HOLY EVER-VIRGIN THEOTOKOS MARY, PROTECTRESS OF CLERGY AND PEOPLE, GENERAL OF THE GREEK ARMED FORCES, GUIDES SAINT JOHN VATATZIS TO THE GLOBAL ORTHODOX GREEK KINGDOM
Prophecies of St. Methodius (†311), St. Tarasios (†806), St. Andreas (†10th century), Venerable Nilus (†1651), St. Kosmas (†1779), St. Arsenios of Cappadocia (†1924), St. John of Hozeva (†1960), St. Porphyrios (†1991), Venerable Elder Paisios (†1994), Joseph of Vatopedi (†2009), Hieromonk Simon Arvanitis, Fr. John Kalaidis (†2009), Inscription on the Tomb of Constantine the Great.
Friday, July 15, 2022
ONE TRUE ORTHODOX BELIEVER AND REAL MAN TURNS ALL OF TURKEY UPSIDE DOWN...
ORTHODOX ELLENISM TO THE ENTIRE WORLD, TO ALL NATIONS, TO ALL PEOPLES—PROCLAIM, TRANSMIT, SPREAD! OUR PAGE IS FOREVER DEDICATED TO THE GREAT NEW MARTYR OF ORTHODOX HELLENISM, OUR NORTHERN EPIROTE BROTHER KONSTANTINOS KATSIFAS!!! HONOR ON EARTH AND IN HEAVEN TO THE PARENTS WHO RAISED SUCH A GLORIOUS OFFSPRING!!! WE HONOR KONSTANTINOS'S PARENTS AND CONSIDER THEM OUR OWN!!! KONSTANTINOS KATSIFAS—IMMORTAL!!!
JUN25 EMMANOUIL BIKAKIS, THE HERO WHO CRUSHED ATTILA
OF ORTHODOX ELLENISM
HONOR AND PRIDE
TO THIS BLESSED AND GLORIOUS
YOUNG WARRIOR!!!
LIVE FOREVER THROUGH THE AGES, EMMANOUIL!!!
IT IS OUR HONOR, THOUGH UNWORTHY,
TO BE AND TO CALL OURSELVES YOUR PATRIOTS!!!
Repost
Manolis Bikakis: The Cretan Who Crushed the Invaders of Attila
iscreta.gr Iscreta.Gr Jul 11, 2015 People 2 Like
DEDICATIONS Manolis Bikakis: The Cretan Who Managed to Stop Attila
The story of soldier Bikakis from Asterousia: The man who destroyed a platoon of battle tanks and dismantled a battalion of Turkish infantry!!!
From Newsroom Published July 20, 2025
An article by Nikos Psilakis, published in the magazine YPER – X in the Fall of 2010
I was deeply moved by the story of Manolis Bikakis, a Cretan from Amygdalos in Asterousia, who is no longer with us. I didn't know him, nor anything about his life and actions. A friend sent me a text from the internet describing his feats. Thus began a small investigation into this impressive figure from the Cypriot tragedy. Because the initial text mentioned he was from Asi Gonia, I searched for his relatives there. Eventually, I found them in the Messara plain, where the inhabitants of the now-deserted pastoral settlements of Asterousia have relocated.
So, who was Bikakis? A simple Greek soldier who took on an entire army, wiping out a platoon of battle tanks and a section of Turkish infantry. He found himself with minimal ammunition amid an unbelievable barrage of fire. He knew well that no projectile could be wasted. He had no right to miss. And he succeeded! He destroyed enemy tanks, demolished, set ablaze. These were the days when the Athens Junta had betrayed Cyprus in an unbelievable mix of foolishness and arrogance.
After a radio broadcast, the life of a man who managed to escape the jaws of Attila unfolded before me like a movie, only to be swallowed by the beast called asphalt on a sad day in 1994, when Manolis was just 40 years old! With the help of his relatives, I spoke with his beloved companion, Niki (not Eleni as written online). She is a most gracious lady with a broad smile, the young girl the hero of Cyprus thought of during those difficult days of 1974.
Manolis Bikakis is the young lad who, at 20 years old, took on Attila all by himself! He dismantled six tanks in a few minutes, at a critical moment in Cypriot history, just before the ceasefire.
The Adventure of Childhood Years
This "report" is written with great delay. I don't know if Manolis ever spoke publicly, if he referred to the incredible incidents that composed the mosaic of his life. I asked Mrs. Niki to unwind the thread of her own memories, to convey Manolis's narratives, as she was his closest person. Also, much information is owed to his sister Katerina, his nephew Giorgis Spithakis, his aunt, and other relatives and friends of the family. Perhaps the life before 1974 interests very few, since the shocking events of that August overshadow every other period. However, this man's life was a continuous adventure. He was just 11 years old when he left his village embittered and desperate. A childhood game was the cause. Two cousins were examining a gun. They found it in the mountains, in the family's sheepfold. The gun discharged. The child opposite the barrel was literally shattered.
Katina, Manolis's sister, kindly sent me an astonishing text of hers, an eight-page notebook letter. She recounts the events with raw folk language that becomes shocking in its simplicity. Katina writes:
"In 1966, Easter holidays, my brother, 11 years old, and the two children of my uncle, six the little one and eight the other, went to the sheepfold where we had the sheep. Their mother was there making the milk. They found a gun in the sheepfold, were examining it, it caught fire, and the 6-year-old Antonio was killed. It's indescribable what happened since the gun was found in Manolis's hand."
Lament in Amygdalos. Manolis doesn't return to the village. How could an 11-year-old child think that the real responsibility belonged not to the children, but to others, perhaps to a bad twist of fate? A few days later, he leaves the village too. From sorrow, he falls ill. He feels lost in a world that couldn't provide him substantial support. Katina doesn't dare describe the scene. She moves me as I read her letter: "If you want to write a book, come find me to tell you stories that you haven't even heard in fairy tales..." Yes, Mrs. Katina, because our lives resemble fairy tales. And even more so, Manolis's life. Katina continues:
"My father has a brother in Stoloi [a village in Messara], there he took him and finished elementary school. He went to school when he wasn't sick, that is, here and there."
The adventure doesn't end. He goes to another relative, in Agios Thomas. A life without redemption for a child who wasn't truly the perpetrator but an unlucky victim of a bad moment? Thus the months pass, and the child grows without maternal affection...
Katina: "...Then we bought a house in Asimi, my sister went and kept him company... he started learning carpentry. Our mother would go to see him. When she left, he would follow her two and three kilometers outside the village. Mother was afraid, told him:
– Turn back, my child, because you're alone and far, and it's not right to be alone...
And he said:
– Let me a little more...
He hadn't had enough of his mother's embrace.
Manolis didn't go to Katina's wedding. He never returned to the village, where everything reminded him of that horrific end to a game. After all, all children play with guns. Usually, though, the guns are fake.
For the first time, he returned to Amygdalos after his discharge from the army. But then he wasn't the Manolio of 1966. He was the hero of Cyprus!
The Destroyer of Tanks
I try to reconstruct the era of destruction, the bitter days of Hellenism, based mainly on the information gladly (and cheerfully) given to me by Niki, the memories of his close relatives, and the topographical and historical information I received from my good friend, the historical researcher Kostis Kokkinofta (scientific collaborator at the Cultural Foundation of Kykkos Monastery).
Cyprus 1974. One day after the great feast of the Virgin Mary, August month. Manolis Bikakis is just 20 years old (born in 1954), a sturdy young man. He served in the Special Forces, one of those commandos transferred from Chania to Cyprus to confront the invaders of Attila. No one knew where they were going when they boarded the plane. They were simply told they were going to Rhodes. The transfer to Cyprus and the adventure of landing the Greek warplanes are details that don't fit in this text; they've been written many times anyway. In Crete, his family knew nothing. But when they heard about paratroopers leaving from Chania, the relatives froze. They knew Manolis would be one of them. "I call his unit, says Katina now, no one answered. After five or six days, they told me they couldn't talk and that he was fine... I was melting without knowing what was happening as the days passed. I call one day and ask them straight to tell me if he's killed, captured, if he's alive. And they always said: we don't know, we can't, if there's something, they'll notify his father..."
On that August day, then, Manolis found himself in Nicosia, near the Grigoriou School, in a defensive position. From the day before yesterday, the second part of the tragedy had begun. The advance of the invaders, the attempt to capture Famagusta, the entrapment of villages toward the Karpasia area. The battles around Nicosia are fierce. The Turks try by every means to secure control of as much territory as possible, to strangle the Capital, to isolate it from large parts of the hinterland. Today, with knowledge of the events that followed, we can understand the reasons. That same evening, a ceasefire was to be signed.
Manolis found himself with a comrade on the firing line. The squadron had split, and the men had spread out to better repel enemy attacks. Amid the rain of bullets, continuous explosions, and enemy fire, the two comrades lose each other. The reasons are unknown but understandable. A little movement in opposite directions, a little change of positions... After all, the Turks had air superiority. Fighters and bombers flew constantly in every direction.
A true hell in the place now simply described as the "dead zone." The 20-year-old lad from Crete has an anti-tank PAO weapon on his shoulder and only eight projectiles at his disposal. As we said, the other soldier, Binichakis by name, had been lost. Manolis called him a few times but got no response. After all, it was very difficult to hear a human voice amid deafening sounds and gunfire. Manolis was shocked. Facing the muzzles of the tanks, he thought of this unlucky child, his comrade, whom he believed had been hit by an enemy bullet. He defied the barrage and began searching for his lifeless body. He found nothing. However, a tank platoon was advancing toward him. They were just 300 meters away. It was a matter of time before he too was lost.
Crawling, he moved toward the weapon and the eight shots he had. He took one, armed it.
"Manolis was in some trenches when he saw the battle tanks heading toward him," says Niki. "Without wasting time, he aims at the first and hits it"... It was an M48 beast, American-made. One of the heaviest used in the invasion. The shot from the lad of Asterousia turns the American beast into rubble.
This was the beginning. The 20-year-old warrior is now amid crossfire. Everyone tries to hit him. He, as if drunk (remember the "immortal wine of '21" that the great Palamas wrote?). He doesn't count death. He had to defend a hill and not let the Turks pass. The area is near today's "Kolokassidis" junction, a strategic point for controlling the city. Very close was the road to Morphou and Gerolakkos, passing by the Grigoriou School. And there in Gerolakkos was the base of ELDYK, the Greek Force of Cyprus.
Alone, soldier Bikakis against an entire army. It's said that opposite him were six or eight battle tanks clearing the ground, followed by the Turkish infantry, an entire battalion. He crawls on the ground to avoid detection. He had started approaching the second tank. He stands heroically opposite it, aims, fires. Accurate this shot too. The M48 beast becomes rubble, and its fuel catches fire. Now only six projectiles remain. He had to keep his cool and, above all, be absolutely accurate. He aims at the third tank. That one too! Manolis moves from one position to another. He carries the weapon, transfers the projectiles, slips between bullets, surprises the opponents.
Two other battle tanks, the ones following, change direction. No one learned if their crews were scared or if they tried to move to confront the unexpected opponent. Niki isn't sure about the details, nor the exact sequence of events. Manolis avoided talking much about them, considered them all very normal, simply believed he "did what he had to do." But she's sure he destroyed the next tank, the one following, that is, the sixth. Another tank peeks from the school building where it was hiding. As soon as it appears, Manolis puts it in his sights. Infallible marksman Bikakis. Fires leap from the shattered iron.
The projectiles were running out now. Only three left. And one tank remained. The testimonies from here on are confused. A pity he doesn't live to clarify them and give the image of a hero, a lad who despised death. Anyway, Manolis managed to trap the sixth battle tank in his sights. The official paper given by the Ministry of National Defense speaks of four. Little importance, truly, if he destroyed four or six battle tanks in total. But this paper was signed a few days later, in September. It was difficult to make an accurate assessment.
The Turkish battalion scattered. They found a building and took refuge there with the help of aviation. As for Bikakis... he was truly vanished. He knew how to hide, move, not give a target. As he said later, he believed he had tricked the Turks who didn't know what they were facing, didn't know how much army, how many heavy weapons were hidden on the hill. And they were surprised because they knew the area had been considered passable after their aviation's clearing operations.
Constantly moving, Manolis with the heavy PAO (Recoilless Gun) on his shoulder and only two projectiles left, sees the infantry men taking refuge in the building. The two projectiles were enough to cut them down. Nothing left for him now. He was all alone, without ammunition, without hope.
"He told me he believed in his salvation," remembers Niki. "He tried to hide. Several days passed, I think four or five, and the other soldiers, his comrades, thought he was killed. Manolis knew how to survive in very adverse conditions; after all, that was his training. Many times he told me he hadn't put anything in his mouth, neither food nor water..." Without water, then. And it was August. In Cyprus's hot climate.
When his adventure reached its end, the little hero was exhausted...
"As soon as he saw his comrades, he asked for food and water..."
Returning from Cyprus, the hero of 1974 went to Agia Fotia in Messara and from there to Athens. He knew Niki from before, but she was still a little girl, daughter of a carpenter who happened to meet Manolis and like him. Love after the battle. The other side of life. Or rather, life itself showing sometimes its harsh face and sometimes kindly smiling.
Manolis steals Niki, as they did in old-time Crete, and brings her to Crete. The girl's family doesn't react, welcomes him. The wedding took place in Crete.
From then on, their paths never separated. Until October 1994. He was working in Tripoli at that time. One Saturday, he set out to meet her. He never reached his destination. A large truck, a semi... Traffic accident. Thus, one word can close the book of an entire life. Traffic accident! Manolis left behind two children. If he lived today, at 56, he would be a grandfather. And he could tell his grandchildren fairy tales, like those he heard in Asterousia when he was a child. Probably, though, he wouldn't tell them often his own story that resembles an exciting fairy tale. Because he believed he did what he had to do. These are his own words. And his Niki will never forget them. But she thinks how difficult life was and how harsh toward him: "If he lived, he would enjoy our little grandchild now," she says.
#### If Manolis...
The area where Bikakis fought was crucial for the final outcome of the invasion. Today it's covered by the "dead zone." The dust of time covers people's steps, an area without life. And Manolis's steps are covered by the dust of time. His comrades and relatives say with pride that with his hands, eye, mind, and bravery, he stopped the Turkish advance. This one man! The truth is that hard battles were fought in the area of Agios Dometios between ELDYK and the invaders. Fierce and savage street fights followed. One of the most important defenses was Manolis's. If the Turks had managed to pass that day, Cyprus would be different today. The Capital, Nicosia, would be tightly enclosed. The Kolokassidis roundabout in the west of the city, in the suburb of Agios Dometios, led to Nicosia airport, that airport which since then remains a ghost. Dead too. Like the "Grigoriou School," an educational institution that since then remains with the marks of explosions and projectiles in the dead zone. The infantry battalion that Bikakis had wiped out had taken refuge in the school. The ground floor and one of the floors he had targeted with his last two projectiles, the Cretan. Rivers of blood, screams, and tears haunted a building destined for education...
To return: no one knows what would have happened in Nicosia if Bikakis hadn't been so bold and so accurate. So we stick with this assessment that says the Turks would control a much larger piece of Nicosia and that life in the divided city would be more martyric, almost unlivable... Capturing the area would mean enclosing the city from the west too, with only its southern opening left.
Like a Hero from the Old Days...
The initial (well-written and detailed) text about Manolis Bikakis was published online by the "Association for the Human Rights of Families of Missing and Fallen in the Cypriot Tragedy 1974." It served as a guide for my research.
After a brief radio broadcast, I realized that many know his story: relatives, friends, villagers, his comrades (who honor and respect him). And those Greeks who served in Cyprus since then know it. They tell it with admiration, even if they know some elements fragmentarily. I spoke with over fifteen people. In their eyes, Bikakis isn't a common mortal but a superhuman who revives all those old stories heard in Crete from the Ottoman era. Like the other one drunk with the wine of Freedom, Xopateras. A folk song describes his battle saying bullets passed by his body like flies, without hitting him.
So too Bikakis. No bullet found him. And as the unknown internet writer says, he embodies man's strength against the machine.
Truly, did anyone remember to honor this hero?
An article by Nikos Psilakis, published in the magazine YPER – X in the Fall of 2010
Cretanmagazine
His unknown story, since mainly published online, makes Greeks who care shiver with emotion, but also clench their teeth in indignation!
But one thing is certain. Everyone who reads about this lad will feel he justly deserves a place next to the greatest Heroes of Hellenism!
And everyone will want to become a "Bikakis" when the time comes for Greece to settle accounts with the paranoid Generals of Turkey, who, holding almost half of Cyprus in military occupation for 35 whole years and violating Greece almost daily, violate Peace, but also God's patience, who will someday deliver Justice...
COMMANDO MANOLIS BIKAKIS: The Greek "Rambo"
"...The betrayal of Cyprus is underway, Attila advances, and the Commandos are on the Big Island to defend the ancestral lands. Among them, a descendant of the Minoan archers, of Daskalogiannis, of Giaboudakis, the commando Bikakis from the village of Asi Gonia, on the borders of Rethymno – Chania, a heroic figure in the battles, among all the others of the Greek warriors of the 1st Squadron of ELDYK and the Cypriot commandos.
The squadron splits into pairs with heavy armament, some machine guns and PAO.
In one of them, Bikakis with the other Cretan Bichanakis are called to defend the area left of the 'Ford' dealership, known as the anonymous hill since the Turks are advancing to the suburbs of Nicosia. Bichanakis transfers and deposits 8 PAO projectiles and Bikakis with his PAO observes the area and the field of fire it gave him. Under continuous rain from 4.2-inch Turkish mortars, Bikakis moves to another point, believing Bichanakis had noticed him, but absorbed in transferring the projectiles, he didn't see Bikakis's movement and immediately started calling him without response. He turned back and reported the loss of his comrade.
But Bikakis lives and in turn searches for his comrade, thinking he was killed. He gets no response, since the only thing he hears is explosions from Turkish mortars! Although he knows he's alone, he doesn't falter but stays in position, following orders. An unrepeatable and unorthodox confrontation between MAN and machines. He places the projectile, brings the PAO to his shoulder and his eye to the sight. Coming are 6 M-48-A2 tanks and behind them a Turkish Infantry Battalion! At 300 meters he locks the 1st tank and at 270 meters turns it to scrap, forcing the two crew members to abandon it!
He changes position, locks the 2nd tank and engulfs it in flames without anyone surviving!
At 200 meters he destroys the 3rd tank, while the Turks search for him like mad, he changes position and destroys the 4th leaving no one alive!!!
The two remaining tanks fear and hide, but the 5th makes the mistake and appears giving Bikakis the chance to send it back where it came from!
The 6th and last retreats hoping to escape 700 meters away from Bikakis, but he destroys that too! Their crews, who days before burned civilians, women, priests, and children, burned in minutes by the lone Cretan avenger! As if it were a macabre game of death, that by Divine will Man had to win...
The Turkish infantrymen seeing death before them run to cover in Grigoriou School. Bikakis's two remaining projectiles are fired at the ground floor and second floor of the building! How many corpses the Turks counted in the building was never learned...
He remained four days without food, fighting with a machine gun he found discarded on the adjacent hill and having beside him the photo of Eleni waiting for him in Crete!.
Commando Bikakis (like no other Officer or soldier who took part in this unequal Battle) never received any moral reward or praise! His Commander's proposal for immediate award of the Gold Medal of Valor remained forever in the "LEADERS'" drawers.
From guilty silence? From shame? From prejudice? No one ever learned...
When discharged from the Army, he worked as a builder. He made a family and children. He breathed his last in a traffic accident in 1994, on the Athens-Patras national road, leaving life – like other commando fighters, ELDYK men, and Noratlas pilots – with the bitterness of non-recognition...
He was honored posthumously by the Hemathia Commandos Club. The honorary plaque was sent by the – then living – Club President Drougka Stefanos, to his Parents in Crete...
No Teacher or historian ever spoke to his students about him... No poet dedicated a bit of his wisdom for some lines of words... even for a song.
In all of Greece, not even in his own homeland Crete, was there ever a street to hold his name..."
Emmanouil Bikakis, a great, modern national War Hero,
whom the cowards hid, so their own cowardice wouldn't seem so unbearable...
NOTE
The story of Manolis Bikakis and the phrase at the end "No poet dedicated a bit of his wisdom for some lines of words... even for a song" particularly moved his compatriot poet Giorgos Voloudakis who felt obliged to write something for this great hero. He preferred to write a Cretan song fitting his gallantry and manliness.
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΙΣ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΟΔΗΓΕΙ ΑΓΙΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΒΑΤΑΤΖΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ προφητειαι Ἁγ.Μεθοδιος (†311),Ἁγ. Ταρασίος(+806),Ἁγ. Ἀνδρέας(+10ος αιων),Οσ. Νείλος (†1651),Ἁγ. Κοσμᾶς(+1779), Αγ. Αρσενιος Καππαδοκης(+1924), Ἁγ. Ἰωάννης Χοζεβίτης(+1960),Αγ. Πορφυριος(+1991), Οσ.Γερ.Παϊσιος(+1994),Ἰωσήφ Βατοπαιδινος(+2009), ΙερμςΣίμων Ἀρβανίτης,π.Ἰωάννης Καλαϊδης(+2009), επιγρ.ταφ. Μ.Κωνσταντινου.
Παρασκευή 15 Ιουλίου 2022
ΕΝΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΤΗΝ ΣΤΡΕΦΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΤΟΥΡΚΙΑ..
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΙΣ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΗΡΥΞΑΤΕ ΜΕΤΑΔΩΣΑΤΕ ΔΙΑΔΩΣΑΤΕ Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΣΑΕΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΤΣΙΦΑ!!! ΤΙΜΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΗΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΗΣΑΝ ΤΟΙΟΥΤΟΝ ΕΝΔΟΞΟΝ ΒΛΑΣΤΟΝ!!! ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΧΩΜΕΝ ΑΥΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ!!! ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
JUN25ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΠΙΚΑΚΗΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ
ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
ΤΙΜΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΙ
ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΝΔΟΞΟ
ΕΤΟΥΤΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ!!!
ΖΗΘΙ ΕΙΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΙΩΝΩΝ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ!!!
ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΜΑΣ ΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΙ
ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΓΩΜΕΘΑ ΠΑΤΡΙΩΤΑΙ ΣΟΥ!!!
αναδημοσιευσις
Μανώλης Μπικάκης: Ο Κρητικός που
κατατρόπωσε τους εισβολείς του Αττίλα
iscreta.grIscreta.GrΙούλ 11, 2015Άνθρωποι2Like
Μανώλης Μπικάκης: Ο Κρητικός που κατάφερε να σταματήσει τον Αττίλα
Η ιστορία του στρατιώτη Μπικάκη από τα Αστερούσια: Ο άνθρωπος που κατέστρεψε έναν Ουλαμό Αρμάτων Μάχης και διέλυσε ένα Τάγμα Τουρκικού Πεζικού !!!
Δημοσιεύθηκε
20 Ιουλίου 2025Ένα άρθρο του Νίκου Ψιλάκη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΥΠΕΡ – Χ το Φθινόπωρο του 2010
Συγκλονίστηκα με την ιστορία του Μανώλη Μπικάκη, ενός Κρητικού από τον Αμύγδαλο Αστερουσίων, που δεν είναι πια στη ζωή. Δεν τον ήξερα, δεν ήξερα τίποτα για τη ζωή και τη δράση του. Κάποιος φίλος μου έστειλε ένα κείμενο από το διαδίκτυο, όπου περιγράφεται η δράση του. Έτσι άρχισε μια μικρή έρευνα γύρω από μια εντυπωσιακή μορφή της κυπριακής τραγωδίας. Επειδή στο αρχικό κείμενο αναφερόταν ότι καταγόταν από την Ασί Γωνιά, αναζήτησα εκεί τους συγγενείς του. Τελικά τους βρήκα στον κάμπο της Μεσαράς, όπου έχουν μετοικήσει οι κάτοικοι των έρημων σήμερα ποιμενικών οικισμών των Αστερουσίων.
Ποιος ήταν, λοιπόν, ο Μπικάκης; Ένας απλός Έλληνας στρατιώτης που τα έβαλε με ολόκληρο στρατό και ξεκλήρισε έναν ουλαμό αρμάτων μάχης και ένα τμήμα του τουρκικού πεζικού. Βρέθηκε με ελάχιστα πολεμοφόδια μέσα σε έναν απίστευτο καταιγισμό πυρών. Ήξερε καλά πως κανένα βλήμα δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Δεν είχε δικαίωμα να αστοχήσει. Και τα κατάφερε! Κατέστρεψε εχθρικά τανκς, γκρέμισε, πυρπόλησε. Ήταν οι μέρες που η Χούντα της Αθήνας είχε προδώσει την Κύπρο μέσα σε ένα απίστευτο μίγμα ανοησίας και έπαρσης.
Μετά από μια ραδιοφωνική εκπομπή άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, σαν ταινία κινηματογραφική, η ζωή ενός ανθρώπου που κατάφερε να γλιτώσει μέσα από τα δόντια του Αττίλα, αλλά τον κατάπιε το θηρίο που λέγεται άσφαλτος μια θλιβερή ημέρα του 1994, όταν ο Μανώλης ήταν μόλις 40 χρονών! Με τη βοήθεια των συγγενών του μίλησα με την αγαπημένη του σύντροφο, τη Νίκη (όχι Ελένη όπως γράφεται στο διαδίκτυο). Είναι μια ευγενέστατη Κυρία με πλατύ χαμόγελο, είναι το μικρό κορίτσι που σκεφτόταν ο ήρωας της Κύπρου εκείνες τις δύσκολες ημέρες του 1974.
ΟΜανώλης Μπικάκηςείναι το παλικαρόπουλο που 20 χρονών τα έβαλε μόνος του με ολόκληρο τον Αττίλα! Διέλυσε έξι τανκς μέσα σε λίγα λεπτά, σε μια κρίσιμη στιγμή της κυπριακής ιστορίας, λίγο πριν την ανακωχή.
Η περιπέτεια των παιδικών χρόνων
Τούτο το «ρεπορτάζ» γράφεται, λοιπόν, με μεγάλη καθυστέρηση. Δεν ξέρω αν είχε μιλήσει ο Μανώλης ποτέ δημοσίως, αν είχε αναφερθεί στα απίθανα περιστατικά που συνέθεσαν το μωσαϊκό της ζωής του. Ζήτησα από την κυρία Νίκη να ξεδιπλώσει το κουβάρι των δικών της αναμνήσεων, να μεταφέρει τις αφηγήσεις του Μανώλη της, αφού υπήρξε το πιο κοντινό του πρόσωπο. Επίσης, πολλές πληροφορίες οφείλονται στην αδελφή του την Κατερίνα, τον ανιψιό του Γιώργη Σπιθάκη, στη θεία του και σε άλλους συγγενείς και φίλους της οικογένειας. Ίσως να ενδιαφέρει πολύ λίγο η προ του 1974 ζωή του Μπικάκη, αφού τα συγκλονιστικά γεγονότα εκείνου του Αυγούστου επισκιάζουν κάθε άλλη περίοδο. Ωστόσο, η ζωή αυτού του ανθρώπου ήταν μια διαρκής περιπέτεια. Ήταν μόλις 11 χρονών όταν έφευγε πικραμένος και απελπισμένος από το χωριό του. Ένα παιδικό παιγνίδι ήταν αιτία. Δυο ξαδελφάκια περιεργάζονταν ένα όπλο. Το βρήκαν στα βουνά, στη μάντρα της οικογένειας. Το όπλο εκπυρσοκρότησε. Το παιδί που βρέθηκε απέναντι από την κάνη διαλύθηκε κυριολεκτικά.
Η Κατίνα, η αδελφή του Μανώλη,είχε την καλοσύνη να μου στείλει ένα εκπληκτικό κείμενό της, ένα γράμμα οκτώ σελίδων τετραδίου. Εξιστορεί τα γεγονότα με τον ατόφιο λαϊκό λόγο που γίνεται συγκλονιστικός στην απλότητά του. Γράφει η Κατίνα:
«Το 1966 διακοπές του Πάσχα, ο αδελφός μου, 11 χρονών, και τα δυο παιδιά του θείου μου, έξι το μικρό και οκτώ το άλλο, πήγαν στη μάντρα όπου είχαμε τα πρόβατα. Εκεί ήταν η μάνα τους και έφτιαχνε το γάλα. Βρήκαν ένα όπλο στη μάντρα, το περιεργαζότανε, πήρε φωτιά αυτό και σκοτώθηκε το 6 χρονών Αντωνιό. Δεν περιγράφεται τι έγινε αφού εβρέθηκε το όπλο στο χέρι του Μανώλη».
Θρήνος στον Αμύγδαλο. Ο Μανώλης δεν επιστρέφει στο χωριό. Πώς μπορεί να σκεφτεί ένα 11χρονο παιδί ότι η ουσιαστική ευθύνη ανήκε όχι στα παιδιά, ανήκε σε άλλους, ίσως σε ένα κακό παιγνίδι της τύχης; Λίγες μέρες μετά φεύγει και από το χωριό. Από τη στεναχώρια αρρωσταίνει. Νιώθει σαν χαμένος σε έναν κόσμο που δεν μπορούσε να του παράσχει ουσιαστική στήριξη. Η Κατίνα δεν τολμά να περιγράψει το σκηνικό. Με συγκινεί καθώς διαβάζω το γράμμα της: «Αν θέλεις να γράψεις ένα βιβλίο, έλα να με βρεις να σου διηγηθώ ιστορίες που ούτε στα παραμύθια δεν τις έχεις ακούσει…» Ναι, κυρία Κατίνα, γιατί και οι ζωές μας μοιάζουν με παραμύθια. Και περισσότερο η ζωή του Μανώλη. Συνεχίζει η Κατίνα:
«Έχει ο πατέρας μου ένα αδελφό στους Στόλους [χωριό της Μεσαράς], εκεί τον πήρε και ετελείωσε το Δημοτικό. Πήγαινε στο σχολείο όταν δεν ήταν άρρωστος, δηλαδή αρά και πού».
Η περιπέτεια δεν τελειώνει. Πηγαίνει σε άλλον συγγενή, στον Άγιο Θωμά. Ζωή χωρίς λύτρωση για ένα παιδί που δεν υπήρξε ουσιαστικός θύτης αλλά άτυχο θύμα μιας κακιάς στιγμής; Έτσι κυλούν οι μήνες και το παιδί μεγαλώνει χωρίς τη μητρική στοργή…
Κατίνα: «…Μετά αγοράσαμε ένα σπίτι στο Ασήμι, πήγε η αδελφή μου και του έκανε παρέα…άρχισε να μαθαίνει επιπλοποιός. Πήγαινε η μητέρα μας να το δει. Όταν έφευγε εκείνη την ακολουθούσε δυο και τρία χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Η μάνα φοβόταν, του έλεγε:
– Γύρισε, παιδί μου, πίσω γιατί είσαι μοναχός και μακριά και δεν κάνει να είσαι μόνος…
Και της έλεγε:
– Άσε με ακόμη λίγο…
Δεν είχε χορτάσει την αγκαλιά της μάνας.
Δεν πήγε στο γάμο της Κατίνας ο Μανώλης. Δεν ξαναπήγε στο χωριό, όπου όλα του θύμιζαν εκείνη τη φρικτή κατάληξη ενός παιγνιδιού. Άλλωστε, όλα τα παιδιά παίζουν με τα όπλα. Συνήθως, όμως, τα όπλα είναι ψεύτικα.
Για πρώτη φορά ξαναγύρισε στον Αμύγδαλο μετά την απόλυσή του από το στρατό. Αλλά τότε δεν ήταν το Μανωλιό του 1966. Ήταν ο ήρωας της Κύπρου!
Ο καταστροφέας των τανκς
Προσπαθώ να ανασυνθέσω την εποχή του χαμού, τις πικρές ημέρες του Ελληνισμού, βασιζόμενος κυρίως στις πληροφορίες που πρόθυμα (και πρόσχαρα) μου έδωσε η Νίκη, στις μνήμες των στενών συγγενών του και στις τοπογραφικές και ιστορικές πληροφορίες που έλαβα από τον καλό μου φίλο, τον ιστορικό ερευνητή Κωστή Κοκκινόφτα (επιστημονικό συνεργάτη στο Πολιτιστικό Ίδρυμα της Μονής Κύκκου).
Κύπρος 1974. Μια μέρα μετά τη μεγάλη γιορτή της Παναγιάς, Αύγουστος μήνας. ΟΜανώλης Μπικάκηςείναι μόλις 20 χρονών (είχε γεννηθεί το 1954), παλικάρι γεροδεμένο. Υπηρετούσε στις Ειδικές Δυνάμεις, ήταν ένας από τους καταδρομείς εκείνους που είχαν μεταφερθεί από τα Χανιά στην Κύπρο για να αντιμετωπίσουν τουςεισβολείς του Αττίλα. Κανείς δεν ήξερε πού θα πήγαιναν όταν επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο. Τους είπαν απλά ότι επρόκειτο να πάνε στη Ρόδο. Η μετάβαση στην Κύπρο και η περιπέτεια της προσγείωσης των ελληνικών πολεμικών αεροπλάνων συνιστούν λεπτομέρειες που δεν χωρούν σε αυτό το κείμενο, έχουν άλλωστε γραφτεί πολλές φορές. Στην Κρήτη η οικογένειά του δεν ήξερε τίποτα. Όταν άκουσαν όμως για αλεξιπτωτιστές που έφυγαν από τα Χανιά, οι συγγενείς πάγωσαν. Ήξεραν ότι ο Μανώλης θα ήταν ένας απ’ αυτούς. «Τηλεφωνώ στη μονάδα του, λέει τώρα η Κατίνα, δεν απαντούσε κανείς. Μετά από πεντέξι μέρες μου είπαν πως δεν μπορούν να μιλήσουν και πως είναι καλά… Έλιωνα χωρίς να ξέρω τι γινόταν όσο περνούσαν οι μέρες. Ξαναπαίρνω μια μέρα τηλέφωνο και τους ζητώ ευθέως να μου πουν αν είναι σκοτωμένος, αιχμάλωτος, αν είναι ζωντανός. Και μου λέγανε πάντα: δεν ξέρομε, δεν μπορούμε, όταν είναι κάτι θα ειδοποιήσουν τον πατέρα του…»
Εκείνη τη μέρα του Αυγούστου, λοιπόν, ο Μανώλης βρέθηκε στη Λευκωσία, κοντά στη Σχολή Γρηγορίου, σε θέση άμυνας. Από την προ-προηγούμενη μέρα είχε αρχίσει το δεύτερο μέρος της τραγωδίας. Η επέλαση των εισβολέων, η προσπάθεια κατάληψης της Αμμοχώστου, ο εγκλωβισμός των χωριών προς την περιοχή της Καρπασίας. Οι μάχες γύρω από τη Λευκωσία είναι σκληρές. Οι Τούρκοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τον έλεγχο όσο το δυνατόν περισσότερων εδαφών, να στραγγαλίσουν την Πρωτεύουσα, να την αποκλείσουν από μεγάλα τμήματα της ενδοχώρας. Σήμερα, με τη γνώση των γεγονότων που ακολούθησαν, μπορούμε να κατανοήσομε τους λόγους. Το ίδιο βράδυ επρόκειτο να υπογραφεί ανακωχή.
Ο Μανώλης βρέθηκε με ένα συνάδελφό του στη γραμμή του πυρός. Είχε διασπαστεί η μοίρα και είχαν απλωθεί οι άνδρες για να αποκρούσουν καλύτερα τις εχθρικές επιθέσεις. Μέσα στη βροχή από σφαίρες, στις συνεχείς εκρήξεις και στα πυρά του εχθρού οι δυο σύντροφοι χάνονται μεταξύ τους. Οι λόγοι είναι άγνωστοι, αλλά κατανοητοί.. Λίγο να μετακινήθηκαν προς αντίθετες κατευθύνσεις, λίγο να άλλαξαν θέσεις… Άλλωστε οι Τούρκοι είχαν την αεροπορική υπεροπλία. Μαχητικά και βομβαρδιστικά πετούσαν διαρκώς προς κάθε κατεύθυνση.
Αληθινή κόλαση ο τόπος που σήμερα περιγράφεται απλά ως «νεκρή ζώνη». Το εικοσάχρονο παλικάρι από την Κρήτη έχει ένα αντιαρματικό όπλο ΠΑΟ στον ώμο του και μόλις οκτώ βλήματα στη διάθεσή του. Όπως είπαμε, ο άλλος στρατιώτης, Μπινιχάκης το όνομά του, είχε χαθεί. Τον φώναξε μερικές φορές ο Μανώλης αλλά απόκριση δεν πήρε. Ήταν, άλλωστε, πολύ δύσκολο να ακούσει κανείς ανθρώπινη φωνή μέσα σε εκκωφαντικούς ήχους και πυροβολισμούς. Συγκλονίστηκε ο Μανώλης. Μπροστά στις μπούκες των αρμάτων σκεφτόταν αυτό το άτυχο παιδί, το σύντροφό του, που πίστευε ότι χτυπήθηκε από βόλι εχθρικό. Αψήφησε τον καταιγισμό και άρχισε να ψάχνει για το άψυχο κουφάρι του. Δεν έβρισκε τίποτα. Ωστόσο, ένας ουλαμός αρμάτων προχωρούσε προς το μέρος του. Βρίσκονταν μόλις 300 μέτρα μακριά. Ήταν ζήτημα χρόνου να χαθεί κι ό ίδιος.
Έρποντας κινήθηκε προς το όπλο και τα οκτώ βόλια που είχε στη διάθεσή του. Πήρε ένα, όπλισε.
«Βρισκόταν μέσα σε κάτι χαρακώματα ο Μανώλης, όταν είδε τα άρματα μάχης να κατευθύνονται προς το μέρος του», λέει η Νίκη. «Χωρίς να χάσει καιρό σημαδεύει το πρώτο και το πετυχαίνει»… Ήταν ένα θηρίο Μ48, αμερικάνικης κατασκευής. Από τα πιο βαριά που χρησιμοποιήθηκαν στην εισβολή. Η βολή του παλικαριού από τα Αστερούσια κάνει συντρίμμια το αμερικάνικο θηρίο.
Αυτή ήταν η αρχή. Ο εικοσάχρονος πολεμιστής βρίσκεται πια ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Προσπαθούν όλοι να τον πετύχουν. Εκείνος, λες κι είναι μεθυσμένος (θυμάστε το «αθάνατο κρασί του 21» που έγραφε ο μεγάλος Παλαμάς;). Δεν υπολογίζει το θάνατο. Έπρεπε να υπερασπιστεί ένα λόφο και να μην αφήσει τους Τούρκους να περάσουν. Η περιοχή βρίσκεται κοντά στο σημερινό κόμβο «Κολοκασίδης», σε ένα στρατηγικό σημείο για τον έλεγχο της πόλης. Πολύ κοντά ήταν ο δρόμος προς Μόρφου και Γερόλακκο, περνούσε δίπλα από τη σχολή Γρηγορίου. Κι εκεί στο Γερόλακκο ήταν η βάση της ΕΛΔΥΚ, της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου.
Μόνος ο στρατιώτης Μπικάκης απέναντι σε ολόκληρο στρατό. Λέγεται πως απέναντί του βρίσκονταν έξι ή οκτώ άρματα μάχης που καθάριζαν το έδαφος και ακολουθούσε το τουρκικό πεζικό, ένα ολόκληρο τάγμα. Σέρνεται στο χώμα για να μη γίνει αντιληπτός. Είχε αρχίσει να πλησιάζει το δεύτερο άρμα. Στέκεται παλικαρίσια απέναντί του, το σημαδεύει, πυροβολεί. Εύστοχη και τούτη η βολή. Το θηρίο Μ48 γίνεται συντρίμμια και τα καύσιμά του αρπάζουν φωτιά. Του μένουν πια μόνο έξι βλήματα. Έπρεπε να διατηρήσει την ψυχραιμία του και, κυρίως, να είναι απόλυτα εύστοχος. Σημαδεύει το τρίτο τανκ. Πάει κι αυτό! Ο Μανώλης μετακινείται από τη μια θέση στην άλλη. Κουβαλά το όπλο, μεταφέρει τις βολίδες, γλιστρά ανάμεσα στις σφαίρες, αιφνιδιάζει τους απέναντι.
Δυο άλλα άρματα μάχης, αυτά που ακολουθούσαν, αλλάζουν κατεύθυνση. Κανείς δεν έμαθε αν τα πληρώματά τους φοβήθηκαν ή αν προσπάθησαν να μετακινηθούν για να αντιμετωπίσουν τον απρόσμενο αντίπαλο. Η Νίκη δεν είναι σίγουρη για τις λεπτομέρειες, ούτε για την ακριβή διαδοχή των γεγονότων. Ο Μανώλης απέφευγε να μιλά πολύ γι’ αυτά, τα θεωρούσε όλα πολύ φυσιολογικά, πίστευε απλά ότι «έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει». Είναι, όμως, σίγουρη ότι κατέστρεψε και το επόμενο άρμα, αυτό που ακολουθούσε, δηλαδή το έκτο. Ένα άλλο άρμα ξεμυτίζει από το κτήριο του σχολείου, όπου κρυβόταν. Μόλις εμφανίστηκε το βάζει ο Μανώλης στο στόχαστρο. Αλάθητος σκοπευτής ο Μπικάκης. Φωτιές ξεπετάγονται μέσα από τα διαλυμένα σιδερικά.
Οι βολίδες τέλειωναν πια. Έμεναν μόλις τρεις. Έμενε κι ένα τανκ. Οι μαρτυρίες από δω και μετά είναι μπερδεμένες. Κρίμα που δεν ζει ο ίδιος να τις ξεκαθαρίσει και να δώσει την εικόνα ενός ήρωα, ενός παλικαριού που περιφρόνησε τον θάνατο. Τελοσπάντων, ο Μανώλης κατάφερε να εγκλωβίσει στο στόχαστρό του και το έκτο άρμα μάχης. Το επίσημο χαρτί που του έδωσε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας κάνει λόγο για τέσσερα. Λίγη σημασία έχει, αλήθεια, αν κατέστρεψε τέσσερα ή έξι άρματα μάχης συνολικά. Αλλά, το χαρτί αυτό υπογράφηκε λίγες ημέρες μετά, τον Σεπτέμβρη. Ήταν δύσκολο να γίνει ακριβής αποτίμηση.
Το τουρκικό τάγμα διασκορπίστηκε. Βρήκαν ένα κτήριο και κατέφυγαν εκεί με τη βοήθεια της αεροπορίας. Όσο για τον Μπικάκη… αυτός ήταν πραγματικά άφαντος. Ήξερε να κρύβεται, να μετακινείται, να μη δίνει στόχο. Όπως έλεγε μετά, πίστευε ότι είχε ξεγελάσει τους Τούρκους που δεν ήξεραν τι είχαν να αντιμετωπίσουν, δεν ήξεραν πόσος στρατός, πόσοι βαρεοπλίτες κρύβονταν στο λόφο. Και ξαφνιάστηκαν γιατί ήξεραν ότι η περιοχή είχε θεωρηθεί προσπελάσιμη μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της αεροπορίας τους.
Μετακινούμενος διαρκώς ο Μανώλης με το βαρύ όπλο ΠΑΟ (Πυροβόλο Άνευ Οπισθοδρομήσεως) στον ώμο και με μόνο δυο βολίδες στη διάθεσή του, βλέπει τους άνδρες του πεζικού να καταφεύγουν στο κτήριο. Οι δυο βολίδες αρκούσαν να τους πετσοκόψει. Δεν του έμενε πια τίποτα. Ήταν ολομόναχος, χωρίς πυρομαχικά, χωρίς ελπίδα.
«Μου έλεγε ότι πίστευε στη σωτηρία του», θυμάται η Νίκη. «Προσπάθησε να κρυφτεί. Πέρασαν κάμποσες μέρες, νομίζω τέσσερις ή πέντε, και οι άλλοι στρατιώτες, οι σύντροφοί του, νόμιζαν πως ήταν σκοτωμένος. Ο Μανώλης ήξερε να επιβιώνει σε πολύ αντίξοες συνθήκες, άλλωστε ήταν τέτοια η εκπαίδευσή του. Πολλές φορές μου έλεγε ότι δεν είχε βάλει τίποτε στο στόμα του, ούτε φαγητό, ούτε νερό…» Χωρίς νερό, λοιπόν. Και ήταν Αύγουστος μήνας. Στο θερμό κλίμα της Κύπρου.
Όταν η περιπέτειά του έφτασε στο τέλος της ο μικρός ήρωας ήταν εξαντλημένος…
«Μόλις είδε τους συντρόφους του ζήτησε φαΐ και νερό…»
Επιστρέφοντας από την Κύπρο ο ήρωας του 1974 πήγε στην Αγιά Φωτιά της Μεσαράς κι από κει στην Αθήνα. Τη Νίκη την ήξερε από πριν αλλά εκείνη ήταν κοριτσάκι ακόμη, κόρη μαραγκού που είχε τύχει να συναντήσει τον Μανώλη και να τον συμπαθήσει. Έρωτας μετά τη μάχη. Η άλλη πλευρά της ζωής. Ή, μάλλον, η ίδια η ζωή που δείχνει πότε το σκληρό πρόσωπό της και πότε καλοσυνεύει και χαμογελά.
Κλέβει ο Μανώλης τη Νίκη, έτσι όπως έκαναν στην Κρήτη του παλιού καιρού και τη φέρνει στην Κρήτη. Η οικογένεια της κοπελιάς δεν αντιδρά, τον καλοδέχεται. Ο γάμος έγινε στην Κρήτη.
Από τότε οι δρόμοι τους δεν χώρισαν πια. Ως τον Οκτώβριο του 1994. Εκείνος δούλευε στην Τρίπολη εκείνη την εποχή. Ένα Σάββατο ξεκίνησε για να τη συναντήσει. Δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. Ένα μεγάλο φορτηγό, μια νταλίκα… Τροχαίο. Έτσι γιατί μια λέξη μπορεί να κλείσει το βιβλίο μιας ολόκληρης ζωής. Τροχαίο! Ο Μανώλης άφησε πίσω του δυο παιδιά. Αν ζούσε σήμερα, στα 56 του, θα ήταν παππούς. Και θα μπορούσε να λέει στα εγγόνια του παραμύθια, σαν εκείνα που άκουγε στα Αστερούσια όταν ήταν κι εκείνος παιδί. Πιθανόν, όμως, να μην τους έλεγε ποτέ, ή να μην τους έλεγε συχνά, τη δική του ιστορία που μοιάζει σαν συναρπαστικό παραμύθι. Έτσι γιατί πίστευε ότι έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Είναι λόγια δικά του. Και η Νίκη του δεν θα τα ξεχάσει ποτέ. Σκέφτεται, όμως, πόσο δύσκολη ήταν η ζωή και πόσο σκληρή απέναντί του: «Αν ζούσε θα χαιρόταν τώρα το εγγονάκι μας», λέει.
Αν ο Μανώλης…
Η περιοχή στην οποία πολέμησε ο Μπικάκης υπήρξε κρίσιμη για την τελική έκβαση της εισβολής. Σήμερα καλύπτεται από τη «νεκρή ζώνη». Η σκόνη του χρόνου καλύπτει τα βήματα των ανθρώπων, μια περιοχή χωρίς ζωή. Και του Μανώλη τα βήματα από τη σκόνη του χρόνου καλύπτονται. Οι συμπολεμιστές και οι συγγενείς του λένε με καμάρι ότι με τα χέρια, το μάτι, το μυαλό και την παλικαριά του σταμάτησε την τουρκική επέλαση. Αυτός ο ένας! Η αλήθεια είναι ότι δόθηκαν στην περιοχή του Αγίου Δομετίου σκληρές μάχες ανάμεσα στην ΕΛΔΥΚ και τους εισβολείς. Ακολούθησαν οδομαχίες σκληρές και άγριες. Μια από τις πιο σημαντικές άμυνες ήταν αυτή του Μανώλη. Αν κατάφερναν να περνούσαν οι Τούρκοι εκείνη τη μέρα θα ήταν αλλιώς η Κύπρος σήμερα. Η Πρωτεύουσα, η Λευκωσία, θα ήταν κλεισμένη ασφυκτικά. Ο κυκλικός κόμβος Κολοκασίδη που βρίσκεται στα δυτικά της πόλης, στο προάστειο Άγιος Δομέτιος, οδηγούσε στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, αυτό το αεροδρόμιο που από τότε παραμένει φάντασμα. Νεκρό κι εκείνο. Όπως και η «Σχολή Γρηγορίου», ένα εκπαιδευτήριο που από τότε παραμένει με τα σημάδια των εκρήξεων και των βολίδων μέσα στη νεκρή ζώνη. Το τάγμα του πεζικού που είχε ξεπαστρέψει ο Μπικάκης είχε καταφύγει στο σχολή. Το ισόγειο και έναν από τους ορόφους της είχε σημαδέψει με τις δυο τελευταίες βολίδες του ο Κρητικός. Ποταμοί αιμάτων, κραυγές και δάκρυα στοίχειωσαν σε ένα κτήριο που είχε ως προορισμό του την παιδεία…
Για να επανέλθουμε: κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί στη Λευκωσία αν ο Μπικάκης δεν ήταν τόσο τολμηρός και τόσο εύστοχος. Μένομε, λοιπόν, σ’ αυτή την εκτίμηση που λέει ότι οι Τούρκοι θα έλεγχαν ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της Λευκωσίας και ότι η ζωή στην διχοτομημένη πόλη θα ήταν πιο μαρτυρική, σχεδόν αβίωτη… Η κατάληψη της περιοχής θα σήμαινε τον εγκλωβισμό της πόλης και από τα δυτικά, με μόνο πλέον άνοιγμά της το νότιο.
Σαν ήρωας από τα παλιά…
Το αρχικό (καλογραμμένο και λεπτομερές) κείμενο για τον Μανώλη Μπικάκη δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο από τον «Σύλλογο για τα ανθρώπινα δικαιώματα οικογενειών αγνοουμένων και πεσόντων κυπριακής τραγωδίας 1974». Στάθηκε πλοηγός για τη έρευνά μου.
Ύστερα από μια σύντομη ραδιοφωνική εκπομπή διαπίστωσα ότι την ιστορία του την ξέρουν πολλοί, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι κοντοχωριανοί, οι συμπολεμιστές του (που τον τιμούν και τον σέβονται). Την ξέρουν και όσοι Έλληνες υπηρέτησαν έκτοτε στην Κύπρο. Τη λένε με θαυμασμό, όσο κι αν ξέρουν αποσπασματικά κάποια από τα στοιχεία που τη συνθέτουν. Μίλησα με πάνω από δεκαπέντε ανθρώπους. Στα μάτια τους ο Μπικάκης δεν είναι ένας κοινός θνητός αλλά ένας υπερφυσικός άνθρωπος που ζωντανεύει όλες εκείνες τις παλιές ιστορίες, όσες ακούγονται στην Κρήτη από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Να, σαν τον άλλο μεθυσμένο με το κρασί της Λευτεριάς, τον Ξωπατέρα. Ένα δημοτικό τραγούδι περιγράφει τη μάχη του λέγοντας ότι οι σφαίρες περνούσα δίπλα από το κορμί του σαν μύγες, χωρίς να τον πετυχαίνουν.
Έτσι κι ο Μπικάκης. Καμιά σφαίρα δεν τον βρήκε. Και όπως λέει ο άγνωστός μου συγγραφέας του διαδικτύου, ο ίδιος ενσαρκώνει τη δύναμη του ανθρώπου απέναντι στη μηχανή.
Αλήθεια, θυμήθηκε να τιμήσει κανείς αυτόν τον ήρωα;
Ένα άρθρο του Νίκου Ψιλάκη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΥΠΕΡ – Χ το Φθινόπωρο του 2010
Cretanmagazine
Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση!
Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παληκάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού!
Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 35 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…
ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ: Ο Έλληνας «Ράμπο»«…Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ.
Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε.Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του.
Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν!
Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!
Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!
Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε!
Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…
Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…
Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.
Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”.
Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…
Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή – όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας – με την πίκρα της μη αναγνώρισης…
Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον – εν ζωή τότε – Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…
Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.
Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»
Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου,
που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Η ιστορία του Μανώλη Μπικάκη αλλά και η φράση στο τέλος “Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι” συγκίνησε ιδιαίτερα τον συμπατριώτη του ποιητή Γώργο Βολουδάκη που ένοιωσε υποχρεωμένος να γράψει κάτι για τον μεγάλο αυτόν ήρωα. Προτίμησε να γράψει ένα Κρητικό τραγούδι που ταιριάζει στην λεβεντιά και την αντρειωσύνη του.
Του νέου Ακρίτα το αντάμωμα
Ριζίτικο ή Ανωγιανό, σούστα ή πεντοζάλι
εγώ ποτέ δεν έγραψα ούτε θα γράψω πάλι
Μά για τον ήρωα τούτονε της Κρήτης το περβόλι
τον θρύλο των καταδρομών που λέγανε Μανώλη
θα γράψω ώς τον ουρανό σαν δάκρυ ένα στιχάκι
να μάθει ο Ελληνισμός Μανώλη τον Μπικάκη.
Μόνος στη Κύπρο τάβαλε έξω απ΄τη Λευκωσία
με ένα τάγμα τουρκικό!!! Ακούστε αυτοθυσία!
Έξι άρματα κατέστρεψε με το αντιαρματικό του
του χάρου έστειλε πολλούς τούρκους στο μερτικό του.
Τέσσερις μέρες ύστερις χωρίς να σταματήσει
πολέμαε θεονήστικος, οι τούρκοι είχαν σαστίσει…
Για όλα αυτά, δεν έλαβε ανταμοιβή καμμία
ούτε ανδρείας παράσημο, ούτε εύφημο μνεία
Απ΄την πατρίδα του ποτέ δεν πήρε ούτε ένα χάδι
και με την πίκρα αυτή έφυγε μια μέρα για τον άδη.
Όμως για μας τους Έλληνες είναι αντρειωμένος
Ένας ακόμη Διγενής Ακρίτας καμμωμένος
από ουρανό και πέλαγο, από όνειρο κι αγάπη
Και της Ελλάδας η καρδιά χρυσά “Μπικάκης” γράφει…
Γ. Βολουδάκης
