved his companions from the land of the lotus-eaters). As for the former, in our days when halos are exceedingly rare, they may serve as an inspiring reminder or nostalgia.

But prefer, my brother, the weightier matters over the lighter ones to make your decisions more correctly.

It has been written, heard, and perhaps confirmed that perhaps one-third or more of Athonite monks, prompted by the coronavirus (or rather, the “satan-virus”), were vaccinated, often at the urging of their hegumens or as a requirement of obedience! These “vaccines,” as is now widely and indisputably confirmed by reputable and serious scientists, are not in the category of traditional vaccines with weakened viruses. They contain everything from nano-scrap to mRNA genetic cell modifiers. We highlight this because it is an eminently spiritual and moral issue, gravely serious, as it constitutes a direct intervention in the human genetic code—the creative seal of God upon His image and likeness in man. Moreover, the graphene and other nano-scrap in these “vaccines” are potential causes of cardiac, arterial, and cerebral incidents and deaths—colloquially known as “suddenitis.” They certainly do not serve as a spiritual or physical antidote to the coronavirus and its variants, as many “vaccinated” individuals fall ill and die, often more certainly or frequently than the unvaccinated!

Other behaviors displayed and practices imposed by many are utterly anti-evangelical, dishonoring both the priesthood and the schema they bear. There is almost always the constant excuse of pressure exerted by worldly authorities against the Church, a misunderstood and anti-evangelical obedience that is, in essence, disobedience to the Church. For there is also the confession and even martyrdom of the confessors of the faith. What matters is which of these two the Christian chooses, and by God’s grace, the latter, for “we must obey God rather than men” (Acts 5:29).

Here we note the statement of a truth-loving and simple Athonite spiritual father that “state and Church are one!”—not in essence, but in practice, collaboration, or in many or few matters, a situation of intense anti-ecclesiastical secularizing phenomena and conditions within the Church (concerning certain or many persons, as occurred in the Lord’s time with ecclesiastical authorities, but in no way the divinely instituted institution itself).

Yet we do not despair; we take courage in the Lord’s word:  
“The gates of Hades shall not prevail against it” (Matt. 16:18). And precisely for this reason, by the grace of the Lord, we struggle.

This is the first global pandemic—or rather, the first globally manufactured anti-Christian attempt to reduce the earth’s population (the virus is an artificial laboratory creation from the Big Brother city of Wuhan, China, where, for about forty years, deadly experiments with genetically modified viruses have been conducted to reduce the country’s billion-plus population—see our related article “COVID-19”).

It is the first time the clergy openly wear masks, at least they should not wear them in church, especially in the sanctuary, or when venerating holy icons and relics, as this constitutes impiety or denial of the faith. Moreover, black masks distort the image of the schema; a monk or nun (or clergy in general) should not appear as if wearing a burqa! In cases of absolute necessity, only surgical-type masks should be worn. The holy clergy and faithful laity must not wear masks in places of worship. St. Basil the Great, St. Eumenios, and countless saints of our Church served as leper attendants without masks, often without even basic precautions. Our Lord, God, and Savior Jesus Christ, His Holy Apostles, and all the healing saints touched all in every disease directly with their hands in faith, without measures or precautions.

As it appears, the masks of Herodian and Pharisaic leaven have brought forth the coronavirus masks.

Study, therefore, my brother, all these matters and decide.

Incidentally, let us mention other related signs of the times, which have their significance, value, and symbolism:

In one place, liturgical vestments were thrown into a sink to be washed.  
Elsewhere, a series of throat-clearings by the officiating priest in the sanctuary lasted for a long time with notable intensity.  
A Latin papist communed, having declared his identity.  
In an ascetic place, one bite was followed by the next before the first was swallowed.  
Decorative prayer icons for pilgrims were priced.  
For these and other reasons, an urban elder advised not to test many places, as it is dangerous.  
Another said, “It is enough to be saved.”  
On the Holy Mountain, among other things, there is now widespread illegal hunting of wild boars, in which the “guards” sometimes participate!  
Of the ten points listed on the back of the diamonitirion regarding the obligations and matters pilgrims must observe, at least half are violated, often with the tolerance, knowledge, or awareness of those responsible.  
The situation at the Athonite Academy, regarding order, interest, and student behavior, was, at least until recently, poor, with an increased proportion of foreign students compared to Greeks and many instances of delinquent behavior.  
While it is easy for large groups of Romanian and Russian pilgrims to enter, it is equally difficult for small groups of Greek pilgrims to do so. We hope there is no hidden issue of internationalizing the Holy Mountain or any connection or perception of connection with “Russism” (we write much on this very serious matter).  
We saw pilgrims, albeit unintentionally, stepping on a clearly printed cross on a rug placed before a most holy icon prior to venerating it (we imply no intentionality, either by those who placed the rug or those who stepped on the clearly visible—and large—cross, but it constitutes a serious matter of spiritual sensitivity, as does the following).  
Elsewhere, they burned seed oil in the vigil lamps (again, not intentionally but for practical reasons of “better burning”), instead of pure olive oil, which was abundant in that place.  
We saw “handicrafts” brought from the world and displayed alongside monastic products, similar to these phenomena.  
Elsewhere, praise was given to an innovator and heterodox teacher.  
Elsewhere, a reading from a novelistic synaxarion called Origen great, while the truly great St. Pachomios said, “Throw all of Origen into the Nile” (his writings, that is, not into the fire, due to their reference to divine names).  
Instead of traditional monastic readings at the trapeza, we found in one place a laptop broadcasting edifying content, and in two different places, the readings were not according to the Holy Monastic Tradition but of a newer type, again via digital technology.  
Elsewhere, we encountered mirrors, hairdryers, and many other elements outside the Holy Monastic Tradition, and we realized that many cells, on the one hand, have all the “comforts,” and on the other, function as model cottage industries or small businesses producing and selling monastic goods, even online.  
Sometimes, for this or that omission or violation, the excuse is heard: “It is not unto death.” But after one, two, three, four, five, and more such omissions or violations, might they, in sum, lead to death? We wonder, or rather, we confirm, that the accumulation of evils may indeed bring death: “For the wages of sin is death” (Rom. 6:23).

These final points were mentioned as signs contributing to the demonstration of the broader spiritual decline in the ecclesiastical sphere, monasticism in general, and even the Holy Mountain, which, if nothing else, are far—perhaps very far—from the spiritual sensitivity that characterized the holy Elder Paisios, who re-evangelized clergy and laity as a new Patrocosmas for the Christian and Monastic Polity.

For this reason, another elder, revered by Elder Paisios, said, “Today, the entire Mountain is upside down,” and that there is danger if one is not careful and is led astray.

Finally, take heed, my brother, and provided all other conditions are met, under no circumstances depart to become a monk out of compulsion, necessity, fear, disturbance, or disorder—in short, without peace, maturity, and above all, without the will of God, confirmed through your spiritual father.

The weightier and most important matters we will address in the chapter on obedience, the fourth and final chapter of this treatise.




B) On Poverty (Aktimesia)

**Important Note**: This chapter should not be read unless the first chapter has been read and thoroughly understood.

Take care, brother, before you depart, to leave nothing behind in bank accounts, inheritances, or property in your name, for these will pull you back. Even if they do not bring you back physically, they will always pull you back mentally, preventing you from giving yourself wholly to your purpose.

Moreover, bring no material possessions or objects with you. If you have something for reasons of piety or prayer (an icon, prayer book, etc.), make it known to the porter or the person responsible for receiving new candidates for monasticism, and keep only what he permits, handing over the rest. However, in any case, bring a modest travel bag with the absolutely essential items: underwear, socks, hygiene products, a second pair of pants and shirt, a jacket, and perhaps a black cap and a watch-alarm clock.

Always bring the Holy Bible, as there may not be a copy in your cell, and its provision by the monastery’s responsible person may be delayed.

If you arrive only with the clothes you are wearing, there is a chance the monks may be scandalized or even reprove you for it.

Just as you should no longer possess material things, take even greater care not to bring worldly perceptions, habits, or practices—anything contrary to the terms of the Monastic Polity.

Ensure that when you go, you have already acquired the foundation of theoretical and practical training in the matters of the Orthodox Faith and the Monastic Polity, which is absolutely necessary. You will have cultivated this preparation as a layperson. This training is gained through your spiritual father and is the only possession you are permitted to bring with you, one that does not violate poverty but is an essential provision for your progress as a monk.

Remember again that the concept of poverty pertains more to spiritual matters than to material ones, though the latter are by no means excused, as we are to be simple stewards of them in obedience, never approaching, possessing, or handling them with passion.

Above all, you must be poor in your will—and all matters pertaining to your life—toward your Geronda, to whom you owe complete and unreserved obedience. This is provided that the commands and directives of your Geronda do not contradict the terms of the Orthodox Faith and the Holy Tradition of the Eastern Orthodox Church; otherwise, a serious problem arises with danger to your soul. If, God forbid, such a thing occurs despite the special care given to this matter, do not grow weary or discouraged, but to avoid the “danger from the right” and self-will, as we mentioned earlier, seek out another reputable Orthodox spiritual father and present the issue directly. If his response brings peace to your heart, act as he advises. Otherwise, in the absence of such guidance, see what the Fathers say on the matter and act accordingly. If it is a matter clearly and explicitly addressed by an Ecumenical Council (one of the Holy Seven or those fully in agreement with them), act accordingly. In every case, examine your conscience precisely, impartially, and without bias, for it alone will stand naked and exposed before the Lord on the fearful day of the universal Judgment.

Your Geronda must guide you Orthodoxly in the monastic arena as an excellent spiritual trainer and unerring guide. You, in turn, must be and remain poor in all things, at all times, and for all things, except for two non-negotiable and irreplaceable God-given axioms: your conscience and your free will. These you reveal and entrust only to your Geronda, who—pay close attention to this point—must also be your spiritual father. If this is not the case in the place you intend to go, **do not go**. For whatever you “acquire” during the day, you must deposit at your Geronda’s stole before sunset, so that you retire to your cell for prayer and rest completely clean, settled, and poor of anything superfluous, sinful, or useless that hinders the salvation of your soul. This special “sacred service” you and your Geronda must perform together daily before sunset.

Only then will you be a truly poor monk.

Sadly, today it is difficult even to confess your sins, let alone your thoughts. Without the revelation of thoughts, passions sprout and grow wild, and their later uprooting is burdensome or impossible. A true monk cannot exist without daily confession of thoughts, yet many spiritual fathers do not endure this labor, either because they are convicted by their own thoughts or because they cannot find someone suitable for this task. Today, it is perhaps impossible or extremely difficult to find this order in holy monasteries, even more so in parishes.

Imperfect or deficient confessions (especially regarding thoughts, as a recently reposed, highly respected confessor-spiritual father of Athens stated) are the primary cause and occasion for all kinds of psychological and spiritual problems among brethren.

If you wish, therefore, to progress and cultivate true and spiritual growth as a monk, you must practice complete poverty in all things. You must neither acquire, retain, nor “control” thoughts, words, deeds, objects, money, property, or the slightest thing of this world. Above all, take great care not to harbor malice, envy, or unforgiveness, depositing all these daily at your Geronda’s stole.

And then, you will be a truly poor monk.




C) On Virginity (Parthenia)

Great is the dignity of virginity.

The first Virgin is our Holy Lord, God, and Savior Jesus Christ, perfect God and perfect man, the foundation of the Church and of virginity. His Most Holy Mother, the Theotokos Mary, Ever-Virgin, is called so because she was preserved wholly undefiled by the Most Holy God, of whom she was Daughter, Bride, and above all, Mother. She is perfect in virginity—soul, body, thoughts, words, and deeds—before, during, and after giving birth, thus called Ever-Virgin. She alone holds the threefold dignity of virginity and became synonymous with it, conceiving, bearing, and giving birth to God Himself purely and immutably.

Among the Holy Apostles, only one was called a virgin, though many were virgins in the flesh, because the primary dignity of virginity is spiritual. By God’s grace, one must always remain a virgin in soul, not just in body. St. John the Theologian possessed this dual virginity to the fullest, which is why he was called the Virgin.

All other virgins, male and female, follow in their image and likeness (as in the matters of poverty and renunciation from the world). The Divine Persons lived in the world and associated with people, yet were wholly dedicated and devoted to the Divine Will, Plan, and Economy. Thus, renunciation, exile, and withdrawal from the world are not so much “local” as “modal,” and if they are not primarily modal, the local is of no benefit. However, if they are primarily modal, the absence of the local does not harm or negate it. The ideal, of course, is the harmony of both modal and local.

Those who come from marriage—one man’s wife or one woman’s husband—who keep their marriage bed undefiled and live in continence according to the Holy Tradition of our Church, striving spiritually, will also be counted as virgins in the coming Judgment and Kingdom. Indeed, this order of married persons surpasses those who are virgins in the flesh but careless and unrepentant in shameful thoughts and words.

Virgins will also include those who, according to the Lord’s saying, “made themselves eunuchs for the sake of the kingdom of God” (Matt. 19:12), renouncing their own will for the Divine Will or the carnal and worldly mindset for a spiritual life in the Lord, particularly in the Monastic Polity.

Moreover, there is another virginity, perhaps the most fundamental and significant, without which the others are difficult or impossible to achieve: preserving, by the grace of the Holy God, the faith of piety—the Most Holy Orthodoxy—undefiled and uncorrupted. It is impossible to live rightly without first having right belief.

This is a sacred duty and obligation, especially for us Orthodox Greeks.

For the monk, virginity must be threefold: spiritual, psychic, and bodily. Spiritual virginity is the Orthodox Faith and Truth, in which the monk—and the layperson—must remain steadfast, even if patriarchs deviate. For this reason, if you do not find a Pachomios, a Basil, a Studite, or a true and unerring icon of them, do not go.

Psychic virginity means that all the soul’s faculties must be in the service of God and His will (with all your soul, heart, mind, strength, and understanding), in obedience to your spiritual father, without any care or distraction for worldly matters.

As for bodily virginity, if you are already a virgin, guard it more than the apple of your eye. If you are not, or come from marriage, you must henceforth remain inviolably virgin, making this a lifelong law and rule. And you must remain virgin not only in body but also in senses, thoughts, words, and deeds—especially in deeds, for “whoever looks at a woman to lust for her has already committed adultery with her in his heart” (Matt. 5:28).

In general, the monk must remain virgin in all the principles and values of monasticism and not abandon them, even unto death if required. The sacrifice and offering for the Faith are accomplished only by God’s grace.


D) On Obedience (Ypakoi)

In the Old Testament

Obedience to the Divine Will  
Blessed Obedience  
True Obedience and the True Meaning of Obedience  
Obedience to the Faith of Truth, which is Obedience to the Church  
No other obedience exists, is known, or is recognized.

The Sacrifice of Isaac

Abraham, the Patriarch of Faith, took his son Isaac, along with all that was necessary for the sacrifice, as an offering to God. His devotion was rewarded when the Holy One substituted a ram for Isaac (a prefiguration of the Divine Passion).

There is much to marvel at and ponder with holy reflection in this most true biblical story from Genesis, the Pentateuch of our Holy Tradition.

Let us approach, by God’s grace, two of the most significant questions raised by this story:  
a. How was Abraham so certain and secure that God requested this seemingly unthinkable sacrifice?  
b. How, being certain of the Divine Will and obedient to it, did he offer the fruit of his old age (from his previously barren wife Sarah, and Isaac being a type of the God-Man), whom he was to sacrifice with his own hand, despite being a man full of love, philanthropy, and righteousness?




a. Abraham had uninterrupted communion with the Most Holy God, despite coming from an idolatrous race and living among idolaters. No one in his time was in such a spiritual state, sensibility, and knowledge of God, which he particularly cultivated through philanthropy, hosting and comforting weary travelers. He was not only righteous and humble, placing himself below no one, but saw God in every person’s face. For these reasons and his other gifts, which were surely the cause, he was made a chosen vessel of the All-Good God and was ultimately deemed worthy to behold the Holy Trinity itself, in the form of three angels—three men. (Some say these three angels were the Archangels Michael, Gabriel, and Raphael, each expressing and serving distinct divine attributes: Michael, the warrior defending against all enemies and adversaries of the Faith, who prevented the complete fall of the holy angels, thus called Archistrategos; Gabriel, the great mystic and angel of God’s decisions in the Divine Economy, also an Archangel; and Raphael, the Archangel who aids in daily matters, circumstances, difficulties, temptations, and choices in the struggle for sanctification and salvation—see his presence and action in the Book of Tobit in the Old Testament.)

Abraham was not only deemed worthy to see the Holy Trinity but to host, feed, and converse with it face to face, even negotiating that the Sodomites might not perish entirely (though, unfortunately for them, except for Lot, Abraham’s brother, and his family, they were all corrupt and evil, unrepentantly thinking and acting wickedly, desiring to lay hands on the angels themselves to satisfy their vile and damnable desires. Thus, the most patient and All-Good God, having delivered the righteous Lot—who, though living among them, never joined in their lawless desires, remaining faithful to the indwelling Word and God’s presence in his heart—rained fire and brimstone from heaven, utterly destroying the unrepentant Sodomites.)

Not only did Abraham possess all these virtues, graces, and gifts, but he received the wondrous and incomprehensible reward of the promise of a son in his hundredth year, with his ninety-year-old, barren-from-youth wife Sarah.

Thus, we understand who Abraham was: the chosen vessel of God, the progenitor and Patriarch of the Faith. He did not betray his conscience or the indwelling Word in the slightest. His entire will, desire, soul, heart, mind, and strength were directed toward God, with whom he had unbroken communion and communication (such communion with God is exceedingly rare and difficult in our days, though we live in the era of grace, not the Law or pre-Law era in which Abraham lived). For this reason, when God requested this utterly paradoxical and extraordinary sacrifice, Abraham knew with certainty through faith that it was undeniably the Divine Will. This is the answer to the first question.

b. Abraham knew well and saw the idolaters who sacrificed even their children to idols, prompted by the adversary and their own will. He understood that what God asked of him had no connection to the sacrifices of idolaters but could not fully comprehend why God requested the impossible. Yet his faith and trust in God were so firm that they surpassed even his love and pain for his own flesh, the doubt that he might not have another child with Sarah. He considered that Isaac, this miracle of God, this divine gift beyond all expectation, transcending the laws of nature, born to a hundred-year-old man and a ninety-year-old barren woman, belonged first and foremost to his Maker and Creator, who had granted him, even if for a short time. Now, God rightfully requested his return, and Abraham was obliged to offer him without complaint or murmuring. And so he did, approaching the greatest holocaust and sacrifice of all ages, as a prefiguration of the Passion of the Cross, the paramount event of universal history and the Divine Economy. At that moment, God rewarded Abraham’s faith, providing a ram entangled by its horns in the thicket (a type of the Crucified Lord) as a sacrifice in place of his son Isaac. God blessed Abraham, granting him abundant and inexhaustible grace for obeying His voice and preferring the Divine Will over his own, fully submitting his will to the Lord’s. Thus, Abraham became the progenitor and Patriarch of the Faith, the truest and most unerring vessel of God, receiving the promise that from his seed would come the Messiah and Redeemer of the world (Gen. 22:1–19). This, by grace, is the answer to the second question.

In the New Testament

Our Holy Lord, God, and Savior Jesus Christ says in the Holy Gospel according to John:  
- “My food is to do the will of Him who sent Me” (John 4:34).  
- “I do not seek My own will but the will of the Father who sent Me” (John 5:30).  
- “For I have come down from heaven, not to do My own will, but the will of Him who sent Me” (John 6:38–40).  
- “My teaching is not Mine, but His who sent Me. If anyone wills to do His will, he shall know concerning the teaching, whether it is from God or whether I speak on My own authority” (John 7:16–17).  
- “I know Him [the Father], and I keep His word” (John 8:55).  
- “The works that I do in My Father’s name, they bear witness of Me” (John 10:25).  
- “That you may know and believe that the Father is in Me, and I in Him” (John 10:38).  
- “He who believes in Me, believes not in Me but in Him who sent Me. And he who sees Me sees Him who sent Me” (John 12:44–45).  
- “I have not spoken on My own authority; but the Father who sent Me gave Me a command, what I should say and what I should speak… Therefore, whatever I speak, just as the Father has told Me, so I speak” (John 12:49–50).  

In the preceding three passages, the concept of obedience is particularly clarified, and it is fully explained in John 14:8–9, when the Holy Apostle Philip asked the Lord to show him the Father: “Philip said to Him, ‘Lord, show us the Father, and it is sufficient for us.’ Jesus said to him, ‘Have I been with you so long, and yet you have not known Me, Philip? He who has seen Me has seen the Father…’” Here, the Father speaks through the Son in the Holy Spirit. In the Person of our Holy Lord Jesus Christ, we must always understand not only the incarnate Word but the entire Holy Trinity, consubstantial, inseparable, and indivisible, with equal glory, honor, dignity, power, and might in all three Hypostases, distinguished only in that the Father is unbegotten and begets the Son, the Son is begotten of the Father, and the Holy Spirit proceeds from the Father through the Son. The Father is God, the Son is God, and the Holy Spirit is God—each Hypostasis is God, and the three Hypostases together, as consubstantial, inseparable, and indivisible, are one God. In each Hypostasis, we must recognize and understand the other two, consubstantial, inseparable, and indivisible with it. Glory to You, O Holy Trinity, our God! Amen, truly! We must not speak of the “difference” of the Persons but of the distinction of the Hypostases, not merely of a communion of love between them, lest we inadvertently or through “modernization” or corruption—God forbid—alter the Most Holy Dogma of the Faith. For “difference” in our days refers to other things, and the consubstantial, inseparable, and indivisible nature of the Hypostases, being of one will, one decision, and one purpose, is more than a mere communion of love. Sadly, we recently heard paradoxical and erroneous statements from a lay preacher in a parish church of a diocese already burdened with issues of “difference,” who also read the Epistle in the vernacular, thus violating the Seventh Ecumenical Council.

The Lord further says:  
- “As I have kept My Father’s commandments and abide in His love” (John 15:10).  
The following verses up to 17 further explain the Divine Will and obedience to it.  
- “The words which You have given Me I have given to them” (John 17:8).

The Lord’s command to His Holy Apostles and Disciples (and by extension, their successors) is to shepherd the rational flock as good shepherds, laying down their lives for the sheep if necessary (John 10:11, 21:15–17). Regarding the fullness of the Church, concerning the explanation and nature of true obedience, we have the Lord’s clearest reference in Matthew 23:6, 9. Here lies the particular responsibility of shepherds, that their commands and teachings do not nullify or distort the Lord’s commandments and teaching, and certainly do not differ from them.

For monasticism primarily means obedience—obedience to the hegumen and spiritual father, as the Holy Apostles and Disciples were obedient to our Lord, God, and Savior Jesus Christ, who was obedient to God the Father unto death, even death on a Cross.

Thus, the hegumen must be an icon of the Lord in word and deed, and the concept of obedience in the Church, especially in monasticism, is utterly incompatible with human commandments and heterodox teachings that contradict, violate, or distort the Holy Tradition of the Church.

Therefore, it is of primary importance to whom we entrust our soul, that he be a true and unerring guide, Orthodox and discerning in the Divine Will and our spiritual guidance, so that we may have complete obedience to him in the likeness of the Lord’s obedience to God the Father, safely and without experimentation or danger, leading us to the harbor of salvation. Ultimately, without complete trust, confession, and obedience to the Geronda, the monastic vocation carries a serious risk.

If the hegumen or spiritual father, as we noted in the first chapter, asks you to do something that violates the Orthodox Faith and Truth, and you are unaware and act accordingly, the responsibility lies entirely with him. However, if you know with certainty that a violation is occurring, you have a sacred obligation to discuss the matter with him or request an exemption. If he persists, and you are absolutely certain, do not act. To avoid the “danger from the right” and self-will, as we mentioned, it is preferable, if possible, to seek the opinion of another reputable, virtuous, unerring, discerning, and precise spiritual father regarding matters of the Orthodox Faith and Holy Tradition. The spiritual father is a “god” with a small “g,” but after God with a capital “G,” and in no way above God, the Holy Tradition of the Orthodox Church, God’s commandments, the decisions, terms, and articles of the Seven Holy Ecumenical Councils, and the teaching of the holy and God-bearing Fathers of the Faith, but rather obedient and submissive to all these.

The monk, in turn, must be trained, precise, and unwavering in the dogmas and truth of the Orthodox Faith. The Holy Tradition of our Church designates the faithful laity as guardians of the Orthodox Faith, and even more so, this must apply to monasticism and monks.

It is unthinkable for a monk to be uneducated, uncatechized, or untrained, especially when a layperson spends fifteen or twenty years in school to achieve a worldly profession. The hegumen and spiritual father’s primary responsibility is the training, theological, and practical education of the monk, above all through his own personal example, in the likeness of the Lord.

Great and particular care is needed, especially in our era, when the specter of ecumenism, secularization, ignorance, semi-knowledge, and above all, the lack of good and experienced Orthodox hegumens, shepherds, and spiritual guides tends to overtake everything, as is widely acknowledged.

Those who rightly refuse to obey the violation of the Faith are placed under disfavor and sometimes persecution. This cross may be the greatest a monk might have to bear, for to come into disagreement (God forbid) with his Geronda usually leads to persecution, often after slander and defamation. Therefore, with great fear of God, caution, and wisdom, such situations must be approached, as we have described. Then, the cross a monk may be called to bear will be good and pleasing to God, as it will be a confessional cross for the Orthodox Faith.

Many times, the excuse for this misunderstood obedience—or rather, disobedience to the Church—when the Faith is violated, is that it is better to be with the Church, even in violation of Holy Tradition, than outside it, even for a just and righteous cause. This is clearly a delusion. Let those who invented this notion tell us, first, which saint or synod declared such a thing; second, whether the Church can exist without Truth; third, whether a heretical Church is conceivable. The Church is Christ Himself, and as we have said, the concept of the Church outside of Truth is unthinkable. Confession is exclusively and only within the Body of the Church, never outside it. We have a sacred obligation to confess the Orthodox Faith, in word and deed, in every circumstance, within the walls and Body of the Church, with fear and trembling before our Holy Lord Jesus Christ, always Orthodoxly and in every situation. In no case does obedience in the Church entail violation of the Faith, which is clearly interpreted as betrayal of the Faith and contrary to it—essentially, disobedience to the Church, the very opposite of obedience.

Obedience to ecumenical, pan-religious, or New Age mandates constitutes direct disobedience and infidelity to the Most Holy Orthodox Faith and Church. We speak of evil in the dimension of words and deeds, where what is apparent differs from what is hidden in this gravely serious matter. Disobedience in the rason is weightier than without it, for the rason is a symbol and type of the Orthodox Church. Let us reflect on the Holy Theodores the Inscribed, St. Theodore the Studite, St. Maximos the Confessor, St. Mark of Ephesus, and all the holy confessors and martyrs for the Most Holy Orthodoxy. Not that we should become self-appointed public confessors of the Orthodox Faith, but when the matter reaches each of us personally, we have a sacred duty to confess for the Orthodox Faith. You are with and in the Church only when you are fully in agreement with its Holy Tradition, which consists of all that is true: Holy Scripture (Old and New Testaments), the Apostolic Canons and Decrees, the Seven Holy Ecumenical Councils, and every synod fully in agreement with them and the Orthodox teaching of the holy and God-bearing Fathers of the Faith (Blessed Hieromonk Spyridon Bilalis, “Orthodoxy and Papism”). The Lord urges us to confess the Orthodox Faith: “Whoever confesses Me before men, him I will also confess before My Father who is in heaven” (Matt. 10:32). Consider what it means when someone calls heresies “churches” and “confessions” and writes them as such in a synodal document (the anti-Orthodox and apostate Council of Crete, 2016). We remain in the Church, not in heresy; we do not follow heretics, innovators, or those who distort and alter the Orthodox Faith. When we see the helmsman steering the ship toward the rocks, we simply cry, “Rocks ahead!” Apart from tears, cries, and prayer, we can do nothing else. The Lord clarified: “The gates of Hades shall not prevail against it” (Matt. 16:18). But this small, humble act we must do, even if we are the lowliest “sailors” on this ship, with pain and true yearning for the correction and salvation of these souls, as we pray for the whole world and ourselves.

We must always remember that the greatest and most extensive struggles for the Orthodox Faith were fought by monks, who in many cases were persecuted, imprisoned, exiled, tortured, and put to death by both worldly and ecclesiastical authorities of their time.

May the Holy God deem the monk worthy never to face such a trial. Yet not as we will, but as He wills.

In our days, living evangelically is a great spiritual feat, even more so living as a true and unerring monk.

According to the prophecies of the saints of the Faith, our era is spiritually twice as heavy as the time of the Flood and greatly prefigures the era of the Antichrist, which will be five times heavier than today.

The fear of God is almost entirely absent, sadly, even among many clergy and monks. As for the remembrance of death, judgment, and the impending gehenna, there is no mention. This preaching is forbidden, excluded, with the excuse that it frightens and disturbs people, though the same does not apply when they turn to perversion, passions, and general transgression. Often, complaints are made by “the faithful” to bishops about such preaching, which is, of course, an essential part of the Orthodox proclamation, as St. John Chrysostom frequently addressed these matters, as did the Lord Himself and His Holy Apostles and Disciples.

In our days, the term “repentance” is considered, at best, anachronistic, obscurantist, and unacceptable by many, as it convicts licentiousness, lawlessness, and the violation of God’s commandments.

Wickedness and perversion have overturned the thrones of the powerful and the “seats”—chairs, armchairs, sofas—of the oppressed.

The Council of Crete is the first synod that, by coercion, willingly or unwillingly, attempted to abolish all previous ones, writing heresies as churches and confessions, violating for the first time the Symbol of Faith, which confesses the One and Only Church of Christ.

We have the criminal silence of ecclesiastical figures regarding the sins of perverse immorality, now introduced even into elementary schools as introductory lessons in corruption and depravity for future generations (see our related article, “The Satanization and Corruption of the World”).

We have the satanic assault on the Holy Mysteries by the supposed guardians of the Orthodox Faith, who preferred Glyfada and Crete over the pure and unadulterated Jordanian streams of the Faith of Truth (the Lord Himself and St. Paul vehemently condemned sodomy).

We note here a great wave of sodomites toward the Garden of our Panagia, many of whom become failed monks, except for a few who, in true, sincere, and unfeigned repentance, find their way. This evil leaven has, sadly, caused great harm to the Holy Mountain. The great tragedy is the excessive tolerance toward these individuals, to the point that many feel, and sometimes live, “as if at home.” They are often preferred over those from lawful marriages attempting the Monastic Polity. (We even saw plucked eyebrows.)

We have our Russian brothers (who are formidable in many ways and plant their “embassies” wherever given space) with their novel and expansionist perceptions and practices, even their intellectual, scholastic “theology,” which often deviates from Holy Tradition and sometimes veers into heresy, entirely outside the pure and unadulterated Orthodox spirit. They are drawn to and covet the Patriarchate, the Holy Mountain, and Jerusalem, and some periodically turn, insult, and revile the Orthodox Greek Fathers.

By the grace of the Holy God, we were deemed worthy to see with our own eyes and touch with our hands their secret, secure, and disguised tunnels, through which they transported crates of gold to their residence at the time, aiming to purchase and Russify the entire Holy Mountain (see our related article, “The Most Greek Holy Monastery of St. Panteleimon on the Holy Mountain,” and the bibliography of Konstantinos Panagiotidis, Manouil Gedeon Library). This was entirely prevented by our Panagia Mother, though they brought the gold from Odessa by ship, which was owned by their residence.

We have the issues of the New Age and New World Order, which daily strive to conquer everything Orthodox and Greek, as this is their sole target, particularly Orthodox Greek monasticism.

In such a generally anti-spiritual, anti-Patristic, and anti-Orthodox environment, it is very difficult, if not impossible, to find a safe place for a new monk to cultivate and bear fruit Orthodoxly, especially if he is not particularly cautious, as there is a serious risk to his soul.

Isolated cases exist, saints still exist and will never cease to exist forever, and there are well-intentioned and struggling monks, but few—very few—truly and steadfastly find their path to God.

St. Pachomios saw all this in a vision, and the prophecy of St. Nilos the Myrrh-Streaming speaks of it, even referring to the annihilation of the Holy Mountain, where only the peak of Athos will remain to recall it.

If this is to happen to the Holy Mountain, consider what may happen to other monastic places.

The pressure regarding ecumenism is already very strong, and the election of new hegumens is largely tied to this issue, closely monitored, albeit informally, by people from the Phanar, and sometimes in collaboration with like-minded locals who choose to obey men rather than God.

At best, a hegumen, to be acceptable or tolerated by ecclesiastical authority, must, at the very least, display complete indifference to these matters. As for confession, there is neither mention nor discussion. Yet St. Gregory the Theologian declares, “Better a praiseworthy war than a peace that separates us from God.” The great Bryennios cries, “We will not deny you, beloved Orthodoxy, nor will we lie to you, our ancestral reverence. In you we were born, in you we live, in you we shall repose. And if the time calls, we shall die for you a thousand times.” The Holy Inscribed show their inscriptions, St. Theodore the Studite his wounds, St. Mark of Ephesus his patience, suffering, and universal confession for the Orthodox Faith.

But where is the time or the souls today for such feats?

In comfort, we betray and renounce the Faith of our Fathers with the hypocritical and foolish excuse of “obedience,” not to the will of God and the Holy Tradition of the Church, but to that of the world, destined to hear the Lord’s fearful woes.



Epilogue

The Holy Fathers encourage two paths in life: monasticism or married life and that at the path you enter you shall remain. They prefer the Monastic Polity, the Angelic Polity, as the higher spiritual path, and rightly so, provided it is according to God and fully in harmony with the Holy Monastic Tradition of our Church, leading to salvation.

Marriage, in turn (recalling here the first miracle of the Lord, honoring the dignity of this most holy mystery), in our days is perhaps even “heavier” than monasticism—a sign of the times, perhaps.

For both husband and wife must be of one mind, living spiritually and in complete obedience under the same spiritual father, who must be unerring and Orthodox. Where are such things today (though not impossible)? Thus, half divorce, while the other half, save for rare exceptions, persist and suffer.

Here lies the great crime: the innocent children bear the “saddest” cost, with indelible marks of pain and division in their souls, the root cause of all abnormalities, psychological, and spiritual problems and traumas of the young and future generations.

Add to this the “porno-sodomy-school” with its newly introduced anti-Christian teaching, designed to dismantle the last hope of a virtuous, spiritual, and consoling-loving environment for the education and upbringing of children and youth, turning it into a heretical and corrupting den. All these constitute causes for a general spiritual alarm for our salvation and that of our children.

For this general and global decline of humanity, which has now seriously affected our Church and our homeland Greece, the blessed Hieromonk Father Gabriel (of Thera) said from his bed of pain in his old age, months before his holy repose, “It is enough to be saved.”

The holy and blessed Hieromonk Anthimos of the Holy Skete of the Annunciation of the Theotokos in Agia Anna (+1995) said, a year before his venerable and martyric repose, to one aspiring to become a monk, “First and foremost, my child, be an Orthodox Christian and a Greek,” for the confessional crown, and because this is, in our era, far superior to a fallen monasticism that has lost its orientation or a failed monastic life. In such a life, true and spiritually healthy confession is seen as disobedience, rebellion, or delusion, with little or no sensitivity to heretical and damnable deviations by those in ecclesiastical administrative positions, leading the entire ship to the rocks.

Therefore, dear brother, examine with your spiritual father which of the two paths is safer and conducive to your salvation, and above all, what precisely is the will of God in this matter.

We take courage in the Judge of the contest, God, and His unfailing Word: “The gates of Hades shall not prevail against it” (Matt. 16:18). We also take courage in the Panagia Mother and all the saints. In them we trust, but we must also move our hands and feet, our tears, our voice (cry) to the Lord, our repentance, asking Him to grant us His fear, repentance, and obedience to His Most Holy Will, all that we owe Him. Otherwise, if death overtakes us, it will be too late—far too late!

Study this entire matter carefully and with great attention, as the one concerned must be prudent, restrained, and humble with the fear of God toward himself.

And let us always remember what we have written:  
“The things which are impossible with men are possible with God” (Luke 18:27, Matt. 19:26, Mark 10:27).



Great Anthony – Great Paul of Thebes  
Two of the Greatest Saints of the Faith



Article from *Balsam of the Soul*: The Saint of the Heading  
“Monk Philaretos?” “I am the wretched one, Mr. Judge”

A Barefoot Ascetic in Court

I have read in Palladius’ *Lausiac History* the following about Abba Hor: “He lived in the desert, eating herbs and sweet roots, drinking water when he found it, spending all his time in prayers and hymns.”

I believe this perfectly captures the ascetic life of Father Philaretos. He was a fragrant flower blooming among the rocks of Karoulia! Truly a friend of virtue, he always walked barefoot.

One day, our Geronda, Father Gerontios, wishing to test whether his great love and simplicity were from God or from egoism, said to him:  
“Father Philaretos…”  
“Bless, Geronda.”  
“You are a hypocrite! You show off walking barefoot in tattered robes to appear humble!”  

“Geronda,” he replied, humbly bowing his head, “I am a hypocrite! But what should I do to be healed?”  
“Put on shoes and tidy yourself up.”  
“Let it be blessed, Geronda; I will do so.”  
He made a deep prostration and left.

He immediately found some very old shoes and carried them under his arm. When he reached the door of our hermitage, he put them on and entered! This was done with great pain, for after so many years barefoot, his soles were swollen and could not endure shoes for long. But obedience and humility work wonders!

Virtue is evident when a brother reproves you, and you humble yourself without protest. The devil is burned by such behavior.  

“Now, indeed! Now you are truly a humble monk,” our Geronda told him.  
“Bless, Geronda, bless,” he said, and after making a prostration, he departed, stumbling like a child.

Wild herbs grew near his hermitage. He would cut them and, though they were essential to him, bring them to us, saying:  
“Eat, fathers. These are God’s, and they should be eaten by those who please Him, not by the slothful like me!”

One day, a rason-wearing man who claimed to be a deacon passed by. Seeing the ascetic’s old books, he coveted them and slyly took them. He left with them, heading to Dafni, unaware that outgoing visitors are checked at the customs house. There, they arrested him!  

“Where did you get these?” they asked.  
“Father Philaretos sold them to me at Karoulia!”  
He lied to justify himself and continued his vile slander:  
“He is an antiquities dealer! He sells old books!”

The police came to the desert and conducted inquiries. Convinced by this deceitful man, they filed charges against the holy ascetic!

One day, the summons arrived, as everything passes through us. Ascetics know nothing of such matters and generally do not deal with worldly affairs. The summons called for him to be tried!

We informed him, and he said, “I don’t know where to go. Please, you lead me.”  
We did what was needed, gave him some clothes—his own were torn from his rugged ascetic life—and asked a lawyer we knew to assist him.  

We gave him some money to go to Thessaloniki for the trial. Who? The one whom, we humbly believe, even God






                                         


                                                                                             
 ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΟΥΜΕ ΡΗΤΑ, ΟΤΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ -ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΑΡΘΡΑ- ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΟΠΑΔΙΣΜΟ Η ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ Η ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ Η ΚΑΙ ΕΜΠΑΘΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΔΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΞΕΝΟ ΠΡΟΣ ΠΑΣΑ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. 
   ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΠΟΣΑΦΗΣΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΑΡΘΡΑ. 
   ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΚΡΟΝ ΜΙΣΗΤΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΜΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΜΙΜΗΣΙΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ, ΠΟΛΕΜΕΙ, ΥΒΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΩΤΑΤΗ ΚΑΙ ΜΟΝΩΤΑΤΗ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ,ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΡΩΑΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΑΓΩΝΙΣΑΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΣΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΟΛΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, ΕΧΟΝΤΕΣ ΕΝ ΤΑΥΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΟΤΙ ΕΙΜΕΘΑ ΕΣΧΑΤΟΙ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΠΑΝΤΩΝ. 
   ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΟΤΙ ΔΙΑΠΡΥΣΙΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΘΥΜΩΣ ΒΟΥΛΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΕΘΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΕΠΟΙΗΘΗ ΛΙΑΝ ΚΑΛΟΣ -ΑΡΙΣΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΕΛΕΙΟΣ- ΤΩ ΛΟΓΩ ΑΥΤΟΥ ΜΟΝΟΝ, ΕΚ ΤΟΥ ΜΗ ΟΝΤΟΣ, ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΟΥ ΠΑΝΑΓΑΠΗΣ, ΠΑΝΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΘΕΟΥ.. 
   ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΚΛΟΝΗΤΗ, ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΕΔΡΑΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΤΕΛΟΣ ΑΙΣΙΑ ΕΚΒΑΣΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ, ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΠΑΣΑΝ ΕΝΝΟΙΑΝ ΧΩΡΗΣΙΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΙΝ ΠΑΝΑΓΑΘΩΤΑΤΟΝ, ΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΤΑΤΟΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΘΕΟΝ, ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΝ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΜΗΝ..

Περι τοις ελομενοις Μονασαι

  Το να μην κανει ο ανθρωπος κακό , είναι αγιον.

  Το να μην ανταποδιδει κακον αντι του κακου, είναι ομολογιακον.

  Το δε το να ανταποδιδει, καλον και αγαθον, αντι του κακου που γινεται εναντιον του και να συγχωρει παντα ανθρωπον και να θετει εαυτον, εσχατον παντων και υποκατωθεν πασης της κτισεως και το να προσφερει και την ιδια τη ζωη του, αν χρειασθει, δια τον αγιασμο και την Σωτηρια του αδελφου του, η ετι πλειον, ακομη και του εχθρου του, είναι μαρτυρικον.

  Τουτο το εσχατον είναι η ουσια, η καρδια του Μοναδικου Πολιτευματος, ο ανωτατος σταθμος της Πιστεως, η οδος των τελειων, η μιμησις κατά παντα του Θεανθρωπου Κυριου Ιησου Χριστου, παντα δε ταυτα, εν τω φωτι του Θειου θεληματος και της υπακοης εν αυτω.

 

  Πως συναγωμεν αυτά τα συμπεραματα;

  Ότι ειπεν ο Κυριος:  

«Ηκούσατε ότι ερρέθη, αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου. Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματ. Ε΄, 43-44) 

 ώστε να προβαλλωμεν και ημεις, το φως της Αγαπης και της Δικαιοσυνης του Θεου, καθως Εκεινος, ουτω και ημεις, προς παντας τους ανθρωπους και διοτι, αυτή είναι η Δικαιοσυνη του Θεου, η τελεια Αγαπη, η τελεια αφεσις, η τελεια συγχωρησις.. ΄΄ουτω λαμψατω το φως ημων,εμπροσθεν των ανθρωπων''...Ματθ.5,16 και ''οπως γενησθε υιοι του πατρος υμων του εν ουρανοις οτι τον ηλιον αυτου ανατελλει επι πονηρους και αγαθους και βρεχει επι δικαιους και αδικους΄΄ κατα Ματθ. 5,45΄΄.. και ουχι μονον το φυσικον, αλλα προπαντων το νοητον, ητοι την Χαριν και το Ελεος και την Παρακλησιν του Κυριου.

  Αλλου παλιν λεγει,: ΄΄Οστις αφαιρεσει σου τον χιτωνα, αφες αυτω και το ιματιον και οστις σε ραπισει επι την σιαγονα, στρεψον αυτω και την αλλην΄΄.

  Εις τελος, τανυσμενος επι του Τιμιου και Ζωοποιου Σταυρου (το Ξυλον της Ζωης), ζητει από τον Θεο Πατερα, να συγχωρησει τους σταυρωτας του (δηλαδη παντας ημας), αφου και Ο Ιδιος τους εχει συγχωρησει. Και αφου ο πεπτωκος ανθρωπος, αστοχησε εις το κατ΄Εικονα και το καθ΄Ομοιωσιν καταντησας ληστης εσταυρωμενος, εγενετο Ο Θεανθρωπος Κυριος εικονα και ομοιωσις εσταυρωμενου ληστου (και ότι ο Λογος του Κυριου ειναι και παραμενει απτωτος εις τον αιωνα), ινα παντως και αυτόν ακομη, τον αχρειωθεντα και αξιοκατακριτον ανθρωπον συναντηση, εις την εσχατην ωραν του βιου αυτου, και τον σωσει δια της Μετανοιας, αιροντας δια παντος, πασαν απελπισιαν, από παντος του προσωπου της γης.

  Εις την Σταυρωσιν του Κυριου, εφρικιασεν και εσαλευθη πασα η κτισις, και το αιμα του Κυριου ερευσε εις την γην και εποτισε το κρανιο του Αδαμ. Ο θανατος και ο αδης εσκυλευθη, ο διαβολος εδεθη και απωλεσεν την ισχυν και την δυναμιν, ην προτερον ειχεν. Ο Κυριος γινεται ο νικητης της Ζωης και του θανατου, Ο Ιδιος, Ων ΑυτοΖωη, δια της τριημερου αυτου ταφης και Αναστασεως, και αφου Θεωσει την ανθρωπεια αυτου φυσι, δια της ενδοξου Αυτου Αναληψεως, την ημερα της Πεντηκοστης ιδρυει δια του Παρακλητου (του Αγιου Πνευματος), την Αγιωτατη αυτου Εκκλησια [την Αγιωτατη Ορθοδοξια] εις την οποια χαριζει, τον καρπον της Αθανασιας, τον ιδιον τον Εαυτον του, το Τιμιον Αιμα και το Σωμα Του δια του Υψιστου Μυστηριου της Θειας Ευχαριστιας εις αφεσιν αμαρτιων και εις ζωην την αιωνιον, εις την Σωτηριαν και τον Αγιασμον του συμπαντος κοσμου.

  Ο Κυριος και Θεος και Σωτηρ ημων Ιησους Χριστος, είναι ο πρωτος Μοναχος και ιδρυτης του Μοναδικου Πολιτευματος, καθως και η Παναγια Μητερα, η πρωτη Μοναχη. Και ακριβως δια τον λογον αυτόν, ο κάθε Μοναχος και η κάθε Μοναχη, οφειλουσιν είναι τυπος του Αγιου Κυριου Ιησου Χριστου, και της Παναγιας Αυτου Μητερας.

  Η πρωτη Ιερα Μονη, ο δωδεκαριθμος συλλογος, των Αγιων Μαθητων και Αποστολων, ητο αοικος και υπαιθριος.

  Τον τεταρτο αιωνα, ο Μεγας Παχουμιος μαθητης του Οσιου Παλαμωνος, εγενετο ο θεμελιωτης του Κοινοβιακου Μοναχισμου, διδαχθεις εις τουτο παρ΄Αγγελου, και το Μοναχικον παρεδοθη εις αυτόν Σχημα και η ταξις του Κοινοβιου και δεν εβαλεν την Ιερωσυνην εις τον Μοναχισμον, δια να μην είναι αφορμη αντιζηλειας μεταξυ των Μοναχων και σκανδαλου εις την ενοτητα του συνδεσμου της Αγαπης και την Πνευματικην συνοχην του Ιερου Κοινοβιου. Ο ιδιος δεν ειχε την Ιερωσυνη και προσεκαλει Ιερεις εκ των εν τω κοσμω Εκκλησιων, ινα Λειουργησουσιν εις τας Κυριακας και τας Μεγαλας Εορτας. Υπηρξε κτητωρ επτα Ιερων Μονων και πατηρ επτα χιλιαδων (7.000) Μοναχων.

  Το Μοναδικον Πολιτευμα εδραζει εις τεσσαρα Πνευματικα και φυσικα θεμελια:

την αναχωρησιν-αποταγην-ξενιτειαν, την ακτημοσυνην, την παρθενιαν και την υπακοην.

  Εάν λοιπον προαιρεισαι και μελετας αδελφε μου να γινεις Μοναχος, αξιζει ισως πρωτα να εντρυφησεις δι΄ ολιγον εις τις γραμμες που ακολουθουν ώστε να προσελθεις στο σταδιο αυτό, κατά το δυνατον, κατηρτισμενος και ενημερωμενος σχετικα με τις προυποθεσεις, τις υποχρεωσεις, τις ιδιαιτεροτητες καθως επισης και την καταστασιν του Μοναχικου Πολιτευματος ιδιαιτερως μαλιστα, στη εποχη αυτη την οποια ζουμε.

 

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ ΕΝ ΧΡΟΝΟΙΣ ΕΣΧΑΤΟΙΣ 

 Α} ΠΕΡΙ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ ΞΕΝΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΠΟΤΑΓΗΣ 

   Ιδε αδελφε τι αφηνεις και που υπαγεις. Αφηνεις τον θορυβο και τον περισπασμο δια να υπαγεις εις την ησυχια. Αφηνεις τις μεριμνες τις πολλες δια να υπαγεις εις την αμεριμνεια. Αφηνεις την πολυφροντιση δια να φροντισης μονο δια την Σωτηρια της ψυχης σου.  Προσεξε λοιπον που θα πας, μηπως και δεν συμβει κατι η καποιο απο τα προηγουμενα αλλα και προπαντων εκει που μελετας να πας μηπως και δεν ευρεις κατι η καποιο απο τα ζητουμενα, αλλα και προπαντων, μηπως εκει ευρεις και αλλα ακομη τα οποια να χαλουν την αναπαυμενη συνειδηση και να ανοιγουν την κερκοπορτα των πειρασμων και των θλιψεων μεσα στο ιδιο το λιμανι της Σωτηριας, απεργαζομενα ισως και ανυπολογιστο ναυαγιο. Διοτι η κινησις αυτη γινεται δι΄ενα και μονον λογο αποκλειστικως, τον Χαριτι Θεου αγωνα δια την Σωτηρια της ψυχης, οποτε ειναι ανενδεκτο εκει που θα πας να συντρεχη οτιδηποτε εναντιο, η και κωλυμματικο με σοβαρο ενδεχομενο κινδυνο προς το σκοπο αυτο. Προσεξε διοτι τωρα δεν πας εκει πλεον ως συνηθης και περιστασιακος προσκυνητης, αλλα ως μονιμος και ισοβιος. Και ακριβως δια τον λογο αυτο θα πας προπαρασκευαστικα ως φιλοξενουμενος, εξομολογουμενος, διακονητης, συμμετεχων εις πασαν δραστηριοτητα και Ιεραν Ακολουθιαν, εν υπακοη, φιλοτιμια και Θεου φοβον. Θα ζησης με τον τροπο αυτο την Ιερα Μονη και θα δοκιμασης πριν την κανονικη δοκιμη, αν αυτο το οποιο ζης ειναι εκεινο το οποιο αληθως ζητεις, αν το αγαπας και το υπομενης πασει δυναμει και τελικα αν αποφασιζης το λοιπον της ζωης σου να το περασης εκει, αυτοπροαιρετα, αυτοθελητα, με καθαροτητα και πνευμα προσφορας θυσιαστικης και διοτι η αναφορα και η αφιερωση αυτη ειναι προς τον Αγιωτατο Θεο και οχι προς επιγειες εξουσιες, δυναμεις και συμβασεις... Προσεξε μην σκονταψης σε θεματα Πιστεως, ετεροδιδασκαλιων, μηπως ευρης εκει πλανεμενο και αντιΕυαγγελικο τον βιο... Και για το ζητημα αυτο, εχωμε να ειπουμε πολλα. 

   Ασφαλως εχεις Πνευματικο εις τον οποιον αναπαυεσαι και τελεις εν υπακοη. Το ζητημα αυτο προσεξε το ιδιαιτερως, διοτι αν εκει που θα πας, δεν πας με την Ευλογια του Πνευματικου σου και δεν αναπαυεσαι Πνευματικα καθως αναπαυεσαι και στον Πνευματικο σου, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ, διοτι θα εχης κινδυνο εις την ψυχη σου σοβαρο και μεγαλο, οτι η Σωτηρια δεν επιτελειται δια των κτιριων, των τυπων, των  τοπων και των Μονων, αλλα δια των εντεταλμενων εις το εργον αυτο, αρμοδιων και καταλληλων Κληρικων της Ορθοδοξου Εκκλησιας. Προσεξε ακομη και διοτι, ο Πνευματικος, ο Γεροντας, ειναι αναντικατασταστατος και ιδιαιτερως εφ, οσον ειναι εκεινος ο οποιος πρωτος μας επαιδαγωγησε εις την Πιστι της Αληθειας και εις τον οποιο επι χρονους και καιρους, απολυτως αναπαυομεθα. Προσεξε λοιπον οτι χωρις λογο σοβαρο η μαλλον ειπειν, χωρις κανενα λογο το κεφαλαιον αυτο δεν χανεται, ουτε ανταλλασσεται και διοτι ασφαλως το πρωτο ζητουμενο ειναι η Σωτηρια της ψυχης, καθως αληθευε προσφατα, ενα μηνα περιπου, πριν την Οσιακη κοιμηση του, υπερ ογδοηκονταετης Γεροντας Ιερομοναχος Αγιορειτης. 

  Καποιο Πνευματικοπαιδι διεσαφηζε και ελεγε, πως με τον Γεροντα μου και στην κολαση κατεβαινω.. χωρις τον Γεροντα μου, ουτε στον Παραδεισο!!! Το λεκτικο αυτο σχημα ειναι παραδοξο.. δια να μην ειπουμε οξυμωρο, εξηγειται ομως αριστα αν εννοησουμε οτι χωρις τον Γεροντα και εκτος του Γεροντος, ουτε βιωνεται ουτε εξαφαλιζεται ο Παραδεισος και ακομη οτι, μαζι με το Γεροντα και κοντα στο Γεροντα, ακομη και η κολασις γινεται υποφερτη δια την πολλην Πατρικην αγαπην και παρακλησιν στην Πνευματικη πατρικη σχεση.. Θυμησου εκεινο το Παυλειο.. " εαν γαρ μυριους παιδαγωγους εχητε εν Χριστω,αλλ'ου πολλους πατερας εν γαρ Χριστω Ιησου δια του ευαγγελιου εγω υμας εγεννησα.''

Α' Κορ.Δ'15. 

ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΘΑ ΠΡΟΣΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΟΝ ΖΗΤΗΜΑ. 

  Υπαρχει βεβαια και η περιπτωση κατα την οποια ο Πνευματικος πατηρ,[καθως ο Αγιος Αποστολος Παυλος τον περιγραφει],να ευρισκεται στην επιλεγμενη Ιερα Μονη,η ακομη το να υπαρχη ηδη Πνευματικος δεσμος, του εις τον κοσμον Πνευματικου, με την επιλεγμενη Ιερα Μονη. Ακομη υπαρχει και η περιπτωση κατα την οποια ο εις τον κοσμο Πνευματικος κωλυεται δια καποιον πολυ σοβαρο λογο, να ασκη περαιτερω το καθηκον του ως Πνευματικος πατηρ οποτε και η αποστερηση του δεν συνιστα ζητημα επιλογης η και αποφασεως. Στις προηγουμενες περιπτωσεις το ζητημα ειναι διαφορετικο... αλλα σε καθε περιπτωση παντως, ο μελλων γενεσθαι Μοναχος οφειλει να αναπαυεται απολυτα εις τον νεον του Πνευματικον οδηγον.. και ακομη οτι παλιν η πρωτοβουλη Πνευματικη Πατροτητα, ουτε αναιρειται, ουτε καταργειται "καν μυριους παιδαγωγους εχωμεν εν Χριστω"... 

 


  Ολα οσα προαναφερουμε ειναι ασφαλως αξια πολλης προσοχης και μελετης και δια το ζητημα της πειρας των πραγματων αλλα και πολυ περισσοτερο εφ΄οσον αληθευουν εις την Ιεραν Παραδοσιν της Εκκλησιας μας.. αλλως "αραν μαθα". Τονιζουμε και παλι οτι σε καθε περιπτωση, εκεινο το οποιο προεχει ειναι η Σωτηρια της ψυχης, το οποιον συνιστα και το πρωτευον θελημα του Κυριου.. δηλαδη το

   Ιδιαιτερως δε και ειδικως εις οτι αφορα το Μοναδικο Πολιτευμα, οι δυο πλεον βασικες προυποθεσεις για την επιλογη του, ειναι να συντρεχουν οι δυο κλι[-η]σεις, δηλαδη καθως προεγραψαμε, η κλισις και η Κλησις..  εκεινη η εκ του Θεου η οποια δια του Πνευματικου πυρος αναγνωριζεται και εκδηλωνεται και προβαλλει αλλα και εκεινη η εφεσις η φυσικη, η αυτοπροαιρετος, η ελευθερα και αβιαστος και αδυναστευτος  και αυθορμητος και αυτοβουλος η εκ του ελομενου Μονασαι και οι οποιες καλο και αγαθο ειναι, να αληθευουν κατ'αμφω απο τον Πνευματικο ο οποιος επισφραγιζει με την Ευλογια του και την ακολουθουσα ευλογο σχετικη ανεπισημη πρωτη δοκιμη, την αληθεια του συμβεβηκοτος. Διοτι ειναι ωφελιμο και συμφερον να ακολουθη αυτη η ανεπισημος δοκιμαστικη επισκεψις, εις την προτιμωμενην Ιεραν Μονην κατα την οποια και προ της κανονικης δοκιμης, ο ενδιαφερομενος θα συμμετασχη εν υπακοη εις πασαν δραστηριοτητα, διακονια και συμμετοχη εις τον εν γενει καθ'ημεραν βιον. Και εφ'οσον ολα βαινουν καλως και πληροφορειται σχετικως περι τουτου.. με την Ευλογια του Πνευματικου του και του Ηγουμενου της Ιερας Μονης, να περαση και εις την κανονικην και επισημον δοκιμην, η οποια οφειλει ειναι τουλαχιστον τριετης και κατα την οποια ειναι απολυτως αναγκαιο να υποταχθη αδιακριτως σε διακριτικο και απλανη οδηγο.. τον Ηγουμενο η οποιον ηθελε εκεινος ορισει και ο οποιος μετα απο την επιτυχη θητεια του υποψηφιου, θα εισηγειτο υπερ της κουρας του εις Μοναχον. Τα τρια αυτα χρονια θα δοκιμαζονταν Ευαγγελικως, μετα ακριβειας και διακρισεως, εις την υπακοη, το φιλακολουθον, την προθυμιαν, τον ζηλον, την εν γενει συμπεριφοραν [ηθος, χαρακτηρ], την φιλοθειαν και την φιλαδελφειαν.


                                    (η προπτωτικη κατασταση..)

   Υστερον απο την περιοδον αυτην ως ελαχιστον αναγκαιον χρονικον διαστημα η οσον ενδεχομενως χρονον θα ητο απαραιτητον [παντως οχι περισσοτερον των δεκα ετων] και μονον εφ'οσον ο υποψηφιος πληρει ολες τις προειρηθεισες προυποθεσεις και ηδη συμπεριφερεται ως αληθης Μοναχος, με αποφαση και ευθυνη του Ηγουμενοσυμβουλιου και του υποψηφιου, και μονον εφ' οσον και ο ζηλος αυτου παραμενει αδιαπτωτος, ας κειρεται Μοναχος. Τοτε μονον να Ρασοφορει και να λαμβανει το Αγγελικον Σχημα πληρες και διοτι ουτε το Ρασο ειναι να το φορει καποιος και να το βγαζει κατα περισταση η και ως παραιτουμενος ουτε και το Αγγελικο Σχημα, διαιρειται εις μικρο και εις Μεγα, οτι ειναι ενα και Μοναδικο συμφωνα με την Ιερα Παραδοση της Ορθοδοξου Εκκλησιας [Μεγας Παχουμιος, Μεγας Βασιλειος, Αγιος Θεοδωρος Στουδιτης-Μεγας και αυτος-και παντες οι λοιποι σχετικως αποφανθεντες πατερες]. Ουτε παλιν ειναι πραγμα ορθον και της Ιερας Παραδοσεως, να διαβαζεται μια Ρασοευχη -και πολλες φορες μολις μετα απο εναν χρονο δοκιμης- μετα απο την οποια, ενδυεται ως, και λεγεται ο υποψηφιος, Μοναχος, ενω ειναι σχηματι μονον και ουχι κατ' αληθειαν και προσφωνειται πατερ και γερων -ενιοτε και πριν ακομη Ρασοφορεσει- και να συμβαινη με τον τροπο αυτο, ολη αυτη η ανακολουθια, ο νεωτερισμος, η καινοτομια... Και οτι το Αγγελικον Σχημα, δεσμευεται απο φρικτες υποσχεσεις, ενωπιον Θεου και ανθρωπων, διοτι Μοναχος και δη Μοναχος Αληθης και οχι τυπος η ομοιωμα Μοναχου, σημαινει τυπος του Κυριου Ιησου Χριστου του Θεου, της Παναγιας Αυτου Μητρος και των Αγιων Αποστολων, ελομενος βαδισαι, επι των ιχνων των ποδων αυτων, εις την συνεχειαν και την ακολουθιαν αυτων, αιρων τον σταυρον αυτου και γενομενος υπηκοος Χριστω τω Θεω δια του Γεροντος αυτου, μεχρι θανατου.

                                                           

  Μετα την Μοναχικη Κουρα σε καμμια περιπτωση δεν πρεπει να συμβη οπισθοχωρησις η και παραιτησις εκ των υποσχεσεων, η καταφρονησις και αποβολη του Σχηματος. Οτιδηποτε και αν συμβη οσο σοβαρο και να ειναι, ειτε Πνευματικο, ειτε ηθικο ζητημα, θα πρεπει να αντιμετωπισθη εν Σχηματι ακομη και αν ειναι διωγμος η και μαρτυριο. Σε μια τετοια περισταση οφειλει ο Μοναχος, χαριν της υπακοης και της αποτροπης του "εκ δεξιων κινδυνου" [θελημα, υπερηφανεια], να μην ενεργηση αυτοβουλως ["εν πολλη βουλη σωθησεται ο ανθρωπος"], αλλα και παλιν μετα συμβουλης παρ΄εγκριτου Πνευματικου, εκτος αν αυτο δεν ειναι εφικτο να συμβη εις εκεινο το χρονο. 

  Ο Μοναχος ομοιαζει προς τον σπαρτιατην μαχητην ο οποιος οφειλε να επιστρεψη απο την μαχη "η ταν η επι τας" [δηλαδη η νικητης μαζι με την ασπιδα του -εν προκειμενω, τον θυρεο της Πιστεως- η νεκρος, τιμητικως πανω στην ασπιδα του]. Οφειλει ο Μοναχος ενωπιον των φρικωδεστατων αυτου υποσχεσεων, να τιμηση το Μοναδικο Πολιτευμα και το Σχημα ακομη και μεχρι θανατου [αναλογως της σοβαροτητος των συντρεχουσων συνθηκων και εφ' οσον αυτο απαιτηθει]  καθως και ο Αγιος Κυριος και Θεος και Σωτηρ ημων Ιησους Χριστος, εγενετο υπηκοος τω Θεω Πατρι, μεχρι θανατου, θανατου δε Σταυρου, ουτως ακριβως και ο Μοναχος. 

"... γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού" (Φιλπ.2:5-8).

  Εαν αδελφε μου καλε βλεπεις, η δοκιμαζοντας βλεπεις οτι δεν συντρεχουν ολες οι ως ανω προυποθεσεις.. μεινε και αγωνισου εις τον κοσμο εις πασας τας Εντολας του Θεου, με τελειαν την υπακοην εις τον Πνευματικον σου πατερα.. και παλιν σωζεσαι,  και εις το ζητημα τουτο, ας ενθυμεισαι τον Αγγελον εκεινον ο οποιος αντηλλασε τα οστα των κεκοιμημενων κατ' αμφω, εις τα κοιμητηρια του Αγιου Ορους και εκεινα του κοσμου, οτι υπηρξαν πολλοι λαικοι που εζησαν ως Μοναχοι (η και ευαρεστησαν τον Θεον εν τελειοτητι προαιρεσεως και αποφασεως βιου -περιπτωσις μακαριστου απλου λαικου αδελφου παριου, οστις και εμυροβλησε μετα την κοιμησιν αυτου-) και πολλοι Μοναχοι που εζησαν ως λαικοι και ορισμενοι εξ αυτων δυστυχως.. ως κοσμικοι και ακομη εις τελος οτι ειναι ασφαλεστερο το να εισαι λαικος , με τασεις Μοναχικες, η Μοναχος, με τασεις.. λαικες. Διοτι πρωτευουσα σημασια καθως επανειλημμενως τονισαμε, εχει, το να σωθη ο ανθρωπος και δευτερευοντως αναλογα με τον χαρακτηρα και τις προυποθεσεις του καθ΄ενος, ο τροπος με τον οποιο θα σωθει.

 


   Παντοτε δε, συχνα και πυκνα, να ενθυμεισαι τα ακαταλυτα και απτωτα Κυριακα Λογια.. 

"η Βασιλεια των Ουρανων εντος ημων εστι.." 

  και εκεινη την ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΤΑΤΗΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΤΑΤΗΝ ΚΑΙ ΕΝΑΡΓΕΣΤΑΤΗΝ ΦΡΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ προς την ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ..  κ.Ι.Δ'21-24 

                                               

-λεγει αυτη ο Ιησους'' γυναι, πιστευσον μοι οτι ερχεται ωρα οτε ουτε εν τω ορει τουτω ουτε εν Ιεροσολυμοις προσκυνησετε τω πατρι. υμεις προσκυνειτε ο ουκ οιδατε, ημεις προσκυνουμεν ο οιδαμεν' οτι η σωτηρια εκ των Ιουδαιων εστιν. αλλ' ερχεται ωρα, και νυν εστιν, οτε οι αληθινοι προσκυνηται προσκυνησουσι τω πατρι εν πνευματι και αληθεια' και γαρ ο πατηρ τοιουτους ζητει τους προσκυνουντας αυτον΄ πνευμα ο Θεος, και τους προσκυνουντας αυτον εν πνευματι και αληθεια δει προσκυνειν."

  Ζουμε  ηδη σε μια εποχη, ιδιαιτερα αντι πνευματικη, την οποια χαρακτηριζει η αθροα εκκοσμικευση [κληρος και λαος], η πλημμυριδα της αμαρτιας, η ασεβεια, η βλασφημια και οι αντιΧριστοι πλεον νομοι και εκδηλες πρακτικες των κρατουντων, μαλιστα δε και με το φασμα του επαρατου οικουμενισμου να πλαναται και να επικρεμμαται και να απειλει, η και απαιτει, παντου και ως επιταγη της νεας εποχης και νεας ταξης καταστασεων και πραγματων, συμπαρασυροντας δυστυχως και πολλους εκκλησιαστικους η και ως αδιαφορους, στην αποτροπαια του δινη.

  Ηδη και οι λεγομενες "νεες τεχνολογιες", εχουν παρεισφρυσει στις Ιερες Μονες, και πολλοι Μοναχοι πλεον διαθετουν και χρησιμοποιουν i-phones, smartphones η και laptops-υπολογιστες. Ολα αυτα ειναι πυλες εισοδου του κοσμικου πνευματος-ρευματος ακομη και προς και "εν τοις κελλιοις", εξωθωντας την ησυχια, την μονωση, την νηψι και την προσευχη και αλλοιωνοντας επι της ουσιας, αυτον τον ιδιο το τροπο του Μοναχικου βιου.. ενιοτε δε συν τουτοις, δυνατον να συναντηση τις, στολες καταδυσεως και ψαροτουφεκα, μπασκετες, πινγκ πονγκ η ακομη και χειροπρακτεια [μασαζεια].. και Κυριος ειδε [και οιδε], τι αλλο!!! σχετικο.. η και μη...

  Προς τουτοις διαφορα νεα μηχανηματα και τροποι και αλλες ακομη τεχνολογιες, εχουν συνδεθει με τον "συγχρονο" Μοναχισμο.. ενω ειναι πλεον σαφες και μαλιστα Συνοδικως [Αγια Εβδομη Οικουμενικη Συνοδος], οτι ρητως αποκλειεται πασα καινοτομια και πας νεωτερισμος εις την Εκκλησια, και δη εις τον Μοναχισμον, ο οποιος και ιδιαιτερως, ειναι η καρδια και τα σπλαχνα της.

  Ενω ειναι  δυνατον να μην υπαρχει καπου παροχη ηλεκτρικου ρευματος, υπαρχουν τοσο προηγμενα και εκτεταμενα συστηματα αξιοποπιησης της ηλιακης ενεργειας, ως να υπαρχει κανονικη παροχη ηλεκτρικου ρευματος, με συνεπακολουθο την δυνατοτητα χρησης πασης ηλεκτρικης συσκευης [οτι χρησιμοποιει μια συγχρονη κατοικια η και καταστημα].

   Προστιθεται εις αυτα και η πληθωρα, πολυποικιλια και πολυγευσις, των φαγητων και των γευματων (ακομη και πιτσα διατιθεται, -χωρις το κρεατινο, βεβαια-). Σε πολλες περιπτωσεις, υπαρχει ενα ατυπο πρωινο, ενα μεσημεριανο και ενα βραδυνο, κανονικο η ατυπο. Αυτα ακομη και σε ημερες Νηστειας, ακομη και την Αγια Μεγαλη Τεσσαρακοστη. Βεβαια, το αλαδον και τα σχετικα φυλασσονται τις διατεταγμενες ημερες, αλλα η ποσοτητα και τα κρυκευματα, ενιοτε, η και συχνα, εκφευγουν. Στον Ασκητικο Ησυχασμο κατα κανονα, προβλεπεται ενα γευμα την ημερα και αυτο μετα την Θ΄  Ωραν και ενας καφες, σε περιπτωση που ακολουθει Αγρυπνια.

  Το αποτελεσμα ολων αυτων σε συνδυασμο με τους θορυβους και με τις δηθεν ευκολιες που εισαγουν, ειναι η ευθεια παρεμβασις των κοσμικων μεσων, του κοσμικου τροπου, και αλλοιωσις του Παραδοσιακου Μοναχικου τροπου ο οποιος ειχε την βαση και το ερεισμα του, στον Ασκητικο Ησυχασμο.

  Τα ως ανω ασυμβατα κι ασυνδετα, δυστυχως πλεον, τα ευρισκει κανεις ακομη και στα βραχια η και την πετρα, των "ασκητικων" τοπων. Και ουτω τεινει να εκλειψει ακομη και "η πετρα", δια "την καταφυγην των λαγωων".

  Τα πραγματα ομως δυστυχως δεν σταματουν εδω. Εχουμε πλεον και την εκτεταμενη παρουσια λαικων, οι οποιοι για λογους κυριως ευκαιριακους εγκαθιστανται στα Μοναστηρια, ειτε ως υπαλληλοι, ειτε ως εργαται, ειτε ως φαινομενοι προσκυνηται η διακονηται η και υποψηφιοι Μοναχοι.. ενω στην πραγματικοτητα δεν αληθευει τιποτε απο αυτα.. αυτοι συμφυρονται με τους Μοναχους τους οποιους και ασφαλως επηρρεαζουν ηθελημενα η και αθελητα.. με το κοσμικο πνευμα και το κοσμικο φρονημα και τον κοσμικο τροπο που τους διακρινει, μαλιστα και οτι πολλοι απο αυτους ειναι και μισθοδοτουμενοι και χωρις εξοδα εγκαταστασης.. (δωρεαν στεγη, θερμανση και φαγητο).. η συνηθης δικαιολογια δια την αντιπνευματικην παρουσιαν ολων αυτων των ανθρωπων ειναι "τους εχουμε αναγκη" και με τον τροπο αυτο, το "γαιτανακι" των τεχνολογιων, των ευκολιων και της εκκοσμικευσεως, σιγα-σιγα η μαλλον γρηγορα-γρηγορα, εξωθει το Ασκητικο και Ησυχαστικο Πνευμα, δηλαδη το καθ΄αυτο πνευμα του Ορθοδοξου Μοναχισμου και εισαγει, την πολυμεριμνα, την πολυφροντιση, τον θορυβο και την εκκοσμικευση, καθως και η Προφητεια του Οσιου Νειλου του Μυροβλητου και το Οραμα του Οσιου Παχουμιου, αποσαφιζουν δια τους Μοναχους των εσχατων χρονων.

 



  Φυσικα ουτε λογος πλεον δια Μετανοια και Φοβον Θεου, τα οποια αυτα συνιστουν τις δυο απολυτως απαραιτητες και αναγκαιες πτερυγες του Αγγελικου Σχηματος, χωρις τις οποιες, ειναι αδυνατον να ευρη ο Μοναχος την οδον αυτου προς τον Θεον. Δι΄αυτο και ο Μεγας Παχουμιος εν ετερω Οραματι εβλεπε τους Μοναχους των εσχατων χρονων ερριμμενους εις φαραγγα ακανθωδη, δυσβατον και αποτομον, και μολις ενας που και που, μετα βιας, ηξιουτο να ευρη την οδον αυτου προς την ανοδον και την εξοδον εις την εαυτου σωτηριαν. Εις ετερον παλιν εβλεπε, ωσει τυφλους εν τω σκοτει, να ματαιοπονουν κυκλουντες εις τα ιδια, ενω εζητουν την εξοδον αυτων προς το φως.

  Οι πλεον εγκριτοι των συγχρονων Πνευματικων, λεγουν οτι πλεον Ασκητικος Ησυχασμος δεν υπαρχει, οι δε αγιοτεροι απλως σιωπουν, μη αποκλειοντες, αλλα και παραδεχομενοι την συγχρονη και μαλλον ειπειν γενικευμενη πνευματικην ακαταστασια, ανακολουθια και καταπτωση.

  Παντως σε καθε περιπτωση, ολα τα παραπανω πρεπει να ληφθουν πολυ ιδιαιτερα και σοβαρα υπ' οψιν απο τον ελομενον Μονασαι Ασκητικως και Ησυχαστικως και ιδιαιτερως απο εκεινον ο οποιος ειχε συνηθισει, να ζη ασκητικα και ησυχαστικα ηδη απο τον κοσμο. 

   Φροντισε  να τα εχεις κανει όλα καλα εδώ, πριν αναχωρησεις, 

διοτι φοβουμαι αδελφε μου ότι ο Θεος, δεν θα σε δεχθει και δεν θα συναινεσει στον σκοπο σου. Θα εγερθουν τεραστια ζητηματα και δυσκολιες, ακομη και ΄΄σφιξιμο΄΄ της ψυχης, μεταφορικο και κυριολεκτικο ώστε να αναγκασθεις να επιστρεψεις και να δεις και να παραδεχθεις τα λαθη σου, τις παραλειψεις σου, τα σφαλματα και τα ελαττωματα σου. Ιδιαιτερως αδελφε μου αν αφησεις πισω σου, ψυχες που εχεις αδικησει και λυπησει και ιδιαιτερα αν ηταν στην δικη σου ευθυνη η διακονια, η προστασια, η μεριμνα και η φροντιδα αυτων των ψυχων. Μην διανοηθεις να φυγης αδελφε μου, αν δεν προηγηθουν συνεξηγησεις, καταλλαγη, αποκατασταση και παραδοχη. Προσεξε πολύ καλα το ζητημα αυτό, διοτι δεν νομιμοποιεισαι να αναζητας τοπικα τον Θεο ενώ τροπικα τον εχεις αδικησει, θλιψει η και απορριψει, στο προσωπο του αδελφου σου και διοτι λεγει ‘’δευτερα εντολη ΟΜΟΙΑ ΤΗ ΠΡΩΤΗ αγαπησεις τον πλησιον σου ως σε εαυτόν’’. Είναι απολυτα αναγκαιο να αναχωρησεις ειρηνικα και τακτοποιημενος σε όλα τα ζητηματα και τις υποχρεωσεις του βιου, και τις πνευματικες και τις φυσικες.. Μην διανοηθεις να αφησεις πισω σου, ανθρωπους πικραμενους, αδικημενους, θλιβομενους και διοτι καθως προειπαμε, στο προσωπο του κάθε αυτου ανθρωπου, εχεις λυπησει και αδικησει τον ιδιο το Θεο. Και πως αλήθεια φευγεις ώστε να γινεις ακομη περισσοτερο φιλος του Θεου, εχοντας προηγουμενως λυπησει και αδικησει τον ιδιο τον Θεο; και όχι μονον μια, αλλα πολλες φορες και σε πολλα διαφορετικα προσωπα. Η μηπως δεν εχεις καταλαβει ακομη σαν και εμε τον ελεεινο ότι το να αγαπησεις τον πλησιον σου ως σε εαυτον, -η εντολη η δευτερα, η ομοια τη πρωτη-, σημαινει κυριολεκτικα, ότι εις το προσωπον του κάθε ανθρωπου θα βλεπεις τον ιδιο το Θεο και θα του συμπεριφερεσαι ως προς τον ιδιο τον Θεανθρωπον Κυριον Ιησουν Χριστον, χωρις να τον υβριζεις, βλασφημεις, πειραζεις, προδιδεις, βασανιζεις, θλιβεις, αγνοεις και σταυρωνεις; Η μηπως αμελεις και λησμονεις σαν και εμε τον αθλιο, ότι Εικων και Ομοιωσις του Θεου εγενετο ο ανθρωπος και είναι, και ακομη ότι το Πρωτοτυπον αυτης της Εικονος είναι ο ιδιος ο Θεανθρωπος Κυριος; Τωρα εξετασε και εξεταζε, ωσει ενωπιον αυτου, εν τη ημερα τη φοβερα της παγκοσμιου Κρισεως, εάν ο σκοπος σου είναι αληθινος και εάν συντρεχουν και ολες οι αναγκαιες προυποθεσεις ακομη και εις την τακτοποιηση των πρακτικων ζητηματων, ώστε να μην υπολειφθει η παραμικρα εκκρεμμοτης, και να ελθει εις τελος και η ευλογια του Πνευματικου πατρος, η οποια σφραγιζει και βεβαιοι, το Θειον Θελημα.

  Μονον όταν συντρεχουν ολες αυτές οι προυποθεσεις, μονον τοτε να αναχωρησεις.. [και μην μου ειπεις το ΄΄οστις αφηκεν.. ΄΄ και τα καθ  εξης.. διοτι δεν λεγει πουθενα, οστις αφηκεν αυτους ατακτοποιητους και ακαταλλαγητους και εγκαταλελημενους, θλιβομενους και κακουχουμενους, η και απαρακλητους…]

  Και δυνατον, μετα από όλα αυτά, να σκεφθει καποιος.. ΄΄και τις δυναται γενεσθαι Μοναχος; ...΄΄, η απαντησις και παλιν εδώ είναι.. ΄΄τα αδυνατα παρ΄ανθρωποις δυνατα παρα τω Θεω εστιν΄΄ κ.Λ.ΙΗ΄27 και το ΄΄χωρις εμου ου δυνασθε ποιειν ουδεν΄΄.. Αμην Αληθως!

  Παλιν εις το ΄΄οστις αφηκεν..΄΄, συμπληρωνει ο Κυριος, ΄΄...ενεκεν εμου και του Ευαγγελιου΄΄.

  Στο ζητησε λοιπον αυτό Εκεινος;

  Σου το ζητησε ο Πνευματικος σου; Μηπως σε σηκωσε ο ιδιος ο Κυριος από το τελωνειο και σε καλεσε κοντα του; Μηπως ηλθε και σε πηρε σαν τον Αγιο Αποστολο Πετρο απο την οικογενεια σου;

Ακομη και ο Αγιος Αποστολος Πετρος  .. καθως η Επιτομη του Κλημεντος διασαφιζει, την οικογενεια του την ειχε κοντα του, σε ολο το διαστημα της Αποστολικης περιοδειας και διακονιας του.. εως και εις αυτην την Ρωμη.

  Μηπως σου ζητησε σαν τους Αγιους Αποστολους Ανδρεα και  Ιωαννη να τον ακολουθησεις; η και σαν τους αλλους Αγιους Μαθητας και Αποστολους; η μηπως εσυ του το ζητησες  και σε αποδεχθηκε… η μηπως  αντι για όλα αυτά, φευγοντας αδιακριτα, παρορμητικα και ενθουσιαστικα, ξεχνας ότι αθετεις Εκεινον τον ιδιο, αναχωρωντας, χωρις να σε εχει καλεσει, παραβιαζοντας και αθετωντας το Ιερο Ευαγγελιο, αφηνωντας πισω σου αδελφους, Χριστιανους Ορθοδοξους, οικειους, αγαπημενους και δια τους οποιους και ευθυνη εχεις και υποχρεωσεις και εκκρεμμοτητες να τακτοποιησεις και τη συγκαταθεση τους να λαβεις, ώστε να αναχωρησεις ειρηνικα και με την ευχη και την ευλογια του Πνευματικου σου πατερα, ώστε τοτε και μονον τοτε ισως, να φυγεις αληθως ενεκεν του Κυριου και του Ευαγγελιου. Διοτι καθως προσεκτικα και με ακριβεια ειδαμε, είναι και το που θα πας, σε ποιον θα υποταχθεις (το κυριοτερο), και σε τι περιβαλλον και με ποιο τροπο θα πολιτευεσαι. Και διοτι σχηματι Μοναχοι, υπαρχουν πολλοι, αληθινοι όμως Μοναχοι.. λιγοι. Επισης υφιστανται και αλλα ιδιαιτερα ζητηματα με βαση τα χαρακτηριστικα της συγχρονης εποχης και της εν γενει Εκκλησιαστικης και κοσμικης καταστασεως. Πολλοι λαικοι, ηδη ζουν και Πνευματικοτερα, Ασκητικοτερα και Ομολογιακοτερα από πολλους Μοναχους. Υπαρχουν επισης ακομη Πνευματικοι στο κοσμο, με πολύ περισσοτερη διακριση και Χαρι από πολλους σημερινους Ηγουμενους και Ιερομοναχους. Προσεξε μαλιστα, μηπως σε εχει αξιωσει ο Αγαθωτατος Θεος, ενός τοιουτου Πνευματικου και δια τον οποιο.. πιστεψε με τον αμαρτωλο.. θα κλαψης πικρα αν τον αλλαξειςς -η ακομη αν δεν τον εχεις κοντα σου στα δυσκολα-.. για κατι ΄΄φθηνοτερο΄΄.. η και ΄΄λιγοτερο΄΄..

  Και διατί καθως ο εγκριτος έλεγε.. "σημασία εχει ο άνθρωπος και όχι τα ντουβαρια"...

  Και για να εχεις, μια μικρη γευση της σημερινης καταστασης.. η μαλλον ειπειν του σημερινου καταντηματος.. σου υπενθυμιζουμε οτι στη μικρη αυτη αναζητηση που καναμε.. συναντησαμε πινγκ πονγκ, μπασκετες, ψαροτουφεκο και στολη καταδυσης, μασαζειον(χειροπρακτειον), πλουσια και ποικιλα φαγητα δις και τρις ημερησιως παρεχομενα, αργοσχολους λαικους υπαλληλους που ΄΄σουλατσαρουν΄΄ αναμεσα στους Μοναχους, διαδικτυο, wi fi, χρηση υπολογιστων και laptop, γραφειο μηχανογραφικης υποστηριξης, i-phonessmart phones, ηλιακα-ηλεκτρικα συστηματα και εγκαταστασεις τελευταιου τυπου, ολων των ειδων τις μηχανες, τα μηχανηματα και τα αυτοκινητα, εστιες επαγγελματικες ηλεκτρονικες τελευταιου τυπου, (παλιν αλλου προς τιμην τους, ειχαν κουζινες με ξυλοφουρνους, αλλα ισως.. αλλα θεματα... με την δικη τους πνευματικη σοβαροτητα και βαρυτητα..) και δεν είναι μονο αυτά.. καπου ακουσαμε ετεροδιδασκαλιες, καπου συναντησαμε καταστασεις υποχονδριες και αρκετους Μοναχους με κοσμικες παραξενιες και ιδιορυθμιες απροσποιητες.. βεβαια συναντησαμε και πολύ καλους ανθρωπους.. , πολυ καλους Χριστιανους, πολυ καλους Μοναχους αλλα και… ΑΓΙΟΥΣ. 

  Προσεξε λοιπον μηπως συναντησεις κατι σχετικο με τα αρνητικα που περιγραψαμε, με το οποιο δεν θα συμβιβαζοσουν να συνυπαρξεις λογω ασθενειας η και Πνευματικης ευαισθησιας και λογω του ότι είναι παντελως ξενο με την Ιερα Μοναστικη Παραδοση, η οποια κατά κανονα είναι συνωνυμη με τον Ασκητικο Ησυχασμο, ακομη και στο περιβαλλον ενός μεγαλου Κοινοβιου. 

   Ακουσε παλι και τουτο… ότι πολλοι εκ των εγκριτων Πνευματικων Ιερομοναχων, λεγουν ότι πλεον Ασκητικος Ησυχασμος.. δεν υπαρχει!!! ουτε στο Αγιον Ορος!!! (Κυριος ειδε και οιδε, και διοτι τινες –η και ολιγοι-, καθως προειπαμε, εις το ερωτημα αυτό σιωπουν, μαλλον υπαρχει λοιπον, αλλα, δια τους αξιους). Αλλα εσυ αδελφε μου, που ισως εισαι καθως και εγω ασθενης, κατά ποσον θα αξιωθεις να καλλιεργησεις την μετανοια σου και την ετοιμασια σου δια την φοβεραν του Κυριου ημεραν, σε ένα τετοιο περιβαλλον; Εκτος εάν αναζητεις κατι άλλο, δια το οποιο όμως θα σε παρακαλεσω να προσεξεις καλα, να μην αντιβαινει τους ορους, της Μοναδικης Πολιτειας, διοτι τοτε αγαπητε μου αδελφε, η γεεννα θα είναι διπλη!!! Παλι θα πρεπει να προσεξεις, διοτι η νεα εποχη, η νεα ταξη πραγματων και το νέο συγχρονο αιρετικο ρευμα του οικουμενισμου, το οποιο συνιστα και την κερκοπορτα της πανθρησκειας, δεν εχει αφησει ανεπηρεαστα, ουτε τα Μοναστηρια. Αυτή η γλοιωδης και δυσοσμος λυμη, δυστυχως, εχει εισελθει, εις τας αυλας και τα εσωτερα Ιερων Μονων, μαζι και με όλα τα αλλα ανθρωπινα και εμπαθη, τα της φιλαρχιας και κενοδοξιας, και τεινει να καταλαβει τον τοπο ολο. Δι΄αυτό θα πρεπει πολύ καλα να προσεξεις, μηπως δια μιαν αντιΟρθοδοξον και αντιΠατερικην και επομενως εμπαθη κατ΄ανθρωπον υπακοη και η οποια εν προκειμενω είναι ανυπακοη στην Εκκλησια, χρειασθει να σηκωσεις τον μανδυα καποιου τιμητου του οικουμενισμου, η και αιρετιζοντος εν γενει και εντρυφουντος εις ετεροδιδασκαλιες, η και συγχωρητου και δικαιολογητου του σοδομισμου η και αλλων παθων και αμαρτιων αμετανοητων, και ακομη να χρειασθει να βαλεις η και να βαζεις προς αυτον, και την σχετικην μετανοια.

  Υπαρχουν αδελφε μου τοποι πνευματικοτεροι, 

αλλοι ολιγοτερον πνευματικοι και αλλοι με εντονα κοσμικα χαρακτηριστικα και στοιχεια.

  Σε κάθε περιπτωση προκειμενου να επιλεξουμε το που θα παμε, την πρωτη αξια, την αναφερουμε στον ανθρωπο (ο οποιος οφειλει να είναι τυπος του Αγιου Κυριου Ιησου Χριστου) και όχι στα ΄΄ντουβαρια΄΄ (καθως σχετικα προειπαμε, απεφανθη προσφατα εις εκ των πλεον εγκριτων Αγιορειτων Πνευματικων). Παλιν να ενθυμουμεθα οτι και ημεις οι ανθρωποι ειμεθα επικηροι και παρερχομενοι.. 

   Προς τουτοις σε  παρακαλω αδελφε μου, λαβε σοβαρα υπόψιν σου, την εκτεταμενη πλεον κατασταση της πολυφροντισης και της πολυμεριμνας (καθως διασαφιζεται και στην σχετικη προφητεια του Οσιου Νειλου του Μυροβλητου.. αλλα και επισημαινεται, από τους χρονους ακομη του Οσιου Παχουμιου), μηπως η συνθηκη αυτή, εχει καταλαβει και τον τοπο οπου μελετας να πας. 

  Τωρα λογω και του λεγομενου ΄΄θρησκευτικου τουρισμου΄΄ (ο οποιος και μονον ως ορος και αναφορα είναι βλασφημος, αιρετικος και απαραδεκτος), τα Μοναστηρια πολλες φορες, καταντουν εξυπηρετηται πολλων, διαφορων και αδιαφορων, χωρις εστω και λιγη αισθηση και Φοβο Θεου επισκεπτων, μαλλον ειπειν, τουριστων, και δυστυχως ελαχιστων, αληθων προσκυνητων.

  Όλα αυτά θα πρεπει να τα γνωριζεις καλα και διοτι, η αποφασις να γινεις Μοναχος η και το ταξιμο, είναι αποφασις ζωης και αφιερωσεως, εις τον ιδιο το Θεο, και δι΄αυτό ο Μοναχισμος, ο αληθινος, είναι και λεγεται Ισαγγελος Πολιτεια.

  Αν θελεις αδελφε μου καλε, να ιδης, ποιος είναι ο αληθης Κοινοβιακος Μοναχισμος και η αληθης και απλανης, Μοναδικη Πολιτεια, μελετησε επισταμενως τον βιο του Οσιου Παχουμιου, καθως αυτος περιγραφεται  (σε τεσσερις αλληλοπληρωτικες παραλλαγες, απολυτα συμφωνες μεταξυ τους, ομοια, καθως συμβαινει και εις τα Ιερα Ευαγγελια), στον τεσσαρακοστο και τεσσαρακοστο πρωτο (40-41), τομο της ΒΕΠΕΣ (Βιβλιοθηκη Ελληνων Πατερων και Εκκλησιαστικων Συγγραφεων, εκδοσις Αποστολικης Διακονοιας της Εκκλησιας της Ελλαδος)      

  Αν θελεις να εισαι αληθινος Μοναχος, μην συμβιβασθεις δια κατι λιγοτερο από αυτό.

  Θα τολμησω να προσθεσω λιγες ακομη ταπεινες σκεψεις.. δια καποια ζητηματα ελαφρυτερα, που όμως ισως εχουν τη σημειολογια τους, διοτι παρατηρειται ενιοτε να υπαρχουν παρομοια πραγματα σε διαφορους Μοναστικους τοπους και τα οποια δεν είναι συνηθη  ουτε και μεσα στον κοσμο ακομη, όπως επι παραδειγματι, οι επικεφαλης φακοι, και οι λωτοι στην τραπεζα.. (ενθυμουμεθα ισως τα δεινα του Οδυσσεως, μεχρι να μαζεψει τους συντροφους του από την χωρα των λωτοφαγων), οσον αφορα.. το ετερον.., στις ημερες μας που είναι και τα φωτοστεφανα εξαιρετικα σπανια.. ισως να συνιστα μια εμπνευστικη ενθυμηση η και νοσταλγια τους.

  Αλλα προτιμησε αδελφε μου τα βαρυτερα από τα ελαφρυτερα, δια να λαβεις πιο σωστα τις αποφασεις σου.

  Εγραφη και ηκουσθη και ισως εβεβαιωθη ότι ισως το ένα τριτο (1/3) η και περισσοτερο, των Αγιορειτων, με αφορμη τον κορωνοιο (μαλλον..σατανοιο), εμβολιασθηκε!... και στις περισσοτερες περιπτωσεις αυτο εγινε με προτροπη των Ηγουμενων η και ως απαιτησις υπακοης!!!..

 (Τα ΄΄εμβολια΄΄ αυτα καθως ειναι πλεον παγκοινως και παγκοσμιως και απο εγκριτους και περαν πασης αμφιβολιας, ακριβεις και σοβαρους επιστημονας αποσαφηνισμενο και επαληθευμενο, δεν ανηκουν στην κατηγορια των γνωστων και συνηθων εμβολιων, των εξασθενημενων ιων και παντων των σχετικων. Περιεχουν απο νανο-scrap, εως και γεννετικους κυτταρικους τροποποιητες m-RNA.)

  Κανουμε την επισημανση αυτη διοτι το ζητημα αυτο, ειναι ενα εξοχως πνευματικο και ηθικο ζητημα, και μαλιστα πολυ σοβαρο, διοτι αφ΄ενος συνιστα ευθεια παρεμβαση στον ανθρωπινο γεννετικο κωδικα, ο οποιος ειναι η δημιουργικη σφραγιδα του Θεου πανω στην Εικονα και Ομοιωση Του, τον ανθρωπο, αλλα ακομη, διοτι το γραφενιο και τα αλλα νανο scrap, τα οποια περιεχει το ΄΄εμβολιο΄΄, ειναι δυνητικοι προξενοι καρδιακων, αρτηριακων και εγκεφαλικων επεισοδιων και θανατων –επι το λαικοτερον, γνωστα ως ΄΄ξαφνικιτιδες΄΄-, και ασφαλως σε καμμια περιπτωση δεν συνιστουν ειτε Πνευματικο ειτε φυσικο αντιδοτο στον κορωνοιο και τις παραλλαγες του, αφου παρα πολλοι ΄΄εμβολιασμενοι΄΄, και νοσουν και πεθαινουν, και μαλιστα βεβαιοτερα η και συχνοτερα απο τους αν΄΄εμβολιαστους΄΄!!!)

  Αλλα και αλλες συμπεριφορες επεδειχθησαν από πολλους και πρακτικες επεβληθησαν, ολως αντιΕυαγγελικες που δεν τιμουν ουτε την Ιερωσυνη, ουτε το Σχημα το οποιο φερουν. 

   Υπαρχει σχεδον παντοτε η μονιμη δικαιολογια, η οποια αναφερεται στην σχετικη πιεση, την οποια ασκει η κοσμικη εξουσια προς και εναντια στην Εκκλησια, της κακως εννοουμενης και αντιΕυαγγελικης υπακοης και η οποια επι της ουσιας, συνιστα ανυπακοη εις την Εκκλησια.. 

 ..διοτι υπαρχει απο την αλλη και η Ομολογια ακομη και το Μαρτυριο των Ομολογητων της Πιστεως.. σημασια εχει, ποιο απο τα δυο αυτα επιλεγει ο Χριστιανος και αν τελικα Χαριτι Θεου, επιλεγει το δευτερο και διοτι ΄΄ δει πειθαρχειν Θεω μαλλον η ανθρωποις΄΄.

  (Παλιν εδω, να επισημανουμε, την ρησιν ενος φιλαληθους και απλου  Πνευματικου του Αγιου Ορους, οτι, κρατος και Εκκλησια ειναι .. ΄΄ενα΄΄!!! , χωρις ασφαλως να εννοει το κατα την ουσιαν εννοουμενο αλλα το κατα το μερος της πραξεως, η και τις συμπραξεως, η και εις πολλα, η και εις ολιγα... μια κατασταση δηλαδη εντονων αντιΕκκλησιαστικων εκκοσμικευτικων φαινομενων και συνθηκων.. εντος της Εκκλησιας (αφοροντων εις τινα, η και πολλα προσωπα -καθως εγενετο και εις τους χρονους του Κυριου και δη εις τους εκκλησιαστικους αρχοντας.. και σε καμμια περιπτωση εις τον καθ΄αυτον Θεοιδρυτον θεσμον).

  Αλλα ΔΕΝ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΕΘΑ ΘΑΡΡΟΥΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟΝ ΛΟΓΟΝ:

΄΄ΠΥΛΑΙ ΑΔΟΥ ΟΥ ΚΑΤΙΣΧΥΣΟΥΣΙΝ ΑΥΤΗΣ΄΄ και ακριβως δι΄αυτο  και με την Χαριν του Κυριου αγωνιζομεθα...

 

  Είναι η πρωτη παγκοσμια πανδημια,  

   μαλλον η πρωτη παγκοσμια κατασκευασμενη αντιΧριστος αποπειρα μειωσης του πληθυσμου της γης (ο ιος ειναι τεχνητο εργαστηριακο κατασκευασμα των εργαστηριων της big brother πολεως Γιουχαν της Κινας, στην οποια εδω και σαραντα περιπου χρονια και για λογους απομειωσης του δισεκατομμυριοστευοντος πληθυσμου της χωρας, γινονται θανατηφορα πειραματα με γεννετικα μεταλλαγμενους ιους –ορα και το σχετικο αρθρο μας ΄΄COVID-19΄΄-.)                       

 

  Είναι η πρωτη φορα που ο κληρος, φορα εμφανως...μασκα..  

τουλαχιστον οφειλε να μην μασκοφορει μεσα στην Εκκλησια και ολως ιδιαιτερως μεσα στο Ιερο, επισης κατά την προσκυνηση των Ιερων Εικονων και των Ιερων Λειψανων, διοτι αυτό συνιστα ασεβεια η και αθετηση της Πιστεως. Ακομη οι μασκες, όταν είναι μαυρου χρωματος, αλλοιωνουν την εικονα του Σχηματος.. δεν είναι δυνατον η Μοναχη και ο Μοναχος (ο κληρος γενικοτερα) να φαινεται ως να φορουν μπουρκα!!! Θα επρεπε και μονον δια περισταση απολυτου αναγκης να φορουνται οι τυπου χειρουργικες μασκες. Ο Ιερος Κληρος και ο πιστος λαος, οφειλωμε εις τους χωρους της Λατρειας, να μην φορουμε μασκες. Ο Μεγας Βασιλειος, ο Αγιος Ευμενιος και πληστοι Αγιοι της Εκκλησιας μας, υπηρξαν λεπροκομοι, χωρις μασκα, μαλιστα δε χωρις ουτε καν στοιχειωδη μετρα προφυλαξης. Ο Κυριος και Θεος και Σωτηρ ημων Ιησους Χριστος, οι Αγιοι Αποστολοι και παντες οι Αγιοι Ιαματικοι, ηψαντο παντων, εν παντι νοσηματι, αμεσα δια των χειρων αυτων μετα Πιστεως, χωρις μετρα και προφυλαξεις...

...και ακομη διοτι η μασκα σε καμμια περιπτωση δεν εμποδιζει την μεταδοση του ιου απο τον αερα, παρα μονον απο τα σταγονιδια του πταρνισματος.

  Ως φαινεται, οι μασκες της ηρωδιανης και της φαρισαικης ζυμης, εφεραν κοντα και τις κορωνομασκες..

    Μελετησε λοιπον αδελφε μου όλα αυτα τα ζητηματα.. και αποφασισε.

    Παρεπιπτοντως ας αναφερθουμε και εις αλλα τινα σχετικα.. σημεια και αυτα.. των καιρων.. τα οποια εχουν και αυτα, την σημασια τους, την ΄΄αξια΄΄ τους, και την σημειολογια τους...

Εις τινα τοπον ερριφθησαν Αμφια εις νεροχυτη δια να πλυθουν ...

   Ετερως σειρα ηχων αποχρεμψεων εγενετο εις μεγαλο διαστημα χρονου.. απο τον Λειτουργο, εντος του Ιερου Βηματος.. με ιδιαιτερη ενταση..

   ''Κοινωνησαν'' λατινο παπικο και ενω ειχε δηλωσει την ταυτοτητα του...

  Εις τοπον ασκητικον πριν  καταποθει η μπουκια.. ακολουθουσε η επομενη..

    Εικονες ευχητικου διακοσμου, προσκυνητες.. ηταν τιμολογημενες...

    Δι αυτα και δι΄αλλα Γερων ποληος.. συνεβουλευε.. να μην δοκιμαζωμε εις πολλους τοπους, και διοτι ειναι επικινδυνο...

   Και ετερος... οτι ΄΄αρκει να σωθουμε"...

    Στο Αγιον Ορος, μεταξυ των αλλων, στις ημερες μας, γινεται και εκτεταμενη λαθροθηρια αγριογουρουνου, στην οποια ενιοτε μετεχουν και ΄΄οι φυλακες΄΄!!!

  Από τα δεκα θεματα που αναφερονται στο οπισθοφυλλο του διαμονητηριου, οσον αφορα τις υποχρεωσεις και τα ζητηματα που οφειλουν να προσεχουν οι προσκυνηται, παραβιαζονται τουλαχιστον τα μισα, μαλιστα δε και με την ανοχη η και την γνωσιν αλλα και επιγνωσιν των υπευθυνων.

  Η καταστασις στην Αθωνιαδα, οσον αφορα την ταξη, το ενδιαφερον και την συμπεριφορα των μαθητων ηταν τουλαχιστον μεχρι προτινος χαμηλη με αυξημενο και το ποσοστο συμμετοχης αλλογενων μαθητων εναντι των Ελληνων και μαλιστα με πολλα κρουσματα παραβατικης συμπεριφορας.

  Παλιν οσο ευκολο και απλο είναι να εισελθουν μεγαλα ΄΄γκρουπ΄΄ Ρουμανων και Ρωσων προσκυνητων, άλλο τοσο δυσκολο είναι να συμβει αυτό, δι΄ολιγαριθμες προσκυνηματικες συντροφιες Ελληνων. Ελπιζουμε, ότι πισω από το φαινομενο αυτό, δεν κρυβεται και παλι πιθανο ζητημα διεθνοποιησεως του Αγιου Ορους… η οιασδηποτε συνδεσεως η και αντιληψεως συνδεσης αυτου με τον ''ρωσισμο'' (γραφουμε πολλα και περι αυτου, του πολυ σοβαρου ζητηματος..)

  Ειδαμε προσκυνητες ει και αθελητα τους, να πατουν τον σταυρο -τυπωμενον εναργως, επι ταπητος, τοποθετημενου, προ Αγιωτατης Εικονος- προ της προσκυνησεως Αυτης (εδω δεν εννοουμε παραμικρον κατα προθεσιν, ειτε δια τους θεσαντας τον ταπητα, ειτε δια τους πατησαντας αδιακριτως, επι του εναργως φαινομενου σταυρου -και μεγαλου μαλιστα-.. αλλα παντως συνιστα τουλαχιστον σοβαρο ζητημα πνευματικης ευαισθησιας.. καθως και το ακολουθο..)

  Αλλου παλιν εκαιον πυρηνελαιον εις τας κανδηλας (και παλιν οχι κατα προθεσιν αλλα δια λογους πρακτικους.. ΄΄καλλιτερας καυσεως΄΄), αντι παρθενου ελαιολαδου, το οποιον ευρισκετο μαλιστα και εν αφθονια εις τον τοπον εκεινον.

  Ειδαμε ακομη να ερχονται ΄΄εργοχειρα΄΄ απο τον κοσμο και να παρατιθενται στις εκθεσεις μαζι με τα οποια Μοναστηριακα, ομοια με αυτα φαινομενα.

  Αλλου παλιν εγενετο επαινος επι καινοτομησαντος και εταιρως διδαξαντος.

  Αλλου παλιν το αναγνωσμα ενος νεωτεριζοντος συναξαριστου, ελεγεν τον ωριγενην μεγα, ενω ο αληθως Μεγας Παχουμιος ελεγε, πεταξετε ολον τον ωριγενη, στον νειλο ποταμο (τα γραφομενα του, δηλαδη..)... και δεν ελεγε στην πυρα, δια την αναφοραν που ειχον εις τα Θεια Ονοματα.

  Ακομη αντι των παραδοσιακων Μοναστηριακων αναγνωσματων της Τραπεζης ευρηκαμεν εις τοπον τινα, lap top μεταδιδον τα ψυχωφελη.. και εις δυο διαφορετικους τοπους, να μην ακουγονται τα  αναγνωσματα της Τραπεζης.. συμφωνα με την Ιερα Μοναχικη Παρδοση..., αλλα.. νεωτερου τινος. και αυτα παλιν μεσω της ψηφιακης τεχνολογιας..  

  αλλου παλιν συναντησαμε καθρεπτες, ''σεσουαρ'' και πολλα αλλα στοιχεια, εκτος της Ιερας Μοναχικης Παραδοσεως και αντιληφθηκαμε ακομη, οτι δυστυχως, πολλα κελλια, αφ΄ενος μεν διαθετουν ολα τα ''κομφορ'', αφ΄ετερου δε συνιστουν και προτυπες οικοτεχνικες μοναδες ως μικρες επιχειρησεις.. παραγωγης και εμποριας ακομη και μεσω διαδικτυου, πολλων μοναστηριακων ειδων. 

  Ενιοτε δια την ταδε η την δεινα παραλειψη η αθετηση, ακουγεται η ΄΄δικαιολογια΄΄: ΄΄δεν ειναι προς θανατον΄΄.. αλλα μηπως μετα απο 1,2,3,4,5.... και λοιπες σχετικες παραλειψεις η αθετησεις.. προστιθεμενες..ειναι τελικα και προς.. θανατον -διερωτωμεθα.. καθως και διερωτησαμεν απορουντες.. η και βεβαιουμενοι σχετικως.. οτι το αθροισμα των κακων ενδεχεται και επιφερει θανατον.. ΄΄τα γαρ οψωνια (πληθυντικος) της αμαρτιας.. θανατος΄΄6,23 Επιστολης Παυλου προς Ρωμαιους.

  Στα τελευταια αυτά, αναφερθηκαμε, ως σημεια που συνεπικουρουν στην καταδειξη της γενικοτερης Πνευματικης καταπτωσεως εις τον ευρυτερο Εκκλησιαστικο χωρο,τον εν γενει Μοναχισμο.. ακομη και εις αυτο το Αγιον Ορος.. και τα οποια αν μη τι αλλο.. απεχουν πολυ.. ισως και .. παρα πολυ, απο την Πνευματικη ευαισθησια που διεκρινε τον οσιο Γεροντα Παισιο, τον επανΕυαγγελισαντα Κληρον και λαον ως νεος ΠατροΚοσμας, υπερ του Χριστιανικου και του Μοναχικου Πολιτευματος.

   Δι αυτο και ετερος Γερων τον οποιον τιμουσε ο Οσιος Γερων Παισιος.. ελεγε.. ΄΄σημερα ολο το Ορος ειναι ανω-κατω...΄΄ αλλα ακομη οτι και .. κινδυνος υπαρχει, αν καποιος δεν προσεξει και παρασυρθει..

 


  Εις τελος, προσεξε ακομη αδελφε μου.. και εφ΄οσον βεβαια συντρεξουν και ολες οι άλλες προυποθεσεις, σε καμμια περιπτωση να μην αναχωρησεις δια Μοναχος, δια λογους βιας η αναγκης η φοβου η ταραχης η ακαταστασιας και περιεκτικως λεγοντες, χωρις ειρηνη, ωριμοτητα και προπαντων χωρις το Θελημα του Θεου, το οποιο θα είναι βεβαιομενο δια του Πνευματικου σου πατρος.

 

  Τα βαρυτερα όμως και τα πλεον σημαντικα, θα τα ιδουμε στο κεφαλαιο της Υπακοης, το οποιο, είναι το τεταρτο και τελευταιο κεφαλαιο της παρουσης πραγματειας.

 

Β) Περι ακτημοσυνης.

 

Σημαντικη σημειωση: Να μην αναγνωσθει το κεφαλαιο αυτό αν πρωτα δεν αναγνωσθει και εννοηθει καλως το πρωτο κεφαλαιο.

 

   Προσεξε αδελφε πριν φυγεις, μην αφησεις τιποτε απο καταθεσεις στις τραπεζες, η κληρονομικα και περιουσιακα στοιχεια στο ονομα σου διοτι αυτά θα σε γυρισουν πισω. Και αν ακομη δεν σε γυρισουν πισω.. σωματικα.. θα σε γυριζουν παντοτε νοερα, οποτε δεν θα ισχυεις να δοθεις ολοκληρος εις τον σκοπο σου.

  Ακομη να μην φερεις μαζι σου κανενα υλικο πραγμα η αντικειμενο.

  Αν είναι κατι δια λογους ευλαβειας η προσευχης (Εικονα, προσευχηταριο κ.α.), θα τα θεσεις εις γνωσιν του θυρωρου (πορταρη), η και του υπευθυνου περι της εισδοχης των νεων  προς Μοναχισμον, και εκεινος, ότι επιτρεψει θα κρατησεις, τα λοιπα θα πρεπει να τα παραδωσεις. Όμως σε κάθε περιπτωση να εχεις μαζι σου, ένα μετριο ταξειδιωτικο σακκιδιο με όλα τα βασικα, απολυτως αναγκαια και απαραιτητα, όπως εσωρουχα, καλτσες, ειδη υγιεινης,ένα δευτερο παντελονι και υποκαμισο και επανωφορειο και σκουφο κατά προτιμηση μαυρα ισως και ενα ρολοι-ξυπνητηρι. 

  Παντως εχε μαζι σου την ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, διοτι υπαρχει περιπτωση να μην ευρεις, αντιτυπο στο κελλι σου, και να καθυστερησει η προμηθεια της από τον υπευθυνο της Μονης. 

  Εαν συμβει να πας μονον με τα ρουχα, τα οποια φορεις,  υπαρχει ενδεχομενο να σκανδαλισθουν οι Μοναχοι η και ακομη να σε παρατηρησουν δι΄αυτό.

   Όπως, δεν θα πρεπει πλεον να εχεις υλικα πραγματα στην κατοχη σου, πολύ περισσοτερο φροντισε ώστε να μην φερεις μαζι σου κοσμικες αντιληψεις, συνηθειες και πρακτικες, οτιδηποτε δηλαδη αντιβαινει τους ορους της Μοναδικης Πολιτειας.

  Φροντισε ακομη ώστε όταν θα πας, να εχεις ηδη αποκτησει την βαση του θεωρητικου και πρακτικου καταρτισμου, εις τα ζητηματα της Ορθοδοξου Πιστεως και του Μοναδικου Πολιτευματος, το οποιον είναι και απολυτως αναγκαιον.

  Αυτην την εποικοδομητικην προεργασιαν, ασφαλως θα την εχεις ασκησει, από λαικος ακομη. Αυτος ο καταρτισμος, η γυμνασις, γινεται δια του Πνευματικου πατρος και είναι το μονον περιουσιακον στοιχειον το οποιον συγχωρειται να φερεις μαζι σου, και παλιν το μονο, το οποιο σε καμμια περιπτωση δεν λογιζεται ότι καταλυει την ακτημοσυνη αντιθετως μαλιστα συνιστα απαραιτητο εφοδιο δια την καλη σου προκοπη ως Μοναχος..

  Να ενθυμεισαι παλι, ότι η εννοια της ακτημοσυνης, αφορα περισσοτερον εις τα πνευματικα παρα εις τα υλικα.. χωρις σε καμμια περιπτωση να συγχωρουνται τα δευτερα, δια τα οποια οφειλωμεν ειμεθα απλοι διαχειρισται, καθ΄υπακοην, και σε καμμια περιπτωση δεν τα προσεγγιζουμε, εχουμε η και μεταχειριζομεθα εμπαθως.

   Ακτημων κυριως, οφειλεις να εισαι, ως προς το θελημα σου -και απαντα τα εις τον βιον σου αφορωντα- … προς τον Γεροντα σου, και προς τον οποιον, οφειλεις να  εχεις τελειαν και αδιακριτον την υπακοην.

   Αρκει τα προσταγματα και οι εντολες του Γεροντα σου, να μην αντιβαινουν τους Ορους της Ορθοδοξου Πιστεως και την Ιερα Παραδοση της Ανατολικης Ορθοδοξου Εκκλησιας, αλλως εγειρεται προβλημα και ζητημα σοβαρον με κινδυνον ψυχης. Εάν μη γενοιτο συμβει το τοιουτον και παρα την ιδιαιτερη προσοχη που εχει δοθει εις το ζητημα αυτό, τοτε μην αποκαμεις, μην αποθαρρυνθεις, αλλα και δια την εκφυγην της εκ δεξιων προσβολης του αντικειμενου καθως προεγγραψαμε, υπαγε εις ετερον εγνωσμενον εγκριτον Ορθοδοξον Πνευματικον και θεσε ευθεως το ζητημα, και εφόσον η αποκρισις αυτου αναπαυει την καρδιαν σου, καθως θα σου ειπει, πραξε. Αλλως εις περιπτωσιν ενδειας, ορα οι Πατερες τι λεγουσιν περι του ζητηματος.. και πραξε αναλογως.

Ει δε και είναι ζητημα δια το οποιο αποφαινεται σαφως και εναργως, Συνοδος Οικουμενικη (εκ των Αγιων Επτα, η και εκ των απολυτως συμφωνων με αυτας), ομοιως πραξε. Εις πασαν περιστασιν ελεγχε ακριβως, αδεκαστως και αμεροληπτως, την συνειδησιν σου και διοτι αυτή μονη θα σταθει, γυμνη και τετραχηλισμενη ενωπιον του Κυριου, εν τη ημερα τη Φοβερα της παγκοσμιου Κρισεως.

 

   Ο Γεροντας σου οφειλει να σε χειραγωγει Ορθοδοξως εις το Μοναχικον σταδιον,  

ως Πνευματικος αλειπτης αριστος και οδηγος απλανης. Συ δε θα εισαι και θα εμμενης ακτημων κατά παντα και εις παντα και δια παντα, εκτος από δυο πραγματα, απραγματευτα και αδιαπραγματευτα, δυο μοναδικα και αναντικαταστατα Θεοδωρητα Αξιωματα: την συνειδηση σου και την προαιρεση σου, και τα οποια θα αποκαλυπτεις και εμπιστευεσαι, μονον εις τον Γεροντα σου, ο οποιος -προσεξε πολύ καλα εις το σημειον αυτό-, θα πρεπει να είναι ο ιδιος και Πνευματικος σου, και εφ΄οσον δεν θα συμβαινει αυτό, εκει που σκεπτεσαι να πας.. τοτε να μην πας.. και διοτι... ότι ΄΄αποκτας ΄΄ εις το διαστημα της ημερας, οφειλεις προ της δυσεως του ηλιου, να το αποθετεις εις το Περιτραχηλιον του Γεροντος, ώστε να αποσυρεσαι εις το κελλιον σου δια την Προσευχην και την αναπαυσιν, απολυτως καθαρος και τακτοποιημενος και ακτημων από παν τι περιττον, εφαμαρτον και αχρηστον, προσκρουον εις την Σωτηριαν της ψυχης σου.. Και αυτην την ιδιαιτεραν ΄΄Ιεραν Ακολουθιαν΄΄, οφειλεις και οφειλει και ο Γερων σου, μετα σου, να την επαναλαμβανετε καθ΄ημεραν, προ της του ηλιου δυσεως.

  Τοτε και μονον τοτε, θα εισαι αληθινα ακτημων Μοναχος...

   Δυστυχως όμως σημερον με δυσκολια ευρισκεις... ακομη και  να ειπεις τα αμαρτηματα σου..

  ποσον μαλλον τους λογισμους σου.. αλλα, χωρις την φανερωσιν των λογισμων βλαστανουν και αγριευουν τα παθη των οποιων η εκ των υστερων εκριζωσις είναι επαχθης η και αδυνατος. Παντως αληθης Μοναχος, χωρις καθ΄ημεραν εξαγορευσιν λογισμων, ουτε γινεται, ουτε υφισταται, και διοτι πολλοι Πνευματικοι δεν υπομενουν τον αθλον αυτον και διοτι ελεγχονται εις τα ιδια, αλλα και διοτι, δεν ευρισκουσι τον καταλληλον εις το εργον αυτό, υπερ αυτων.. Σημερον είναι ισως αδυνατον η και δυσκατορθωτον να ευρεθει η ταξις αυτή εις τις Ιερας Μονας, πολύ δε περισσοτερον εις τας Ενοριας.

  Οι δε ατελεις, η και πλημμελλεις Εξομολογησεις (και οσον αφορα τους λογισμους,καθως προσφατα σχετικως απεφανθη, μακαριστος νυν, εκ των πλεον εγκριτων Εξομολογων-Πνευματικων των Αθηνων) είναι η βασικη αιτια και αφορμη δια τα πασης ψυχικης και ψυχολογικης φυσεως προβληματα των αδελφων.

  Αν θελεις λοιπον να εχεις προκοπην και καλλιεργειαν αληθη και Πνευματικη, ως Μοναχος οφειλεις να εχεις τελειαν την ακτημοσυνην εις παντα. Ουτε λογισμους θα κτασαι, θα διακρατεις και θα ΄΄εξουσιαζεις΄΄, ουτε λογια, ουτε εργα, ουτε πραγματα, ουτε χρηματα, ουτε περιουσια, ουτε το παραμικρον του κοσμου τουτου.. προπαντων ομως προσεχε ιδιαιτερως μην διακρατεις κακιαν, φθονον και ασυγχωρητα, αποθετωντας ταυτα παντα καθ΄ημεραν εις το Περιτραχηλιον του Γεροντα σου..

Και τοτε… θα εισαι αληθως ακτημων Μοναχος.

 

Γ)Περι Παρθενιας.

    Μεγα το αξιωμα της Παρθενιας.

  Πρωτος Παρθενος, ο Αγιος Κυριος και Θεος και Σωτηρ ημων Ιησους Χριστος, τελειος Θεος αλλα και τελειος ανθρωπος, το θεμελιον της Εκκλησιας, και της Παρθενιας.

  Η Παναγια Αυτου Μητερα Θεοτοκος Μαρια, ΑειΠαρθενος είναι και λεγεται, ότι αδιαφθορος κατά παντα διεφυλαχθη από αυτόν τον Αγιωτατον Θεον, του οποιου υπηρξε Θυγατηρ, Νυμφη αλλα και προ παντων Μητερα. Τελεια Παρθενος είναι, εις την ψυχην και εις το σωμα, εις τους λογισμους, τα λογια και τις πραξεις. Προ, κατά και μετα τοκον Παρθενος διεφυλαχθη, δι΄αυτό και ΑειΠαρθενος λεγεται και ειναι, και το αξιωμα της Παρθενιας Μονη Εκεινη εχει τρισσον και συνωνυμος εγενετο της Παρθενιας, αυτόν τον Θεον, απημαντως και αρρευστως, συλλαβουσα, κυοφορησασα και τεξασα.

  Παρθενος παλιν, εις μονον εκ των Αγιων Αποστολων απεκληθη αν και υπηρξαν πολλοι κατά σαρκα παρθενοι, καθ΄ότι το πρωτο αξιωμα της παρθενιας, είναι το Πνευματικον, δηλαδη, αειποτε, Χαριτι Θεου Αγιου, να παρθενευει ο ανθρωπος εις την ψυχην και όχι μονον εις την σαρκα. Ο Αγιος Ιωαννης ο Θεολογος, ειχεν κατά Χαριν Θεου εις ακρον, αυτην την διπλην παρθενιαν, δι΄ο και Παρθενος απεκληθη.

  Και ολοι οι αλλοι παρθενοι και παρθεναι, είναι μετα από εκεινον.

  Ο Μοναχος εις την εκεινων εικονα και ομοιωσιν οφειλει είναι ..[καθως γινεται και εις το ζητημα της ακτημοσυνης αλλα και της του κοσμου αποταγης.. .(Τα Θεια Προσωπα, εζων εις τον κοσμον και συνανεστρεφοντο τους ανθρωπους, ησαν όμως εν ταυτω, καθ΄ολοκληριαν δοσμενα και αφιερωμενα εις το Θειον Θελημα, το Θειον Σχεδιον και την του Θεου Οικονομιαν) και διοτι  και το ζητημα της αναχωρησεως, ξενιτειας και της του κοσμου αποταγης -δια να πληρωσουμε και το πρωτο κεφαλαιο της μελετης μας-, δεν είναι τοσον ΄΄τοπικον΄΄, αλλα κυριως και πρωτευοντως ΄΄τροπικον΄΄ και ασφαλως, αν δεν είναι πρωτιστως τροπικον, τοτε και το τοπικον δεν ωφελει, ενώ αν είναι κυριως τροπικον, τοτε το να μην είναι και τοπικον δεν ζημιωνει, ουτε και καταργει. Το ιδανικον βεβαια είναι, η συμβασις και των δυο, δηλαδη του τροπικου και του τοπικου.]

  Ως παρθενοι παλιν λογιζονται και θα λογισθουν, εις την μελλουσαν Κρισιν και Βασιλειαν  οι εξ εγγαμων προερχομενοι, ο μιας γυναικος, η ενός ανδρος συζυγος και οι οποιοι εκ της παρθενιας μετεβησαν εις τον γαμον και εφυλαξαν την κοιτην αυτων αμιαντον και εζησαν εγκρατευομενοι, συμφωνα με την Ιεραν Παραδοσιν της Εκκλησιας μας αγωνιζομενοι Πνευματικως εις τον βιον. Μαλιστα αυτή η ταξις των εγγαμων, σαφως υπερεχει εκεινων των κατά σαρκα παρθενων, οι οποιοι όμως υπηρξαν απροσεκτοι και χωρις μετανοια και εξομολογηση εις τους αισχρους λογισμους και λογια.

  Παρθενοι ακομη θα λογισθουν εκεινοι, ο οποιοι, συμφωνα με την ρησιν του Κυριου ΄΄ευνουχισαν εαυτους, δια την Βασιλειαν του Θεου΄΄, παραιτηθησαν δηλαδη από το ιδιον θελημα χαριν του Θειου θεληματος, η ακομη από το σαρκικο και το κοσμικο φρονημα, χαριν της εν Κυριω Πνευματικης ζωης και μαλιστα και ολως ιδιαιτερως, ο λογος αυτος αφορα εις τους Μοναχους και τας Μοναχας, εις το εν γενει Μοναδικον Πολιτευμα.

  Προς τουτοις, υπαρχει άλλη μια παρθενια, ισως η πλεον βασικη και σημαντικη, και διοτι χωρις αυτην είναι δυσκατορθωτον η και αδυνατον, να επιτευχθουν και οι άλλες.., το να διαφυλαξουμε δηλαδη, Χαριτι Θεου Αγιου, αδιαλωβητον, και αδιαφθορον, την Πιστιν της Ευσεβειας,την Αγιωτατην Ορθοδοξιαν.Ειναι αδυνατον να εχεις ορθον βιον, αν πρωτιστως δεν εχεις ορθην δοξαν.

  Και δη ιερωτατον εχωμεν, το χρεος αυτό και το καθηκον ως Ορθοδοξοι Ελληνες.

   Ιδιαιτερως στον Μοναχο η παρθενια, πρεπει να είναι τρισση, δηλαδη Πνευματικη, ψυχικη και σωματικη.

  Η Πνευματικη παρθενια, είναι η Ορθοδοξος Πιστις και Αληθεια, εις την οποιαν ο Μοναχος –αλλα και ο λαικος-, οφειλει είναι απαρασαλευτος, ακομη και αν Πατριαρχαι εκκλινουν, και ακριβως δια τον λογο αυτό, αν δεν ευρη Βασιλειο και Παχουμιο και Στουδιτη, η και αληθη αυτων και απλανεστατον τυπον, να μην παει.

  Η ψυχικη παρθενια, είναι ότι ολαι αι ψυχικαι αυτου δυναμεις, οφειλουσιν είναι εις την δουλευσιν (διακονιαν) του Θεου και του θεληματος αυτου, (εν ολη αυτου τη ψυχη, καρδια, διανοια και ισχυ και συνεσει παση,) εν υπακοη εις τον Πνευματικον και να μην εχει καμμια απολυτως μεριμνα και περισπαση, δια τα του κοσμου.

  Οσον αφορα την σωματικη παρθενια, εφ΄οσον είναι ηδη παρθενος, να την διαφυλαξη, πλειον και αυτης της κορης του οφθαλμου του. Εάν παλι δεν είναι, η προερχεται εξ εγγαμων, να παρθενευει πλεον εις το εξης, απαραβιαστα, και αυτό να είναι δι΄αυτόν ισοβιος νομος και κανονας. Και ασφαλως να παρθενευει, όχι μονον με το σωμα, αλλα και με τις αισθησεις και με το λογισμο και με τα λογια.. και με τα εργα.. κυριως με αυτα, διοτι Ματθ. κεφ.5,28 ΄΄εγω δε λεγω υμιν οτι πας ο βλεπων γυναικα προς το επιθυμησαι αυτης ηδη εμοιχευσεν αυτην εν τη καρδια αυτου΄΄.

  Γενικοτερα, να παρθενευει ο Μοναχος εις ολες τις αρχες και τις αξιες του Μοναχισμου και να μην παραιτειται από αυτές, ακομη –εφ΄οσον αυτο απαιτηθει- και εως θανατου.

  Η δε υπερ της Πιστεως θυσια και προσφορα, μονον Χαριτι Θεου, επιτελειται.

 

Δ)Περι υπακοης

  

εις την Παλαιαν Διαθηκην


Η Υπακοη εις το Θειον Θελημα

Η Μακαρια Υπακοη

Η Αληθης Υπακοη και Αληθης Εννοια της Υπακοης

Η Υπακοη εις την Πιστιν της Αληθειας ητις εστι Υπακοη εις την Εκκλησιαν

και ότι άλλη υπακοη από αυτην ουτε ευρισκεται, ουτε γινωσκεται ουτε υπαρχει

 θυσία Ισαάκ

  Ο Αβρααμ, ο Πατριαρχης της Πιστεως, ελαβε μετ΄αυτου, τον υιον αυτου Ισαακ, μαζι με όλα τα αναγκαια της θυσιας, εις προσφοραν τω Θεω. Η αφοσιωσις του ημοιφθη, όταν ο Αγιος, αντηλλαξε το κριαρι με τον Ισαακ. (προδιατυπωσις του Θειου Παθους).

  Πολλα εχωμε να θαυμασωμε και σε πολλα να προβληματισθουμε με τον καλο προβληματισμο, σ΄αυτην την αληθεστατη Βιβλικη Ιστορια, της Γενεσεως, της Πεντατευχου της Παλαιας Διαθηκης, της Ιερας μας Παραδοσεως.

  Ας προσεγγισωμε με την Χαρι του Θεου, τα δυο ισως εκ των πλεον σημαντικων ζητηματων τα οποια εγειρονται εις την Ιστοριαν αυτην.

  α. Πως ο Αβρααμ είναι τοσον βεβαιος και ασφαλης, πως ο Θεος του ζητησε αυτην την φαινομενικα, αδιανοητον θυσιαν;.. και

  β.Πως παλιν εκεινος, βεβαιος περι του Θειου Θεληματος, υπηκοος γενομενος αυτου, προσαγαγει τον καρπον των γηρατειων του (και δη των γηρατειων, της πρωην στειρας γυναικος αυτου, Σαρρας, και της οποιας μαλιστα ο Ισαακ είναι υιος μονογενης εις τυπον του Θεανθρωπου Κυριου) τον οποιον μαλιστα, προκειται να θυσιασει, με το ιδιο του το χερι εκεινος, ο οποιος ειναι ενας ανθρωπος εμπλεος αγαπης, φιλανθρωπιας και δικαιοσυνης.

    α.Επιχειρουντες, λεγωμεν δια το πρωτον, ότι ο Αβρααμ ειχεν αδιαλειπτο, την επικοινωνια με τον Αγιωτατο Θεο, και μαλιστα, ενώ προηρχετο από γενος ειδωλολατρικο και εζη εν μεσω ειδωλολατρων. Άλλος εις τον καιρον του, δεν υπηρχεν εις αυτην την Πνευματικην καταστασιν και Αισθησιν και Θεογνωσιαν και την οποιαν μαλιστα, ιδιαιτερως εκαλλιεργησε, δια της φιλανθρωπιας, ξενοδοχων και παρακαλων τους κουρασμενους οδοιπορους. Και δεν ειχε μονον αυτό, αλλα και δικαιος ητο και ταπεινος, χωρις να βαζει τον εαυτο του, πανω από κανενα ανθρωπο, στο προσωπο του οποιου, μαλιστα, εβλεπε τον ιδιο τον Θεο και ακριβως, δια τους λογους αυτους και δια τα αλλα του τα χαρισματα, όλα οσα ειχε, και τα οποια ησαν ασφαλως, η αιτια, ώστε να κατασταθει, σκευος εκλογης του Παναγαθου Θεου, αξιωθηκε εις τελος, να αντικρυσει, αυτην την ιδιαν την Αγιαν Τριαδα, τον ιδιο δηλαδη τον Θεον, εις τυπον τριων Αγγελων -τριων ανδρων-. (τινες λεγουσιν ότι οι τρεις αυτοι Αγγελοι, είναι οι Αρχαγγελοι, Μιχαηλ, Γαβριηλ και Ραφαηλ, οι οποιοι εκφραζουν μαλιστα και εκδηλωνουν και ιδιαιτερως διακονουν, τρια πολύ βασικα Θεια ιδιωματα.. Ο Μιχαηλ, το μαχιμον και την αμυνα εναντιον παντος εχθρου, πολεμιου και επιβουλου της Πιστεως, ειναι εκεινος ο οποιος απετρεψε την εις τελος εξοδον και πτωσιν των Αγιων Αγγελων, δι΄ο και Αρχιστρατηγος είναι και λεγεται, ο Γαβριηλ είναι ο Μεγας Μυστης και Αγγελος των Αποφασεων του Θεου εις το σχεδιον της Θειας Οικονομιας, Αρχαγγελος και αυτος, και ο Ραφαηλ είναι ο Αρχαγγελος βοηθος εις τα καθημεραν ζητηματα, τις περιστασεις, τις δυσκολιες, τους κινδυνους, τους πειρασμους και τις επιλογες των ανθρωπων στον αγωνα τους για τον Αγιασμο και την Σωτηρια τους -ειδαμε την παρουσια και την δραση του, στο βιβλιο του Τωβιτ, στην Παλαια Διαθηκη) 

  Δεν αξιωθηκε ο Αβρααμ, μονον να ιδη την Αγια Τριαδα.. αλλα και να την φιλοξενησει.. και να την θρεψει.. και να διαλλεχθει μαζι της, ως ενωπιος ενωπιω, .. αλλα και να διαπραγματευτει το να μην απωλεσθουν ει δυνατον οι σοδομογομοριται εις το συνολον (οι οποιοι όμως, δυστυχως δι΄εκεινους, πλην του Λωτ αδελφου του Αβρααμ και της οικογενειας αυτου, ευρισκοντο απαντες διεφθαρμενοι και κακοι, αμετανοητως τα φαυλα φρονουντες και πρασσοντες, θελοντες και επιθυμουντες ακομη και εις αυτους τους Αγγελους, να επιβαλλουσιν τας χειρας αυτων και να εκδηλωσουν, τας μυσαρας αυτων και αξιοκολαστους ορεξεις και διαθεσεις. Οποτε αφου ο μακροθυμωτατος, και ΠανΑγαθωτατος Θεος, εξηγαγε τον δικαιο Λωτ από τα σοδομα -δικαιος, διοτι ενώ εζη εις τον τοπον τους, ουδεποτε συνεμιγη μετ΄αυτων εις τας ανομους αυτων διαθεσεις και ορεξεις.. εμμενων πιστος εις τον ενδιαθετον Λογον, την παρουσια του Θεου εις την καρδιαν αυτου- εβρεξεν εξ΄ουρανου, πυρ και θειον, και απωλεσεν αυτους, κακην κακως, τους αμετανοητους σοδομογομοριτας εις τελος).

  Και όχι μονον ολες τις ως ανω προρηθεισες αρετες και χαριτες και δωρεες ειχεν ο Αβρααμ, αλλα ελαβε και το εξοχως θαυμαστον και ακαταληπτον βραβειον, της υποσχεσεως αποκτησεως υιου, ενώ ηταν ηδη εκατον ετων και η συζυγος αυτου Σαρρα, εννενηκοντα και μαλιστα στειρα εκ νεοτητος.

  Καταλαβαινουμε λοιπον οποιος ακριβως υπηρξεν ο Αβρααμ, το σκευος της εκλογης του Θεου, ο Γενναρχης (γεννεαρχης) και Πατριαρχης της Πιστεως.

  Δεν προδωσε την συνειδηση του,τον ενδιαθετον εις αυτον Λογον, εις το παραμικρον. Και ολην την προαιρεσιν, την βουλησιν και την επιθυμιαν αυτου, και ολην την ψυχην, καρδιαν, διανοιαν και ισχυν αυτου ειχεν προς τον Θεον, μετα του οποιου και αδιαλειπτον την κοινωνιαν και την επικοινωνιαν ειχεν (τοιαυτη Κοινωνια και Επικοινωνια με τον Θεον σπανιωτατα και δυσκολωτατα, ευρισκεται στις ημερες μας, αν και ειμεθα εις την εποχην της Χαριτος και οχι εις εκεινην του Νομου και την προ του Νομου, εις ην εζη ο Αβρααμ) και ακριβως δια τον λογον αυτόν, όταν ο Θεος του ζητησε αυτην την ολως παραδοξον και εξοχον θυσιαν και προσφοραν, εγνωριζε καλως δια της Πιστεως, ότι αυτό ητο ασφαλεστατα το Θειον Θελημα..

και αυτή είναι η αποκρισις εις το πρωτο ερωτημα.

 

  β. Ο Αβρααμ εγνωριζε βεβαια καλως, και εβλεπε τους ειδωλολατρας, οι οποιοι θυσιαζαν ακομη και αυτά τα παιδια τους, εις τα ειδωλα, με την προτροπην του υπεναντιου και με το ιδιον αυτων θελημα.

  Εννοουσε ασφαλως, ότι εκεινο το οποιο ο Θεος του ζητουσε να κανη δεν ειχε καμμια απολυτως σχεση με τις θυσιες των ειδωλολατρων, αλλα δεν ισχυε ακομη να εννοησει εις τελος, ποιος ηταν ο λογος, δια τον οποιον ο Θεος του εζητει, το.. αδυνατον.. Ηταν όμως τοσο εδραια η Πιστη και η Εμπιστοσυνη του εις τον Θεο, που υπερεβαλλε ακομη και αυτην την αγαπη και τον πονο του δια τα ιδια του τα σπλαχνα, την αμφιβολια του, μηπως δεν αποκτησει άλλο παιδι με την Σαρρα, ακομη λογιζονταν ενδεχομενως πως ο Ισαακ, αυτό το θαυμα του Θεου, το θειον αυτό δωρημα, το περαν πασης προσδοκιας, και υπερβαν, τους νομους της φυσεως, γεννομενο από εκατονταετη ανδρα και εννενηκονταετη γυναικα.. και μαλιστα στειρα, ανηκε ασφαλεστατα και πρωτιστα, στον ιδιο τον ποιητη και δημιουργο του.. ο οποιος και του το χαρισε, εστω και δια τοσον ολιγον χρονον.. και τωρα, δικαιωματικα το εζητει, και εκεινος οφειλει να του το επιστρεψει, να το προσφερει, χωρις γογγυσμο και παραπονο.. και αυτό κανει.. Προσερχεται απολυτα δοσμενος στο Θειο Θελημα δια την μεγαλυτερη ολοκαρπωση και θυσια ολων των αιωνων, ως προδιατυπωση του Σταυρικου Παθους του Κυριου, του κορυφαιου γεγονοτος της παγκοσμιου ιστοριας και της Θειας Οικονομιας. Και τοτε ακριβως ο Θεος, αμοιβει την Πιστη του Αβρααμ και την υστατη στιγμη του προσφερει το κριαρι, πεπλεγμενο εκ των κερατων αυτου, εις το ξυλο σαβεκ (εις τυπον του Σταυρωθεντος Κυριου), εις θυσιαν, αντι του υιου αυτου Ισαακ και κατευλογει τον Αβρααμ και του δωριζει, πλουσια και ανεξαντλητη την Χαρι Του, ότι υπηκουσε της του Θεου Φωνης και προηρεθη του Θειου, εναντι του ιδιου θεληματος, η μαλλον ειπειν, οτι υπεταξεν ολοθυμως το ιδιον θελημα, εις το του Κυριου Θελημα. Και ο Αβρααμ εγενετο γεννεαρχης και Πατριαρχης της Πιστεως, το αληθεστατο και αψευδεστατο, σκευος του Θεου, και ελαβε και την Επαγγελια, ότι από το σπερμα του θα προελθει ο Μεσσιας και Λυτρωτης του κοσμου.

Π.Δ. ΓΕΝ. κεφ.ΚΒ΄ στιχ.1-19

Και ουτω εγενετο κατά χαριν και η αποκρισις εις το β. ζητημα.

 

εις την Καινην Διαθηκην

Ο Αγιος Κυριος και Θεος και Σωτηρ ημων Ιησους Χριστος λεγει

εις το κατα Ιωαννην Ιερον Ευαγγελιον:

-΄΄εμον βρωμα εστιν ινα ποιω το θελημα του πεμψαντος με..΄΄                  Δ ,34

-΄΄ότι ου ζητω το θελημα το εμον, αλλα του πεμψαντος με πατρος΄΄          Ε  ,30

-΄΄ότι καταβεβηκα εκ του ουρανου ουχ ινα ποιω το θελημα το εμον,    

     αλλα το θελημα του πεμψαντος με΄΄                                                       ΣΤ,38-40

-΄΄η εμη διδαχη ουκ εστιν εμη, αλλα του πεμψαντος με΄ εάν τις

    θελει το θελημα αυτου ποιειν, γνωσεται περι της διδαχης, ποθεν

    εκ του Θεου εστιν η εγω απ΄εμαυτου λαλω΄΄                                          Ζ  ,16-17 

-΄΄αλλ΄οιδα αυτόν(τον Θεο Πατερα) και τον λογον αυτου τηρω΄΄              Η  ,55

-΄΄τα εργα α εγω ποιω εν τω ονοματι του πατρος μου , ταυτα

    μαρτυρει περι εμου΄΄                                                                                Ι    ,25

-΄΄ινα γνωτε και πιστευσητε οτι εν εμοι ο πατηρ καγω εν αυτω΄΄          Ι    ,38

-΄΄ο πιστευων εις εμε ου πιστευει εις εμε, αλλ΄εις τον πεμψαντα με,

    και ο θεωρων εμε, θεωρει τον πεμψαντα με΄΄                                     ΙΒ   ,44-45

-΄΄οτι εγω εξ εμ΄αυτου ουκ ελαλησα, αλλα ο πεμψας με πατηρ αυτος

    μοι εντολην εδωκε τι ειπω και τι λαλησω... α ουν λαλω εγω,                                           

    καθως ειρηκε μοι ο πατηρ ουτω λαλω΄΄                                                     ,49-50 

     εις τα τρια προηγουμενα, ιδιαιτερως αποσαφηνιζεται η εννοια της Υπακοης και απολυτως εξηγειται παλι εις το κ.Ι. ΙΔ,8-9 οτε ο Αγιος Αποστολος Φιλιππος, ζητησε απο τον Κυριο, να του δειξει τον Πατερα...[΄΄8 λεγει αυτω Φιλιππος κυριε δειξον ημιν τον πατερα και αρκει ημιν 9 λεγει αυτω ο Ιησους τοσουτον χρονον μεθ υμων ειμι και ουκ εγνωκας με Φιλιππε ο εωρακως εμε εωρακεν τον Πατερα...  ΄΄...οπου ο Πατηρ ομιλει δια του Υιου... εν Πνευματι Αγιω... και διοτι αειποτε εις το Προσωπον του Αγιου Κυριου Ιησου Χριστου του Θεου, οφειλωμεν ειδεναι και εννοειν, ουχι μονον τον Θεον Λογον σαρκωθεντα.. αλλα και την συνολον Αγιαν Τριαδα.. και οτι και Ομοουσιος και Αχωριστος και  Αδιαιρετος, εν ιση Δοξη και Τιμη και Αξια και Δυναμει και Ισχυ αι Τρεις εν Αυτη εισιν Υποστασεις, διακρινομεναι μονον εις το οτι, ο Πατηρ Αγεννητος και γεννα τον Υιον, ο Υιος γεννητος και γενναται απο τον Πατερα,' και το Αγιον Πνευμα Εκπορευτον, και Εκπορευεται εκ του Πατρος δια του Υιου.. μονον, και... Θεος ο Πατηρ, Θεος ο Υιος και Θεος το Αγιον Πνευμα.. καθε μια Υποστασις.. Θεος.. και αι τρεις Υποστασεις παλιν μαζι, ως Ομοουσιαι, Αχωρισται και Αδιαιρεται μεταξυ αυτων.. Ενας Θεος.. και οφειλωμεν εννοειν και ειδεναι εν εκαστη Υποστασει και τας ετερας δυο, Αχωριστους και Ομοουσιους και Αδιαιρετους μετ΄Αυτης.. Τριας Αγια Δοξα Σοι ο Θεος..Αμην! Αληθως...!!! και οχι να ομιλουμε δια ΄΄διαφορετικοτητα΄΄ των Προσωπων αντι δια Διακρισιν μεταξυ των Υποστασεων και απλως δια κοινωνιαν αγαπης μεταξυ των.. αλλοιωνοντας ει και αθελητα.. η και δια ΄΄εκμοντερνισμον΄΄.. η και εκφαυλισμον.. -Θεος φυλαξοι- το Αγιωτατον Δογμα της Πιστεως και διοτι, η ΄΄διαφορετικοτητα΄΄ στις ημερες μας.. αναφερεται.. σε ΄΄αλλα΄΄ πραγματα και το Ομοουσιον και Αχωριστον και Αδιαιρετον και το οτι μιας Βουλης, μιας Θελησεως και μιας Αποφασεως αι Υποστασεις εισιν της Αγιας Τριαδος επομενως και ο μεταξυ αυτων ΄΄συνδεσμος΄΄, ως Ενας Θεος καθως οι Τρεις μεταξυ Αυτων εισι.., πλειον εστι.. μιας .. απλης.. κοινωνιας αγαπης.. διοτι δυστυχως σχετικα.. παραδοξα και ατοπα ακουσαμε προσφατα, απο λαικο ιεροκηρυκα εις ενοριακο Ιερο Ναο, Επισκοπης ηδη βεβαρυμενης δια ζητηματα της ΄΄διαφορετικοτητας΄΄... και ο οποιος ακομη.. ανεγνωσε τον Αποστολο εις την δημοτικη.. αθετων με τον τροπο αυτο, την Αγια Εβδομη Οικουμενικη Συνοδο.]

    

     ακομη λεγει:

-΄΄καθως εγω τας εντολας του πατρος μου τετηρηκα και μενω αυτου

    εν τη αγαπη΄΄                                                                                           ΙΕ    ,10

    Αλλα και οι επομενοι στιχοι εως και τον 17ο εξηγητικως, οσον αφορα

    εις το Θελημα του Θεου και της υπακοης εις αυτο.

 

    Παλιν λεγει:

-΄΄οτι τα ρηματα α δεδωκας μοι δεδωκα αυτοις...΄΄                                     ΙΖ    ,8

 

  Η δε παραγγελια του Κυριου, προς τους Αγιους Αποστολους και Μαθητας

(καθως επεκεινα εννοειται και εις την αυτων διαδοχην), ειναι ωστε και εκεινοι, συμφωνα με το δικο του παραδειγμα και την δικη του διδασκαλια, να ποιμαινουν το λογικο ποιμνιο ως ποιμενες καλοι, και θετοντες εν αναγκη και την ψυχην αυτων υπερ των προβατων κ.Ι. Ι,11 και ΚΑ,15-17. Και οσον αφορα το πληρωμα, περι της εξηγησεως και της φυσεως της αληθους υπακοης, εχουμε την σαφεστατη αναφορα του Κυριου εις το κ.Ματθ.κ.ΙΕ΄ στιχ.6 και 9.. εδω ειναι και ιδιαιτερη η ευθυνη των ποιμενων, ωστε αι εντολαι και διδασκαλιαι αυτων, να μην ακυρωνουν και να μην διαστρεφουν τις εντολες και την διδασκαλια του Κυριου, και ασφαλως σε καθε περιπτωση, να μην διαφερουν απο αυτες.

  Και διοτι ο Μοναχισμος, πρωτιστως σημαινει υπακοη, υπακοη εις τον Ηγουμενο και Πνευματικο πατερα, καθως υπηκουον, εις τον Κυριον και Θεον και Σωτηρα ημων Ιησουν Χριστον, οι Αγιοι Αποστολοι και Μαθηται, και καθως ο Κυριος εγενετο υπηκοος τω Θεω Πατρι, υπηκοος μαλιστα εως θανατου, θανατου δε Σταυρου.

  Και δι΄αυτο ακριβως, ο Ηγουμενος, οφειλει ειναι τυπος του Κυριου εργω και λογω και επομενως η εννοια της υπακοης εν τη Εκκλησια, και δη εν τω Μοναχισμω, ειναι εντελως ασυμβιβαστος με ενταλματα ανθρωπων και ετεροδιδασκαλιες, τα οποια αντιβαινουν, αθετουν η και διαστρεφουν, την Ιερα Παραδοση της Εκκλησιας.

   Επομενως ειναι πρωτευον ζητημα, το σε ποιον ανθρωπο θα εμπιστευθουμε την ψυχην μας, το να ειναι δηλαδη οδηγος αληθης και απλανης, Ορθοδοξος και διακριτικος εις το Θειον Θελημα και την Πνευματικη μας καθοδηγηση, ωστε και τελειαν την υπακοην να εχωμεν προς αυτον, εις τυπον της υπακοης του Κυριου, προς τον Θεο Πατερα, αλλα και με ασφαλεια και χωρις πειραματισμους και κινδυνους, να οδηγηθουμε εις τον λιμενα της Σωτηριας και διοτι εις τελος, χωρις τελεια εμπιστοσυνη,εξομολογηση και υπακοη στο Γεροντα, το Μοναδικο Επαγγελμα εχει κινδυνο, και μαλιστα σοβαρο.

  Εαν ο Ηγουμενος, ο Πνευματικος, καθως εχωμε προεγγραψει εις το πρωτον κεφαλαιον συμβει να σου ζητησει κατι, το οποιον παραβιαζει την Ορθοδοξον Πιστιν και Αληθειαν και δεν το γνωριζεις και το πραξεις, τοτε την πληρη ευθυνη την εχει εκεινος. Σε περιπτωση ομως που γνωριζεις καλως και ασφαλως οτι γινεται παραβιασις, εχεις Ιερα Υποχρεωση να διαλεχθεις μετ΄αυτου περι του ζητηματος η και να του ζητησεις εξαιρεσιν απο αυτο, εαν δε εκεινος επιμεινει, και εφ΄οσον εισαι απολυτως βεβαιος δι΄αυτο, να μην το πραξης, και δια να εκφυγεις και τον εκ δεξιων κινδυνο και το ΄΄θελημα΄΄, συμφερει η δυνατον καθως προαναφεραμε, να λαβεις γνωμην και εξ ετερου, εγκριτου Πνευματικου, φημης αγαθης, απλανους, διακριτικου, ακριβους, περι τα ζητηματα της Ορθοδοξου Πιστεως και Ιερας Παραδοσεως της Εκκλησιας μας.

  Ο Πνευματικος, ειναι μεν θεος με θ μικρον, αλλα μετα τον Θεον με Θ κεφαλαιο, και ασφαλως δεν ειναι σε καμμια περιπτωση πανω απο τον Θεο, την Ιερα Παραδοση της Ορθοδοξου Εκκλησιας, τις Εντολες του Θεου, τις αποφασεις τους ορους και τα αρθρα των Αγιων Επτα Οικουμενικων Συνοδων, και την Διδασκαλια, των Αγιων και Θεοφορων Πατερων της Πιστεως, αλλα υπηκοος και υποτασσομενος εις παντα ταυτα.

  Ο Μοναχος παλιν, οφειλει να ειναι κατηρτισμενος, ακριβης και απαρεγκλιτος, εις τα Δογματα και την Αληθειαν της Ορθοδοξου Πιστεως.

  Η Ιερα Παραδοση της Εκκλησιας μας οριζει τον  Πιστο Λαο, ως θεματοφυλακα της Ορθοδοξου Πιστεως, πολλω δε μαλλον, τουτο οφειλει να συμβαινει εις τον Μοναχισμον και τους Μοναχους.

  Δεν εννοειται ο Μοναχος να ειναι απαιδευτος, ακατηχητος και ακαταρτιστος και ιδιαιτερως, οταν ενας λαικος, καθεται 15 και 20 χρονια στα θρανια, δια να επιτυχει ενα κοσμικο επαγγελμα, ο δε Ηγουμενος και Πνευματικος, εχει ως πρωτην ευθυνη, τον καταρτισμο, την Θεολογικη και πρακτικη παιδεια του Μοναχου προπαντων δε με το ιδιον αυτου, προσωπικον παραδειγμα, εις τυπον του Κυριου.

   Μεγαλη και ιδιαιτερη προσοχη χρειαζεται, ειδικα στην εποχη μας, κατα την οποια, μεταξυ αλλων, το φασμα του οικουμενισμου, της εκκοσμικευσεως,της αμαθειας, της ημιμαθειας και κυριως, της ελλειψεως καλων και εμπειρων Ορθοδοξων Ηγουμενων Ποιμενων και  Πνευματικων Οδηγων τεινει να καταλαβη τον συνολο τοπο καθως παγκοινως καθομολογειται.

  Εκεινοι δε οι οποιοι καλως δεν υπακουουν εις την αθετησιν της Πιστεως, τιθενται υπο δυσμενειαν και ενιοτε, υπο διωγμον, και ο σταυρος αυτος ειναι ισως ο μεγαλυτερος που θα χρειασθει να σηκωσει ενδεχομενως ο Μοναχος και διοτι, το να ελθει εις αντιγνωμια (μη γενοιτο), με τον Γεροντα του, συνηθως μετα διωκεται και μαλιστα αφου προηγουμενως ισως συκοφαντηθει και σπιλωθει. Δι΄αυτο με πολυ Φοβο Θεου, προσοχη και συνεση να γινεται η προσεγγιση σ΄αυτες τις περιπτωσεις καθως εχωμε περιγραψει.. τοτε και ο σταυρος που θα κληθει ενδεχομενως να σηκωσει ο Μοναχος θα ειναι χρηστος και ευαρεστος εις τον Θεον διοτι θα ειναι Ομολογιακος υπερ της Ορθοδοξου Πιστεως. 

  Πολλες φορες προβαλλεται ως δικαιολογια, δια την κακως εννοουμενην υπακοην.. η μαλλον ειπειν την ανυπακοην εις την Εκκλησιαν.. οταν αθετειται η Πιστις, οτι καλλιτερα με την Εκκλησια, ακομη και εις την αθετησιν της Ιεράς Παραδοσεως, αντι, εκτος της Εκκλησιας εστω και δια τι, ορθον και δικαιον.. καθως ασφαλως εννοουμε το τοιουτο συνιστα αν μη τι αλλο.. πλανη.. Ας μας ειπουν οι εφευρεται, του εφευρηματος τουτου, κατ΄αρχην, ποιος Αγιος η ποια Συνοδος, διεσαφησε το τοιουτον, αφ΄ενος, αφ΄ετερου ας μας ειπουν αν εννοειται  Εκκλησια εκτος Αληθειας, ακομη ας μας ειπουν αν εννοειται Εκκλησια αιρετιζουσα.. η εις αιρεσιν.. και οτι Εκκλησια ειναι Αυτος ο ιδιος ο Κυριος Ιησους Χριστος ο Θεος, και οτι καθως προειπαμε, δεν εννοειται εννοια Εκκλησιας, εκτος Αληθειας.. αλλα και οτι ΒΕΒΑΙΩΤΑΤΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣΤΑΤΑ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ, ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΜΗΔΕΜΙΑΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΝ, ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΧΩΜΕΝ, ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΚΑΙ ΕΡΓΩ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΝ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΟΦΕΙΛΩΜΕΝ ΟΜΟΛΟΓΕΙΝ ΕΝ ΦΟΒΩ ΚΑΙ ΤΡΟΜΩ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΙΝ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΣ ΚΑΜΜΙΑΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΝ ΔΕΝ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΥΠΑΚΟΗ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΑ ΑΘΕΤΗΣΙΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΠΕΡ ΔΙΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΣΑΦΩΣ.. ΩΣ.. ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ!!! ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ.. ΩΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗ.. ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.. 

ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΗΛΑΔΗ, ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟΝ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ..  

  Η υπακοη προς τις οικουμενιστικες-πανθρησκειακες-νεοεποχικες επιταγες, συνιστα ευθεια ανυπακοη και απιστια προς την Αγιωτατη Ορθοδοξο Πιστη και Εκκλησια...  και ημεις εννοουμε πονηρον εις την διαστασιν των λογων και των εργων, και οτι αλλα ειναι τα φανερα και αλλα τα κρυπτα εις το βαρυτατον αυτο ζητημα... και ασφαλως  ειναι βαρυτερα η ανυπακοη με το Ρασο, παρα χωρις το Ρασο.. και διοτι το Ρασο ειναι συμβολο και τυπος, αυτης της Ορθοδοξου Εκκλησιας.. και ας αναλογισθουμε τους Αγιους Θεοδωρους τους Γραπτους, τον Οσιο Θεοδωρο τον Στουδιτη, τον Αγιο Μαξιμο τον Ομολογητη, τον Αγιο Μαρκο τον Ευγενικο.. και παντας τους Αγιους Ομολογητας και Μαρτυρας υπερ της Αγιωτατης Ορθοδοξιας, οχι οτι ημεις θα ελθωμε ως αυτοκλητοι δημοσιοι Ομολογηται της Ορθοδοξου Πιστεως, αλλα οτι, οταν το ζητημα φθασει εις τον καθε ενα απο ημας προσωπικα.. οφειλωμεν και εχωμεν υποχρεωσιν Ιεραν, να Ομολογησωμεν υπερ της Ορθοδοξου Πιστεως και ακομη οτι, με την Εκκλησια και μεσα στην Εκκλησια εισαι, μονον οταν εισαι απολυτα συμφωνος με την Ιερα Παραδοση της Εκκλησιας, ητις συνισταται εις παν οτι αληθευει, την Ιεραν Γραφην, Παλαιαν και Καινην Διαθηκην, τις Αποστολικες Διαταγες και τους Αποστολικους Κανονες καθως επισης και τις Αγιες Επτα Οικουμενικες Συνοδους, και πασαν Ιεραν Συνοδον, απολυτως συμφωνον με αυτας και την Ορθοδοξον Διδασκαλιαν των Αγιων και Θεοφορων Πατερων της Πιστεως (Μακαριστος Ιερατικος Προισταμενος Ιερου Ναου Αγιου Παντελεημονος λεωφ. Αχαρνων Σπυριδων Μπιλαλης,΄΄Ορθοδοξια και Παπισμος΄΄). Εις την Ομολογιαν υπερ της Ορθοδοξου Πιστεως, μας προτρεπει Αυτος ο Κυριος, με το ΄΄πας ουν οστις ομολογησει εν εμοι εμπροσθεν των ανθρωπων.. ομολογησω καγω αυτον, ενωπιον του πατρος μου του εν ουρανοις;΄΄ Ματθ. 10,32 ... σκεφθειτε λοιπον τι ακριβως ειναι και τι γινεται, οταν καποιος λεγει τις αιρεσεις.. εκκλησιες και ομολογιες.. και οταν τις γραφει ουτω, εις τομον συνοδικον.. (αντιΟρθοδοξος και αρνησιΟρθοδοξος κολυμβαρικη συνοδος...2016).. Μενουμε στην Εκκλησια.., δεν μενουμε στην αιρεση.. δεν ακολουθουμε τους αιρετιζοντας, τους αιρετικους, τους καινοτομους και τους εν γενει διαστρεφοντας και αλλοιουντας, τα της Ορθοδοξου Πιστεως.. και οταν βλεπουμε τον εμπαθως κινουμενο οιακα, να στρεφει το σκαφος στα βραχια, απλως φωναζουμε.. ΄΄βραχια.. μπροστα..!!!΄΄.. εκτος απο δακρυα, φωνη και προσευχη.. , δεν μπορουμε να κανουμε τιποτε αλλο.. εξ΄αλλου Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΕΣΑΦΗΝΙΣΕ.. :       ΄΄ ΠΥΛΑΙ ΑΔΟΥ, ΟΥ ΚΑΤΙΣΧΥΣΟΥΣΙΝ ΑΥΤΗΣ΄΄, αλλα αυτο το ολιγο, το μικρο, το ταπεινο.. οφειλουμε να το κανουμε.. εστω και αν ειμαστε τα τελευταια ΄΄τζοβενα΄΄, σ'αυτο το πλοιο.. ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΠΟΘΟ ΨΥΧΗΣ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΥΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, καθως ευχωμεθα και δια τον συμπαντα κοσμο ..και δι΄ ημας.

  Οφειλουμε μαλιστα να ενθυμουμεθα παντοτε, οτι, τους μεγαλυτερους και εκτενεστερους αγωνες, υπερ της Ορθοδοξου Πιστεως, τους εκαναν Μοναχοι, οι οποιοι μαλιστα σε παρα πολλες περιπτωσεις, εδιωχθησαν, φυλακισθηκαν, εξορισθηκαν, βασανιστηκαν και θανατωθηκαν, απο κοσμικους αλλα ακομη και απο εκκλησιαστικους αρχοντες, της εποχης τους.

  Ο Θεος ο Αγιος να αξιωνει τον Μοναχο, να μην περασει ποτε εναν τετοιο πειρασμο.

  Πλην ουχι καθως ημεις θελωμεν, αλλα καθως Εκεινος.

   Στις ημερες μας το να ζει καποιος Ευαγγελικα, ειναι μεγας Πνευματικος αθλος, ποσω μαλλον το να ζει καποιος ως αληθης και απλανης Μοναχος..

   Με βαση τις προρρησεις, των Αγιων της Πιστεως, η συγχρονη εποχη, ειναι δις πνευματικως βαρυτερα, της εποχης του κατακλυσμου και προδιατυποι, εις μεγιστον βαθμον την εποχην του αντιΧριστου, και η οποια, θα ειναι πεντακις βαρυτερα της σημερινης.

  Εκλειπει σχεδον παντελως, ο Θειος Φοβος, δυστυχως, και απο πολλους Κληρικους και Μοναχους. Περι δε μνημης θανατου, Κρισεως, και επικειμενης γεεννης, ουδεις λογος. Το κηρυγμα αυτο ειναι απαγορευμενο, αποκεκλεισμενο.. η δικαιολογια ειναι οτι ο κοσμος τρομαζει  και θορυβειται, χωρις ομως παραλληλα να συμβαινει το ιδιο, οταν εκτρεπεται στην ανωμαλια, τα παθη και την εν γενει παραβατικοτητα. Μαλιστα πολλες φορες γινονται  παραπονα απο ΄΄τους πιστους΄΄ ακομη και προς τους Επισκοπους για ενα ΄΄τετοιο΄΄ κηρυγμα, το οποιο εννοειται ασφαλως οτιδήποτε8 συνιστα μερος σημαντικο του καθ΄αυτου Ορθοδοξου Κηρυγματος, και διοτι, ο Ιερος Χρυσοστομος, πολυ πυκνα και πολυ συχνα αναφερεται εις στα ζητηματα αυτα, και σαφεστατα Αυτος  ο Κυριος και οι Αγιοι Αυτου Αποστολοι και Μαθηται.

  Στις ημερες μας ο ορος Μετανοια, θεωρειται επιεικως, αναχρονιστικος, σκοταδιστικος και απαραδεκτος, απο πολλους, διοτι ελεγχει την ελευθεριοτητα, την ασυδοσια και την παραβασιν των Θειων Εντολων.

  Η κακια και η διαστροφη, περιετρεψε τους θρονους των δυναστων.. αλλα και τα ΄΄καθισματα΄΄-καρεκλες,πολυθρονες,καναπεδες- των δυναστευομενων.

   Η κολυμβαρικη συνοδος, ειναι η πρωτη συνοδος, που απο εξαναγκασμο, ηθελημενα η και αθελητα, επιχειρησε να καταργησει ολες τις προηγουμενες, γραφοντας τις αιρεσεις, εκκλησιες και ομολογιες, αθετωντας δια πρωτη φορα, αυτο το ιδιο το Συμβολο της Πιστεως, το εις την Μιαν και Μονην Εκκλησιαν του Χριστου ομολογουμενον.

   Εχωμε ακομη την εγκληματικη σιωπη εκκλησιαστικων εις τα αμαρτηματα της διαστροφικης ανηθικοτητος, τα οποια πλεον εχουν εισαχθει.. και εις το δημοτικον σχολειον, ως εισαγωγικα μαθηματα, εις τον εκμαυλισμον και την διαφθοραν των επομενων γεννεων.-βλεπε σχετικο μας αρθρο (ο εκσατανισμος και εκφαυλισμος του κοσμου)-

  Εχωμεν την σατανικην προσβολην των Ιερων Μυστηριων, απο τους ιδιους τους υποτιθεμενους ταγους και φυλακας της Ορθοδοξου Πιστεως.. και οι οποιοι προτιμησαν ...την γλυφαδα.. και το.. κολυμβαρι, απο τα Ιερα και Ανοθευτα Ιορδανεια Ρειθρα της  Πιστεως της Αληθειας (Αυτος ο Κυριος και ο Αγιος Αποστολος Παυλος, εντονως, στηλιτευουν τον σοδομισμο).

  Να σημειωσουμε εδω, οτι γινεται πολυ μεγαλο ρευμα σοδομιτων, προς το Περιβολι της Παναγιας μας.. πολλοι απο αυτους καταντουν και ως αποτυχημενοι μοναχοι, πλην ελαχιστων, οι οποιοι αληθινα και εν ειλικρινη και ανυποκριτω μετανοια, ευρισκουν τον δρομο τους.. και η οποια κακη αυτη ζυμη δυστυχως, εχει κανει μεγαλο κακο εις το Αγιον Ορος.. το μεγα πικρον ειναι οτι υπαρχει δυστυχως, υπερβολικα μεγαλη ανοχη προς αυτους τους ανθρωπους, σε βαθμο που πολλες φορες οι ιδιοι να αισθανονται, ενιοτε και να ζουν.. ''σαν στο σπιτι τους'', ειναι δε και ισως μαλλον αυτοι προτιμητεοι, των εξ΄εγγαμων (φυσιολογικων), επιχειρουντων εις το Μοναδικον Πολιτευμα..

(μεχρι και πειραγμενα φρυδια ειδαμε..)

  

  Εχωμε και τους ρωσους αδελφους (τουτοι ειναι και εις πολλα αλλα, φοβεροι και οπου τους δινουμε χωρο, φυτευουν τις ΄΄πρεσβειες΄΄ τους) με τις νεωτερικες και επεκτατικες αντιληψεις τους και πρακτικες ακομη και με την διανοητικη, σχολαστικη ΄΄θεολογια΄΄ τους, η οποια εκφευγει πολλακις της Ιερας Παραδοσεως εως και αιρετιζει, εντελως ευρισκομενη ενιοτε εκτος του αμιγους και ανοθευτου Ορθοδοξου Πνευματος, και οι οποιοι θελγονται και εποφθαλμιουν, το Πατριαρχειο, το Αγιον Ορος και τα Ιεροσολυμα..και τινες εξ αυτων κατα καιρους  στρεφουν και υβριζουν και λοιδορουν τους Ορθοδοξους Ελληνας Πατερας.

  Αξιωθηκαμε Χαριτι Θεου Αγιου να ιδουμε, ιδιοις ομμασιν και να ψηλαφησωμεν ιδιαις.. χερσιν τας υπογειους και ασφαλεις και παρηλλαγμενας-συγκεκαλυμμενας αυτων στοας, δια των οποιων ανεβιβαζον εις το κατα τον καιρον εκεινον ιδιον αυτων καταλυμμα, τις κασες του χρυσου με σκοπον την εξαγοραν και την ρωσοποιησιν του συνολου Αγιου Ορους -βλεπε και σχετικο μας αρθρο ΄΄ η Ελληνικοτατη Ιερα Μονη Αγιου Παντελεημονος Αγιου Ορους΄΄, και το οποιον αυτο το απετρεψεν εις το παντελως -και παλιν προκειται να συμβει- η Παναγια Μητερα.. , τον δε χρυσον εφερον απο Οδησσον με πλοιον, το οποιον μαλιστα ητο και ιδιοκτησια του αυτων καταλυμματος.. -βιβλιογραφια Κωνσταντινου Παναγιωτιδη, βιβλιοθηκη Μανουηλ Γεδεων-)

  Εχουμε τα ζητηματα της νεας εποχης και νεας ταξης πραγματων.. η οποια επιδιδεται σε καθημερινο αγωνα, να εκπορθησει, οτιδηποτε ειναι Ορθοδοξο και Ελληνικο.

  Διοτι αυτος ειναι ο μονος τους στοχος.. και δη ο Ορθοδοξος Ελληνικος Μοναχισμος...

  Σε ενα τετοιο γενικοτερο  αντιΠνευματικο, αντιΠατερικο και αντιΟρθοδοξο περιβαλλον, ειναι πολυ δυσκολο, η και αδυνατον, να ευρεθει τοπος ασφαλης, ωστε να καλλιεργηθει και να καρποφορησει Ορθοδοξως, ενας νεος Μοναχος, ο οποιος μαλιστα αν δεν προσεξει ιδιαιτερως εχει κινδυνο στη ψυχη του σοβαρο.

  Μεμονωμενες περιπτωσεις υπαρχουν, Αγιοι υπαρχουν ακομη, και δεν θα παυσουν να υπαρχουν εις τον αιωνα.. καλοπροαιρετοι και αγωνιζομενοι Μοναχοι υπαρχουν, αλλα λιγοι, πολυ λιγοι, ελαχιστοι βρισκουν αληθινα και απαρασαλευτα τον δρομο τους κοντα στο Θεο.  

   Ο Μεγας Παχουμιος τα ειχε ιδει ολα αυτα εν οραματι, η Προφητεια, του Οσιου Νειλου του Μυροβλητου ομιλει δι΄αυτα και μαλιστα αναφερεται και στον αφανισμο του Αγιου Ορους, απο το οποιον, θα φαινεται μονον η κορυφη του Αθωνα, να το θυμιζει.

  Εαν λοιπον προκειται να συμβει αυτο εις το Αγιον Ορος, σκεφθειτε, τι προκειται ισως.. να συμβει στους αλλους Μοναστικους τοπους.

  Ηδη η πιεση ειναι πολυ ισχυρη εις το ζητημα του οικουμενισμου, και η εκλογη των νεων Ηγουμενων, συναρταται εν πολλοις με το ζητημα αυτο, το οποιο το παρακολουθουν ιδιαιτερως, εποπτικως, ει και ατυπως, ανθρωποι του φαναριου, 

  αλλα ενιοτε και σε συνεργασια με δικους μας εδω ομογνωμους εντοπιους..

  προαιρουμενοι πειθαρχειν ανθρωποις μαλλον η Θεω...

  Στην καλλιτερη περιπτωση ισως, ο Ηγουμενος προκειμενου να ειναι αποδεκτος η και ανεκτος απο την εκκλησιαστικη αρχη, αν μη τι αλλο, οφειλει να επιδεικνυει τελεια αδιαφορια δια τα ζητηματα αυτα.. περι δε Ομολογιας, ουτε λογος, ουτε συζητησις..     Παντως ο Αγιος Γρηγοριος ο Θεολογος, αποφαινομενος σχετικα, λεγει: ΄΄κρεισσον επαινετος πολεμος, η ειρηνης χωριζουσης απο του Θεου ΄΄ 

  ο Μεγας Βρυεννιος βοα.. ΄΄ «Ουκ αρνησομεθα σε φιλη Ορθοδοξια, ου ψευδομεθα σε πατροπαραδοτον σεβας. Εν σοι εγεννεθημεν, εν σοι ζωμεν, εν σοι κοιμησομεθα. Ει δε και καλεσει καιρος και μυριακις υπερ σου τεθνηξομεθα».΄΄.. 

  οι Αγιοι Γραπτοι δεικνυουν τα ΄΄γραπτα΄΄ τους, 

  ο Οσιος Στουδιτης, τα στιγματα του... 

  ο Αγιος Μαρκος ο Ευγενικος, την υπομονη, την ταλαιπωρια του και την καθολικη υπερ της Ορθοδοξου Πιστεως Ομολογια του.

  Αλλα που καιρος και ψυχες σημερα, δια τετοια αθλα..

  Ημεις εν ανεσει.. προδιδουμε και απεμπολουμε την Πιστη των Πατερων ημων με την υποκριτικην και ανοητον δικαιολογιαν μιας ΄΄υπακοης΄΄, οχι εις το θελημα του Θεου και την Ιερα Παραδοση της Εκκλησιας, αλλα εις εκεινο το του κοσμου..., μελλοντες ακουσαι τα φρικτα του Κυριου, ουαι...

 

                                  επιλογικως

 

  Οι Αγιοι Πατερες ενθαρρυνουν εις τον βιον, δυο οδους, ειτε τον Μοναχισμον, ειτε τον  Εγγαμον βιον και εις οποιον εισελθωμεν εκει και να μεινωμεν και να επιμεινωμεν.. προκρινουν δε ως ανωτερον Πνευματικον Πολιτευμα, τον Μοναχισμον την Ισαγγελον Πολιτειαν.. και ασφαλως ουτως εχουσιν τα πραγματα, εφ’ οσον το σταδιον τουτο ειναι κατα Θεον αφ΄ενος και απολυτως συμφωνον με την Ιεραν Μοναχικην Παραδοσιν της Εκκλησιας μας, και προξενον Σωτηριας αφ΄ετερου.

  Ο Γαμος παλιν (και ας ενθυμηθουμε εδω το πρωτον Θαυμα του Κυριου εις την τιμην και την αξιαν του Ιερωτατου αυτου Μυστηριου), στις ημερες μας ειναι ισως ακομη και ΄΄βαρυτερος΄΄  του Μοναχισμου...  σημειον ενδεχομενως των καιρων και αυτο...

..διοτι και η συζυγος και ο συζυγος, οφειλουσιν ειναι ομογνωμοι, διαγοντες Πνευματικως και τελουντες εν κοινη και τελεια υπακοη υπο τον ιδιον Πνευματικον και ο οποιος οφειλει να ειναι απλανης και Ορθοδοξος.

  Που τετοια πραγματα σημερα (οχι ασφαλως και οτι αποκλειονται).. δι΄αυτο και οι μισοι χωριζουν..  ενω οι αλλοι μισοι, πλην ελαχιστων εξαιρεσεων, εμμενοντες και επιμενοντες.. ταλαιπωρουνται..

  και ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.. την ΄΄λυπητερη΄΄, την πληρωνουν τα αναιτια παιδια, με ανεξιτηλα τα σημαδια του πονου και της διαιρεσης στην ψυχη τους.. και τα οποια ειναι και η γεννεσιουργος αιτια, ολων των ανωμαλιων και των ψυχολογικων και ψυχικων προβληματων και τραυματων των νεων και των επομενων γεννεων...!!!

  Προς τουτοις, ερχεται και το ΄΄πορνο-σοδομο-σχολειο΄΄ με την νεοεισακτη αντιΧριστο διδασκαλια, για να ΄΄σχολασει΄΄ μαλλον και την τελευταια ελπιδα αρεταιου, Πνευματικου και παρακλητικου-αγαπητικου περιβαλλοντος δια την επ΄αγαθω καλλιεργεια, παιδεια και αγωγη των παιδων και των εφηβων, και αντι δια πνευματικο να καταντα αιρετικο και εκφαυλιστικο καταγωγιο...  Και ταυτα παντα, συνιστουν ασφαλως αιτια γενικου Πνευματικου συναγερμου, δια την Σωτηρια μας και την Σωτηρια των παιδιων μας..

  και δι΄αυτην την γενικην και παγκοσμιαν καταπτωσιν της ανθρωποτητος και η οποια πλεον εχει εγγισει και επηρρεασει σοβαρα και την Εκκλησια μας και την Πατριδα μας την Ελλαδα, ο μακαριστος ΙεροΜοναχος πατηρ Γαβριηλ (ο Θηραιος), ελεγε απο την κλινη του πονου των εν δυναστειαις αυτου γηρατειων, λιγους μηνες προ της οσιακης αυτου κοιμησεως... ΄΄αρκει να σωθουμε΄΄.

  ..και ο αγιος μακαριστος Ιερομοναχος Ανθιμος της Ιερας Καλυβης Ευαγγελισμου της Θεοτοκου εις Αγια Αννα (+1995), ελεγε ενα ετος προ της σεπτης και μαρτυρικης αυτου κοιμησεως εις βουλομενον τοτε Μονασαι.. ''Πρωτα απο ολα παιδι μου Ορθοδοξος Χριστιανος και Ελληνας''..  δια τον Ομολογιακον Στεφανον αλλα και διοτι αυτο ειναι εις την εποχη μας πολυ ανωτερον απο εναν εκπτωτον μοναχισμον -που εχει χασει δηλαδη τον προσανατολισμο του- η και απο εναν αποτυχημενον μοναχικον βιον, και εις τον οποιον μαλιστα σημερον η αληθης και υγιης πνευματικως ομολογια, εκλαμβανεται ως ανυπακοη, ανταρσια η και πλανη.., χωρις να συμβαινει παραλληλα, η και η παραμικρα σχετικη ευαισθησια δια τας αιρετικας και κολασιμους εκτροπας, των εις τα διοικητικα αξιωματα της Εκκλησιας επιβαινοντων αι οποιαι και οδηγουν το συνολον σκαφος, εις τα βραχια..)..

   Δι΄αυτο αδελφε μου καλε, εξετασε μετα του Πνευματικου σου, ποια εκ των δυο οδων, ειναι επι το ασφαλεστερον, προξενος δια την  Σωτηρια σου, αλλα.. και κυριως, ποιο ακριβως περι αυτου και των ζητηματων απαντων, το θελημα του Θεου εστιν.

   Θαρρουμε εις τον αγωνοθετην ΘΕΟΝ και εις τον ΑΠΤΩΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ..

΄΄ ΠΥΛΑΙ ΑΔΟΥ ΟΥ ΚΑΤΙΣΧΥΣΟΥΣΙΝ ΑΥΤΗΣ΄΄, θαρρουμε ακομη εις την Παναγιαν Μητερα και παντας τους Αγιους.. εις εκεινους θαρρουμε, αλλα πρεπει παραλληλα να κινησουμε τα χερια και τα ποδια μας.. τα δακρυα μας.. την φωνη (κραυγη) μας προς τον Κυριο.. την Μετανοια μας.. να του ζητησουμε να μας χαρισει, τον Φοβο του, την Μετανοια και την υπακοη εις το Παναγιον Θελημα Του, τα κατα παντα προς Αυτον οφειλομενα... αλλως, και αν μας προλαβει ο θανατος, πλεον ειναι αργα..., μαλλον, πολυ.. αργα!

   Πολυ καλη λοιπον μελετη εις το ολο ζητημα και προσοχη, καθως οφειλει ο ενδιαφερομενος, και προς τον εαυτο του ακομη, να ειναι πολυ συνετος εγκρατης και ταπεινος μετα Φοβου Θεου.

   Και παντοτε να ενθυμουμεθα ο και προεγγραψαμε, οτι δηλαδη

 

΄΄τα αδυνατα παρ΄ανθρωποις,

δυνατα παρα τω Θεω εστιν΄΄

κ.Λ.ΙΗ-27,κ.Ματθ.ΙΘ-26,κ.Μαρκ.Ι-27



            ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ-ΜΕΓΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ

        ΔΥΟ ΕΚ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΟΣΙΩΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

 

αρθρο απο βαλσαμο ψυχης.. ο αγιος της επικεφαλιδος..

« μοναχός Φιλάρετος;» «Εγώ είμαι ο ελεεινός κ. Δικαστά »

� μοναχός Φιλάρετος;� �Εγώ είμαι ο ελεεινός κ. Δικαστά �

Ἕνας ξυπόλυτος ἀσκητής στό δικαστήριο

Έχω διαβάσει στο Λαυσαϊκόν του Παλλαδίου τα εξής περί του αββά Ωρ: «Ούτος εν τη ερήμω διάγων, ήσθιεν μεν βοτάνας και ρίζας γλυκείας, έπινεν δε και ύδωρ ότε ηύρισκεν, εν ευχαίς και ύμνοις διατελών πάντα τον χρόνον». 

 
Νομίζω αποδίδουν άριστα τα της ασκητικοτάτης βιοτής του πατρός Φιλαρέτου. Ήταν ένα από τα εύοσμα άνθη που φυτρώνουν στα βράχια των Καρουλίων! Φίλος της αρετής όντως. Πάντα κυκλοφορούσε ξυπόλυτος.
 
Μια μέρα ο Γέροντάς μας, ο π. Γερόντιος, θέλοντας να τον δοκιμάσει αν είναι από τον Θεόν η τόση αγάπη και απλότητά του ή από εγωισμό, του είπε:
 
«Πάτερ Φιλάρετε…»
«Ευλογείτε, Γέροντα».
«Είσαι υποκριτής! Μας δείχνεις ότι περπατάς ξυπόλυτος και με κουρελιασμένα ράσα, για να κάνεις τον ταπεινό!
 
«Γέροντα», απήντησεν εκείνος κατεβάζοντας ταπεινά το κεφάλι, «είμαι υποκριτής! Ομως τι να κάνω για να… θεραπευθώ;»
«Να βάλεις παπούτσια και να σουλουπωθείς».
«Να ’ναι ευλογημένο, Γέροντα· αυτό θα κάνω».
Έβαλε βαθιά μετάνοια κι έφυγε.
 
Πήγε αμέσως και βρήκε κάτι παμπάλαια παπούτσια και τα είχε κάτω από τη μασχάλη του και, όταν ήλθε στην πόρτα του ησυχαστηρίου μας, τα έβαλε και μπήκε! Αυτό έγινε με πόνο πολύ, διότι, τόσα χρόνια ξυπόλυτος, τα πέλματα είχαν πρησθεί και δεν χωρούσαν σε παπούτσι για πολλήν ώρα. Όμως η υπακοή, βλέπετε, και η ταπεινοφροσύνη κάνουν θαύματα!
 
Η αρετή φαίνεται όταν σε ελέγχει ο αδελφός κι εσύ ταπεινώνεσαι αδιαμαρτύρητα. Ο διάβολος καίγεται με τέτοια συμπεριφορά…
 
«Τώρα, μάλιστα! Τώρα είσαι όντως ταπεινός μοναχός» του είπε ο Γέροντάς μας.
«Ευλόγησον, Γέροντα, ευλόγησον» είπε και, αφού έβαλε μετάνοια, απομακρύνθηκε παραπατώντας σαν παιδί…
 
 
Δίπλα στο ασκητήριό του φύτρωναν αγριόχορτα. Τα έκοβε και, μολονότι του ήσαν απολύτως απαραίτητα, μας τα έφερνε λέγοντας:
 
«Φάτε, πατέρες. Του Θεού είναι κι αυτά και πρέπει να τα τρώγουν αυτοί που ευαρεσθούν εις Αυτόν και όχι οι ράθυμοι σαν εμένα!»
 
Κάποια μέρα πέρασε από εκεί ένας ρασοφόρος, ο οποίος είπε πως ήτο διάκονος. Βλέποντας τα παλαιά βιβλία του ασκητού, τα έβαλε στο μάτι και με τρόπο τ’ αφήρεσε.
 
Έφυγε παίρνοντάς τα μαζί του. Κατευθύνθηκε στη Δάφνη, μη γνωρίζοντας ότι στο τελωνείο της γίνεται έλεγχος στους εξερχομένους. Εκεί λοιπόν τον συνέλαβαν!
 
«Πού τα βρήκες αυτά;» τον ρώτησαν.
«Μου τα… πούλησε ο πατήρ Φιλάρετος, εις τα Καρούλια!»
Είπε ψέματα για να δικαιολογηθεί και συνέχισε τη φρικτή συκοφαντία του:
«Αυτός είναι αρχαιοκάπηλος! Πουλάει παλαιά βιβλία!»
 
Οι αστυνομικοί ήλθαν εδώ στην έρημο κι έκαναν ανακρίσεις. Στη συνέχεια, έχοντας πεισθεί από τον πανούργο αυτόν άνθρωπο, μήνυσαν τον άγιον ασκητή!
 
Κάποια μέρα έφθασαν σ’ εμάς οι κλήσεις, γιατί απ’ εδώ περνούν τα πάντα. Οι ασκηταί δεν γνωρίζουν από αυτά, αλλά και γενικότερα δεν ασχολούνται με βιοτικά πράγματα. Με τις κλήσεις εκαλείτο λοιπόν να δικασθεί!
 
Τον ενημερώσαμε σχετικά κι εκείνος μας είπε: «Εγώ δεν γνωρίζω πού να πάω. Σας παρακαλώ σεις να με οδηγήσετε».
 
Ε, εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε, του δώσαμε μερικά ρουχαλάκια -γιατί τα μοναδικά δικά του ήσαν ξεσχισμένα από την τραχιάν ασκητική ζωή- και είπαμε σ’ έναν γνωστό μας δικηγόρο να πάει να τον βοηθήσει.
 
Του δώσαμε και λίγα χρήματα για να πάει στη Θεσσαλονίκη να δικασθεί. Ποιος; Εκείνος τον οποίον ούτε ο Θεός, νομίζουμε ταπεινά, δεν θα δικάσει «εν εκείνη τη ημέρα».
 
Ένας ουράνιος άνθρωπος, ο οποίος ευωδίαζε άρωμα ασκήσεως! Παρά ταύτα ο άγιος ασκητής μάς είπε: «Εγώ θα κάνω υπακοή στην Πολιτεία και θα πάω, όπως μου λένε, να δικασθώ».
 
Έφυγε για τη Θεσσαλονίκη αυτός που είχε να βγει από το Αγιον Ορος πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια! Πενήντα οκτώ χρόνια ασκητής εδώ, στο Καρούλι, τρώγοντας μόνο λίγα χορταράκια και πίνοντας το νεράκι του Θεού!
 
Ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος, ο οποίος είχε φθάσει σε πολύ μεγάλα μέτρα αρετής, πήγε και κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
 
Πώς γίνονται εκεί ούτε που ξέρω. Δεν πήγα ποτέ σ’ αυτές τις πόρτες… Απλώς θυμάμαι, όπως μας τα έλεγε ο ευλογημένος αυτός Γέροντας. Τον φώναξε λοιπόν ο πρόεδρος του δικαστηρίου:
 
«Ο μοναχός Φιλάρετος;»
«Εγώ είμαι ο ελεεινός» απήντησε ταπεινά σκύβοντας το κεφάλι.
«Γιατί πούλησες τα βιβλία αυτά;»
«Δεν τα πούλησα, αδελφέ! Να, πέρασε ο αδελφός και τα πήρε να τα διαβάσει και ασφαλώς θα τα γύριζε. Εγώ αυτό πίστευα…»
 
«Πρέπει να ορκισθείς, πάτερ, για να είσαι πιστευτός. Αυτή είναι η τάξη του δικαστηρίου».
«Α, δεν ορκίζομαι γιατί στο άγιον Ευαγγέλιο λέει “μη ομώσαι όλως”!»
«Μα πρέπει, πάτερ, να ορκισθείς».
«Πώς ορκίζονται;»
 
«Βάζοντας την παλάμη πάνω στο Ευαγγέλιο».
Ο π. Φιλάρετος τότε… έβαλε τρεις στρωτές μετάνοιες μπροστά στο ιερό Ευαγγέλιο και το ασπάσθηκε μ’ ευλάβεια, λέγοντάς τους:
«Αρκείσθε σ’ αυτό;»
 
«Όχι, πάτερ, πρέπει να βάλεις το χέρι σου στο Ευαγγέλιο και να πεις “ορκίζομαι…” κ.λπ.».
«Δεν μπορώ να ορκισθώ».
«Μα, αν δεν ορκισθείς, θα πας εννέα μήνες φυλακή…»
«Να πάω φυλακή χίλιες φορές! Εγώ αναμένω την αιωνία καταδίκη από τον Θεό για τις αμαρτίες μου και θα σκεφθώ τη φυλάκιση των εννέα μηνών;»
 
Παρών ήτο και ο ψευδοδιάκονος -φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας από μεγαλοπρέπεια και ύφος- ατσαλάκωτος μέσα στα γυαλιστερά ράσα του. Είχε βάλει έναν δικηγόρο, ο οποίος είπε ένα σωρό ψεύδη. Μεταξύ άλλων ο δικηγόρος είπε:
 
«Πώς είναι δυνατόν, κύριοι δικασταί, να κλέψει ο εκλεκτός αυτός κληρικός τα βιβλία αυτού του ρακενδύτου; Είναι δυνατόν; Μήπως τα είχε ανάγκη; Αν είναι δυνατόν…».
 
Εν τέλει, με αυτές τις ψευδομαρτυρίες και τη διαστρέβλωση της αληθείας, δικαιώθηκε ο απαστράπτων κλέπτης και καταδικάσθηκε ο ενάρετος ασκητής, ο οποίος παρουσιάσθηκε με φτωχικά ράσα, χωρίς την τέχνη του ψεύδους και, φυσικά, δίχως να ορκισθεί.
 
Βγήκε λοιπόν η καταδικαστική απόφαση και τον πήρε ο αστυνομικός να τον οδηγήσει στη φυλακή!
Οι ιθύνοντες δεν συγκινήθηκαν και συγκινήθηκε το ακροατήριο.
 
Έκαναν πρόχειρον έρανο μεταξύ τους και μάζεψαν το ποσό που χρειαζόταν για ν’ απαλλαγεί ο ασκητής από τη φυλάκιση. Με απλότητα τους ευχαρίστησε κι έφυγε χαρούμενος, επιστρέφοντας εδώ στα Καρούλια, χώρο της μακροχρονίου ασκήσεώς του.
 
Ευχαριστούσε κι εμάς που τον βοηθήσαμε με τις πενιχρές δυνάμεις μας: «Ευχαριστώ, πατέρες», μας έλεγε, «εύχεσθε να λυτρωθώ και από την αιωνία φυλακή!»
 
Μεταξύ άλλων ήταν ενθουσιασμένος με τον δικηγόρο που είχαμε στείλει για να τον υπερασπισθεί. Ο αγαθός ασκητής, κάνοντας πάντα καλούς λογισμούς, τα έβλεπε όλα υπέροχα κι έλεγε και ξανάλεγε εντυπωσιασμένος:
 
«Αυτός ο δικηγόρος έχει πνεύμα Θεού! Όπως ακριβώς έγιναν τα πράγματα, έτσι τα έλεγε».
«Γέροντα», του είπα, «η τέχνη του είναι αυτή…».
«Όχι, ευλόγησον, πνεύμα Θεού είναι» επέμενε ο Γέρων!
 
Τον ρώτησα:
 
«Γέροντα, πώς είδες τον κόσμο ύστερ’ από πενήντα οκτώ χρόνια που είχες να βγεις από το Άγιον Όρος»;
Ο καλός άνθρωπος που τα βλέπει όλα καλά έχει, όπως είπαμε, μόνον αγαθούς λογισμούς. Είπε λοιπόν ο Γέρων Φιλάρετος:
 
«Τι να σας πω, πατέρες, όλοι οι άνθρωποι έξω είναι πολύ καλοί. Ολοι τρέχουν πέρα δώθε για τη σωτηρία τους, εκτός από μένα τον ράθυμο και αμαρτωλό που κάθομαι σ’ αυτά εδώ τα βράχια και δεν εργάζομαι όπως πρέπει, όπως είναι το θέλημα του Θεού!»
 
Αυτά είπε και μπήκε στο ασκητήριό του, δοξάζοντας τον Θεό που στα τέλη της ζωής του τού έδωσε αυτή τη δοκιμασία για τη σωτηρία της ψυχής του, όπως έλεγε συνεχώς.
 
Ο μεγάλος και άγιος Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης (1846-1929), αφηγητής στην παρούσα διήγηση.
 
Οταν έφθασε σε βαθύ γήρας, μας εκάλεσε μίαν ημέρα στο ασκηταριό του. Πήγαμε με τον π. Ακάκιο. Με χαρά μας είπε:
Καλώς τα παιδιά μου! Καλά κάνατε που ήλθατε, διότι άλλη φορά δεν θα σας δω! Εγώ απόψε θα φύγω… Θέλω όμως, πριν συμβεί αυτό, να με αναπαύσετε».
-Τι θέλεις, Γέροντα;
 
-Να μου ψάλετε! Πείτε κάτι να ευφρανθεί η ψυχή μου.
Ψάλαμε διάφορα κι ο Γέροντας έκλαιγε από χαρά και σταυροκοπιόταν κατανενυγμένος. Μόλις τελειώσαμε, μας είπε:
 
«Τώρα, κάτι τελευταίο: Θέλω να μου ψάλετε τον “εθνικό ύμνο” της Παναγίας, το «Αξιον εστίν»! Αυτό όμως θα το ψάλουμε όρθιοι, όπως ψέλνουμε και τον εθνικό ύμνο της πατρίδος μας!»
 
Σηκώθηκε με κόπο. Ητο σκελετωμένος. Το δέρμα του σχεδόν διάφανο. Αφού συμψάλαμε, με δάκρυα χαράς και συγκινήσεως μας αγκάλιασε, μας ασπάσθηκε και μας είπε:
 
«Παιδιά μου, άλλη φορά εδώ δεν σας βλέπω! Συγχωρήσατέ με, συγχωρήσατέ με!»
Δακρύσαμε όλοι. Εκείνος με κόπο μας προέπεμψε. Φύγαμε κατασυγκινημένοι.
Το πρωί μας ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη! Οπως ακριβώς το είχε πει…
 
Ανοίξαμε στα βράχια μια λακκουβίτσα και τον θάψαμε, αφού τον κηδεύσαμε όπως του άξιζε… Έσβησε -ανθρωπίνως το λέγω- στον αθωνικό ουρανό το αστέρι αυτό του αγιορειτικού μοναχισμού. Άφησε όμως μίαν αείφωτη τροχιά αγωνιστικότητος και ασκήσεως αυστηρής. Αιωνία του η μνήμη. Την πολύτιμη ευχή του να έχουμε.
 
Μερικές φορές ο πανάγαθος Θεός παραχωρεί και στο τέλος της ζωής μια δοκιμασία, για να γίνει ο άνθρωπος καλύτερος και να ωφεληθούν και άλλοι. Ετσι και ο π. Φιλάρετος υπέμεινε αγόγγυστα και βραβεύθηκε από τον Κύριο.
 
Είδατε, πώς ο διάβολος πήγε να ταλαιπωρήσει τον άνθρωπο της ασκήσεως και της αρετής, αλλ’ ο πανάγαθος Θεός τον σκέπασε με τη χάρη Του και, αντί να πάθει βλάβη η ψυχή του, δέθηκε ακόμη περισσότερο με τον Θεό;
 
Περισσότερο αγάπησε τον Θεό  και με μεγαλύτερη ζέση Τον εδόξαζε.
 

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

+Π.Α. .. ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ.. ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ 7/11/2025 ΣΤΕΛΝΟΥΝ EMAIL ΣΕ ΟΛΟΥΣ.. ΠΑΡΑΠΛΑΝΩΝΤΑΣ-ΕΞΑΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ.. ''ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ Π.Α. .. ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ.. Κ.Λ.Π.'' ... ΠΡΟΣΕΞΑΤΕ.. ΜΗΝ ΤΑ ΑΝΟΙΓΕΤΕ.. ΚΑΙ ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙΤΕ ΑΡΜΟΔΙΩΣ.. ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟΠΟΙΕΙΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ χξς' 666... ΟΛΟ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ.. ΝΑ ΔΙΑΝΕΜΗΘΕΙ.. ΠΑΝΤΟΥ!!!..

SOS... SOS... SOS... .-. .-. .-. TO AI ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΕΚΠΟΡΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕKKΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.. ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΛΟΓΟ.. ΣΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ Logos.. ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ.. ΣΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ.. ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΘΕΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ.. ΣΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΨΥΧΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ GPT Logos... ΤΑ.. ΥΣΤΕΡΑ.. ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

ΤΡΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ.. ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΟΡΤΑΖΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΟΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΡΧΗΘΕΝ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ 114.. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ.. ΚΑΙ Η ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΑΝΟΜΟΓΓΟΛΟΥΣ.. ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΠΟΛΥΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ (ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΝ ΝΟΜΗΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ.. ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ) ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΜΙΛΙΩΝ.. Η ΑΗΘΗΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΥΤΟΡΩΜΑΙΪΚΟ..

KYΠPOΣ 1974... ΠΕΣΟΝΤΕΣ Α! ΜΟΙΡΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΝΙΚΗ

+ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΙΡΕΣΗ ΑΠΟ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ-ΣΥΓΚΡΙΤΙΣΜΟΣ ΔΙΟΤΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΔΙΔΕΙ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ ΤΗΝ ΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΩΣ ΜΟΝΗ ΜΟΝΩΤΑΤΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΥΓΚΡΙΝΩΝΤΑΣ ΑΝΑΔΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΩΝΤΑΣ ΑΥΤΗΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΑΠΕΡΓΑΖΟΥΣΑ ΜΕΤ΄ΑΥΤΩΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.. ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΑΙΣΘΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ.. Η ΠΡΟΣΔΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΠΑΘΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΑΡΜΑ..

H TEXNHTH ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ.. ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΑ ΜΕ ΙοΤ ΒΙΟΜΕΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΙΘΜΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΙΣΟΤΟΠΙΚΗ ΣΗΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑΓΜΑ-ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ-ΚΑΤΑΛΟΓΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΕΛΤΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ!!!... χξς΄666... Η ΕΙΚΩΝ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ