ΖΗΤΟΥΝ ''ΕΝ ΛΕΥΚΩ'' ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ!!!.. Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.. ΚΑΛΠΑΖΕΙ!!!
οι κεφαλες να ξερετε (γνωριζετε).. μεγαλη ειν' αμαρτια!!
Στην κοινή τους δήλωση, μεταξύ άλλων, Πάπας και Πατριάρχης επισημαίνουν:
Πεπεισμένοι για τη σπουδαιότητα του διαλόγου, εκφράζουμε τη συνεχιζόμενη υποστήριξή μας (σ.σ. προθεσις περαιτερω ενδοτικοτητος) προς το έργο της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής (σ.σ. οτι δηλαδη δεν ξεχωριζουν πλεον οι μεν απο τους δε;) για τον Θεολογικό Διάλογο μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία, κατά την παρούσα φάση, εξετάζει ζητήματα τα οποία έχουν ιστορικά θεωρηθεί διχαστικά.(σ.σ. δηλαδη αλλως τοτε εξεταζε η Ορθοδοξια και αλλως τωρα.. και οτι τοτε μεν και Θεολογικα πρωτιστως αλλα και ως ιστορικα τα βιωνε ενω τωρα κραταμε μονο το ''ιστορικα'' και απεμπολουμε το Θεολογικα και Ορθοδοξα ως να μην ηταν Ορθοδοξια τοτε και να ειναι.. τωρα!!!;;;.. και αραγε τι κανουμε εδω;;;.. κρινουμε την Ιερα Παραδοση και τους Αποστολικους Κανονας, τον αναθεματισμο των αιρετικων και τον ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ ΜΑΣ απο τους παπολατινους ως αμετανοητως και αιρετικους αλλα και αντιΧριστους και ιστορικα αποδεδειγμενα επιβουλους εναντιον της Ορθοδοξιας αλλα και των Ορθοδοξων;;;) Μαζί με τον αναντικατάστατο ρόλο τον οποίο διαδραματίζει ο θεολογικός διάλογος στη διαδικασία επαναπροσέγγισης μεταξύ των Εκκλησιών μας, (σ.σ.εδω ειναι ευθεια η προδοσια εναντιον της Πιστεως διοτι αναγνωριζεται η αιρεσις ως Εκκλησια και εξομοιουται η Αληθεια με το ψευδος -και δη η δεινοτερα πασων των αιρεσεων ''ο παπολατινισμος'' προδρομος του οικουμενισμου και ολετηρας της Ορθοδοξου Εκκλησιας) εξαίρουμε επίσης τα άλλα αναγκαία στοιχεία αυτής της διαδικασίας, συμπεριλαμβανομένων των αδελφικών επαφών, (σ.σ. εδω τους αναφερωμε και ως αδελφους υπαινισσομενοι κοινοτητα) προσευχητικού και κοινού έργου σε όλους εκείνους τους τομείς όπου η συνεργασία είναι ήδη εφικτή. Με έμφαση παροτρύνουμε όλους τους πιστούς των Εκκλησιών μας, και ειδικά τους κληρικούς και τους θεολόγους, να αγκαλιάσουν με ευφρόσυνη διάθεση τους καρπούς τους οποίους έχουμε επιτύχει μέχρι τώρα, και να εργασθούν για τη συνεχή αύξηση αυτών των καρπών.(σ.σ. και εδω πλεον εμφανως αλλα και προδηλως απο των καρπων θα γνωρισωμεν και το δενδρον του οικουμενισμου και το οποιον ειναι σαπρον και ως σαπρον οπου ειναι δεν δυναται να παραγει υγιεις καρπους, εχωμεν δε και πειραν και γνωσιν και απο τις συμπροσευχες αλλα και τα συλλειτουργα.. - και τα οποια καταδικαζουν αναφανδον αι Αγιαι Επτα Οικουμενικαι Συνοδοι μετα Εκεινων που περιγραφονται ακολουθως των εχοντων και αυτων χαρακτηρα απολυτως Ορθοδοξον και Οικουμενικον και δια τον λογον αυτον ειναι εις τας συνειδησεις των πιστων ως Ογδοη και Εννατη Συνοδοι- ''σε όλους εκείνους τους τομείς όπου η συνεργασία είναι ήδη εφικτή'' και διοτι οσο εχουν χωρο και δεν συναντουν αντιδρασεις ολιγον κατ΄ολιγον το προχωρουν ωστε να καταλυσουν την Εκκλησιαν του Χριστου, και ασφαλως αν Εκεινος αφηνε θα το ειχαν ηδη επιτυχει!!!)
Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 879-880
(Πρόεδρος: Ἅγιος Φώτιος ὁ Μέγας – συμπροεδρεύοντες οἱ Παπικοὶ Λεγάτοι)
Ἐκ τῶν Πράξεων (Mansi XVII, 489E-492C καὶ 516D-517C):
«Εἴ τις οὐχ ὁμολογεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐκ τοῦ Πατρὸς μόνου κατ’ οὐσίαν ἐκπορεύεσθαι, ὡς αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶπεν «τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον», ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ φησιν ἐκπορεύεσθαι, καθὼς οἱ Λατῖνοι παρανόμως προσέθεσαν εἰς τὸ Σύμβολον, ἀνάθεμα ἔστω.»
«Εἴ τις τὴν ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπόρευσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δογματίζει ἢ κηρύττει ἢ προσθήκην ταύτην εἰς τὸ Σύμβολον εἰσάγει, ἀνάθεμα ἔστω.»
«Εἴ τις τὴν Ῥωμαϊκὴν ἕδραν ὑπὲρ πάσας τὰς ἄλλας Ἐκκλησίας τιμᾶν καὶ κρίνειν καὶ ἐξουσίαν ἔχειν ἐπὶ πάσας, ὡς αὕτη διεκδικεῖ, ἀνάθεμα ἔστω.»
«Ὅριζόμεν καὶ ψηφιζόμεθα ἵνα μηδείς… τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως… προστιθῇ ἢ ἀφαιρῇ ἢ ἀλλοιώσῃ… Εἰ δέ τις τολμήσειεν ἕτερον Σύμβολον ποιῆσαι ἢ προσθήκην ἢ ἀφαίρεσιν ποιῆσαι εἰς τὸ παρά τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν ἐν Νικαίᾳ καὶ Κωνσταντινουπόλει παραδοθέν, ἀνάθεμα ἔστω.»
(Ὁ ὅρος αὐτὸς ὑπεγράφη καὶ ὑπὸ τῶν Παπικῶν Λεγάτων ἐκ μέρους τοῦ Πάπα Ἰωάννου Η΄, οἱ ὁποῖοι ἐδήλωσαν: «Ἀναθεματίζομεν πᾶσαν προσθήκην καὶ ἀφαίρεσιν τοῦ Συμβόλου… καὶ τὸ Filioque ἀπορρίπτομεν ὡς βλάσφημον».)
Η Σύνοδος αυτή ήταν σημαντική για την αποκατάσταση του Πατριάρχη Φωτίου και την καταδίκη της προσθήκης του Filioque στην Ομολογία Πίστεως. Υπήρξαν διάφοροι συμμετέχοντες, με επικεφαλής τον Πατριάρχη Φώτιο τον Μέγα.
Συμμετέχοντες:
Άγιος Φώτιος ο Μέγας – Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, πρόεδρος της Συνόδου.
Ανδριανός, Πατριάρχης Αντιοχείας – Επίσκοπος Αντιοχείας.
Θεοδώρητος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας – Επίσκοπος Αλεξανδρείας.
Μελέτιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων – Επίσκοπος Ιεροσολύμων.
Λεγάτοι του Πάπα Ιωάννη Η' (εκπρόσωποι της Ρώμης) – Αντιπρόσωποι του Πάπα Ιωάννη Η', οι οποίοι υπέγραψαν τη συμφωνία και καταδίκασαν το Filioque.
Υπογράφοντες:
Ο Πατριάρχης Φώτιος.
Οι Πατριάρχες Ανδριανός, Θεοδώρητος και Μελέτιος.
Οι Λεγάτοι του Πάπα Ιωάννη Η', οι οποίοι υπέγραψαν τα αναθέματα κατά του Filioque και της υπεροχής του Παπικού Πρωτείου.
Συνοδος Κωνσταντινουπολεως (9η Εννατη) Ορθοδοξου Οικουμενικης Αξιας και Εμβελειας
Αἱ Ἁγίαι Σύνοδοι Κωνσταντινουπόλεως 1341, 1347, 1351
(Πρόεδρος: Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς – κατὰ τὴν τελευταίαν τοῦ 1351)
Ἐκ τοῦ Τόμου τοῦ 1351 (κατὰ τῶν Βαρλααμιτῶν καὶ Ἀκινδυνιτῶν, ἀλλὰ καὶ σαφῶς κατὰ τοῦ Λατινικοῦ δόγματος):
«Οἱ λέγοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ ὡς ἐξ αἰτίας μιᾶς ἐκπορεύεσθαι, ἢ ὅτι ὁ Υἱὸς συναίτιος τοῦ Πνεύματος, ἢ ὅτι ὑπάρχει τις δευτέρα ἐκπόρευσις παρὰ τὴν ἐκ τοῦ Πατρὸς μόνον, ἀλλότριοι τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἰσίν, καὶ μετὰ τῶν αἱρετικῶν καταριθμῶνται.»
«Ὅσοι δὲ τὴν Ῥωμαϊκὴν Ἐκκλησίαν ὡς κεφαλὴν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τιμῶσι, καὶ τῷ Πάπαν ὡς ἀλάθητον καὶ ἀνώτερον πάσης Συνόδου νομίζουσι, καὶ ἐξουσίαν αὐτῷ δίδοντες ἐπὶ πάσας τὰς Ἐκκλησίας, οὗτοι τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ κηρύττουσι, καὶ εἰσὶν ἐκτὸς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.»
Ἐκ τοῦ ἴδιου Τόμου (PG 151, 722D-723A):
«Τὸ γὰρ λέγειν τὸ Πνεῦμα ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι, τοῦτο ἐστὶ τὸ μέγιστον βλάσφημον τῶν Λατίνων, δι’ ὃ καὶ ἀπεσχίσθησαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὅθεν οἱ φρονοῦντες μετ’ αὐτῶν, ἢ κοινωνοῦντες αὐτοῖς ἀκωλύτως, ἀνάθεμα.»
Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀκριβέστατα καὶ ἀκαιρεύτιστα πρωτότυπα κείμενα τῶν δύο μεγάλων Ἁγίων Συνόδων τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 9ου καὶ 14ου αἰῶνος, τὰ ὁποῖα ἰσχύουν ἀπαρασάλευτα εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μέχρι τῆς σήμερον.
Καμία λέξις δὲν ἔχει παραληφθῆ, οὐδὲ ἀλλοιωθῆ. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀναθέματα κατὰ τοῦ Filioque, τοῦ Παπικοῦ Πρωτείου, τῆς Παπικῆς αἱρέσεως καὶ πάσης Λατινικῆς κακοδοξίας.
Συμμετέχοντες:
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς – Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, πρόεδρος των Συνόδων του 1341 και 1351, βασικός υπερασπιστής της Ορθόδοξου Θεολογίας.
Αρχιερείς και Επίσκοποι από διάφορες περιοχές της Ορθόδοξου Εκκλησίας:
Ανδρόνικος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (σε κάποιες περιπτώσεις), επικεφαλής της Συνόδου του 1347.
Λουκάς, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.
Θεόδωρος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας.
Εκκλησιαστικοί Πατέρες και Ηγούμενοι από όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που υποστήριξαν την Ορθόδοξο θέση και την καταδίκη των αιρέσεων.
Οι Εκπρόσωποι των Μοναστικών Κοινοτήτων του Αγίου Όρους: Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς υπήρξε και υπερασπιστής της Ησυχαστικής Παράδοσης του Αγίου Όρους, που υποστήριξε τις θεολογικές θέσεις της Ορθόδοξου Εκκλησίας, ιδιαίτερα την αναγκαιότητα της προσευχής και της σωτηρίας μέσω της ενεργητικής συμμετοχής στην Θεία Χάρη.
Υπογράφοντες:
Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς – Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, υπέγραψε πρώτος όλες τις αποφάσεις των Συνόδων και τις καταδίκες των αιρέσεων και του Filioque.
Οι Πατριάρχες και Επίσκοποι της Ορθόδοξου Εκκλησίας, οι οποίοι συμμετείχαν στην Σύνοδο και υποστήριξαν τις αποφάσεις:
Ο Πατριάρχης Λουκάς της Ιερουσαλήμ
Ο Πατριάρχης Θεόδωρος της Αλεξανδρείας
Επίσκοποι και Αρχιερείς από άλλες περιοχές της Ορθοδοξίας.
https://videopress.com/v/g3M23VNe
https://videopress.com/v/EoVN2rLE
Η απάντηση του Γρηγορίου του ΣΤ’ στην πρόσκληση του πάπα Πίου του Θ΄στην Α’ Βατικάνεια σύνοδο.
Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Μπιλάλη
Απόδοση στην Νεοελληνιική Σάββας Ηλιάδης
Η απάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου του ΣΤ΄ στην πρόσκληση του Πάπα της Ρώμης, για να συμμετάσχει ορθόδοξη αντιπροσωπεία στην Α΄ Σύνοδο του Βατικανού (1869-1870)
Η Α΄ σύνοδος του Βατικανού (Δεκέμβριος 1869 – Οκτώβριος 1870) συνήλθε μέσα στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, αφού συγκλήθηκε από τον Πάπα Πίο τον Θ΄, ο οποίος και διηύθυνε ως πρόεδρος. Δεν ήταν ούτε καν γενική σύνοδος της Δυτικής «Εκκλησίας» αλλά μόνο παπική – ρωμανική μερική σύνοδος. Πολύ λιγότερο δε της αρμόζει ο χαρακτήρας της Οικουμενικής συνόδου, αφού ολόκληρη η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία της Ανατολής, η Αγγλικανική και οι επίσκοποι της αρχαίας καθολικής Μητροπόλεως της Ουτρέχτης δεν αντιπροσωπεύτηκαν στην σύνοδο, αλλά και δεν συμμετείχαν και κάποιον άλλον τρόπο…
Ένα χρόνο νωρίτερα, στις 8 Σεπτεμβρίου 1868, ο πάπας κάλεσε στην σύνοδο «όλους τους επισκόπους των Εκκλησιών του ανατολικού τύπου, οι οποίοι δεν ήταν σε κοινωνία με την Αποστολική έδρα». Ο πάπας απηύθυνε την πρόσκληση προς την Ορθόδοξη Ανατολή ως «κληρονόμος του κορυφαίου των Αποστόλων… έχοντας σκοπό να επεκτείνει περισσότερο την εξουσία του επάνω σε όλους τους Χριστιανούς, που κατοικούν σε οποιοδήποτε σημείο της γης» και με απώτερο σκοπό να τους ενώσει όλους με την ρωμαϊκή έδρα «η οποία είναι το κέντρο όλης της αλήθειας και της ενότητας».
Τετραμελής παπική αντιπροσωπεία επισκέφθηκε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο τον ΣΤ΄, για να του επιδώσει την πρόσκληση του Βατικανού. Ο Πατριάρχης αρνήθηκε να αποδεχθεί το παπικό έγγραφο, τονίζοντας ότι αναρμοδίως και αντικανονικώς ο Πίος Θ΄ συγκάλεσε την σύνοδο, εφόσον εμμένει στις αρχές της παπικής εγκυκλίου του 1848 περί πρωτείου και αλαθήτου, χαρακτηρίζοντας τα πρεσβεία του ότι «δεν μπορεί να προέρχονται απλώς από συνοδική απόφαση και ανθρώπινη, αλλά από θείο δίκαιο». Ο Γρηγόριος ΣΤ΄, αντάξιος διάδοχος του Γρηγορίου Ε΄, απάντησε στους αντιπροσώπους του πάπα με τρόπο πατερικό, ασκώντας έντονη κριτική στις έκνομες και αντικανονικές ενέργειες του Βατικανού:
«Για μας τους Ορθοδόξους, είπε, Οικουμενική Σύνοδος και Οικουμενική Εκκλησία και αληθινή καθολικότητα είναι και λέγεται εκείνο το άγιο και ακήρατο σώμα στο οποίο, ανεξάρτητα από τον υλικό πληθυσμό του, συγκεφαλαιώνεται αγνή η διδασκαλία των Αποστόλων και η πίστη κάθε τοπικής Εκκλησίας, που στηρίχτηκε και δοκιμάστηκε από την θεμελίωση της Εκκλησίας μέχρι τους οκτώ πρώτους αιώνες, κατά τους οποίους οι Πατέρες της Ανατολής και της Δύσεως και οι αγιότατες και πνευματοκίνητες Σύνοδοι και εκείνοι οι σεβάσμιοι Πατέρες, των οποίων τα συγγράμματα είναι γνωστά σε όλους και πρέπει να γίνουν ο αλάνθαστος και ασφαλής οδηγός κάθε χριστιανού και επισκόπου της Δύσεως, αυτού που ειλικρινά ποθεί και ζητά την ευαγγελική αλήθεια. Εκείνοι είναι το υπέρτατο κριτήριο της Χριστιανικής αληθείας. Εκείνοι είναι η ασφαλής οδός, επάνω στην οποία μπορούμε να συναντηθούμε με το άγιο φίλημα της δογματικής ενώσεως. Κάθε ένας δε που πορεύεται γύρω και έξω από την τροχιά εκείνη, θα θεωρείται από εμάς ότι βρίσκεται εκτός της αληθείας και αναρμόδιος, στο να συγκεντρώσει γύρω από αυτόν τα μέλη της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Αν δε τυχόν μερικοί από τους δυτικούς επισκόπους, που έχουν αμφιβολία για κάποια από τα δόγματά τους και θέλουν να συγκεντρωθούν, ας συγκεντρωθούν, για να τα αναθεωρούν κάθε μέρα, αν βέβαια το θέλουν. Εμείς δεν έχουμε καμία αμφιβολία περί των πατροπαράδοτων και αναλλοίωτων δογμάτων της ευσεβείας».
Για μια επιπλέον φορά η Ορθόδοξη Ανατολή, διά στόματος του εμπνευσμένου Πατριάρχη Γρηγορίου ΣΤ΄ κάλεσε την Ρώμη να αφυπνιστεί και να πάψει να ακολουθεί τον ολισθηρό δρόμο, στον οποίο την οδηγεί ο Πίος Θ΄, με την σύγκληση της Α΄ Βατικανής συνόδου. Ο Γρηγόριος προβάλλει ενώπιον των παπικών αντιπροσώπων ως υπέρτατο κριτήριο της χριστιανικής αληθείας τις πνευματοκίνητες Συνόδους και τους θεοφόρους Πατέρες, δηλαδή αυτήν την ίδια την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας. Αντιθέτως, ο πάπας Πίος Θ΄ συγκαλεί την Α΄ σύνοδο του Βατικανού, για να εκμηδενίσει τις Οικουμενικές Συνόδους, να θέσει σε δεύτερη μοίρα τις φωνές των Πατέρων και να υψώσει ως υπέρτατο κριτήριο της αληθείας το προσωπικό του αλάθητο. Ο Γρηγόριος ΣΤ΄ και ο Πίος Θ΄ στέκονταν ο ένας απέναντι από τον άλλο ως εκπρόσωποι δύο κόσμων κατά βάση αντιθέτων. Η Ανατολή, διά του Γρηγορίου, κρατά το ανέσπερο φως της Ιεράς Παραδόσεως, ενώ η Δύση, διά του Πίου Θ΄, αφού αλλοίωσε εκ θεμελίων την Ιερά Παράδοση, φωτίζεται πλέον από τον καπνίζοντα λύχνο του παπικού αλαθήτου.
Ο έλεγχος όμως του Πίου Θ΄ από τον Γρηγόριο ΣΤ΄ έχει και συνέχεια, η οποία αφορά το ίδιο το γεγονός της συγκλήσεως της Α΄ Βατικανής συνόδου ως οικουμενικής: «Ω, σεβάσμιοι αββάδες, είπε ο Πατριάρχης, όταν μιλάμε για Οικουμενική Σύνοδο, δεν πρέπει να διαφεύγει από την μνήμη σας ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι συγκροτούνταν με διαφορετικό τρόπο, από αυτόν που διακήρυξε η Α. Μακαριότητα. Αν ο Μακαριότατος πάπας της Ρώμης παραδεχόταν την αποστολική ισοτιμία και ισαδελφία, έπρεπε, σαν σε ίσους στην αξία και πρώτος στην τάξη λόγω της έδρας και σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο, να απευθύνει ιδιαίτερο γράμμα στον καθένα από τους Πατριάρχες και τις Συνόδους της Ανατολής και όχι να επιβάλει με εγκύκλιο και με δημόσια πρόσκληση, λες και είναι ο δεσπότης και αρχηγός των πάντων, αλλά να ρωτήσει τους αδελφούς ως αδελφός, ισότιμος και ισόβαθμος, αν συμφωνούν και εγκρίνουν από κοινού πού και πώς και ποιας Συνόδου θα είναι η συγκρότηση. Αφού λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα ή πρέπει να κάνετε εσείς ιστορική αναδρομή και στις Οικουμενικές Συνόδους, ώστε να κατορθωθεί και να μείνει στην ιστορία η ποθούμενη από όλους αληθινή και Χριστοσύλλεκτη ένωση ή πάλι εμείς να αρκεστούμε στις δικές μας αδιάλειπτες προσευχές και δεήσεις υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, της ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως. Όμως στην παρούσα περίπτωση, σας διαβεβαιώνουμε μετά λύπης ότι θεωρούμε περιττή και άκαρπη και την πρόσκληση και αυτό το επιστολικό φυλλάδιο, που φέρατε μαζί».
Αν ο πάπας Πίος Θ΄ εμβάθυνε και κατανοούσε την κλασσική απάντηση του Γρηγορίου ΣΤ΄, ουδέποτε θα συγκαλούσε εικονική οικουμενική σύνοδο, για να υποκλέψει με αυτήν το δόγμα του πρωτείου και του αλαθήτου! Αλλά και ο οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, αν είχε προ οφθαλμών του το πνευματέμφορο κείμενο του Γρηγορίου, ουδέποτε θα έστελνε παρατηρητές στην αντικανονική από ορθοδόξου πλευράς Β΄ σύνοδο του Βατικανού, η οποία διακήρυξε μαζί και το παπικό πρωτείο και το αλάθητο! Ο πάπας Πίος Θ΄, αφού αγνόησε τον έλεγχο του Γρηγορίου ΣΤ΄ και άλλες ειλικρινείς φωνές επισκόπων της Δύσεως, μετέβαλε την Α΄ σύνοδο του Βατικανού, όπως θα δούμε παρακάτω, σε παρωδία Οικουμενικής Συνόδου, σε σύνοδο παρασκηνίων και σε υπηρετικό όργανο του παπικού πρωτείου και του αλαθήτου.
Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Μπιλάλη, «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ», ΤΟΜΟΣ Α΄(Σελ. 268 – 271)
Επεξεργασία – Απόδοση στην Νεοελληνική:
Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2025
ΝΙΚΑΙΑ η παράλειψη του Filioque δεν σηματοδοτεί δογματική αλλαγή ~ π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
ΝΙΚΑΙΑ 2025. Η παράλειψη του Filioque δεν σηματοδοτεί δογματική αλλαγή, αλλά είναι μέρος της οκουμενιστικής στρατηγικής του Βατικανού.
~ Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, Πρεσβύτερος
Ιδιαίτερη εντύπωση προκλήθηκε στην κοινή γνώμη από το γεγονός ότι ο πάπας Λέων XIV στη συνάντησή του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στη Νίκαια της Βιθυνίας κατά τον εορτασμό της επετείου των 1.700 χρόνων από την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και στο Φανάρι κατά τη Θρονική εορτή του Πατριαρχείου (27-30.11.25) απήγγειλε το Σύμβολο της Πίστεως («Πιστεύω») χωρίς την προσθήκη του Filioque (=και εκ του Υιού).
Μάλιστα αυτή η “υποχώρηση” του πάπα έγινε αποδεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό από δημοσιογράφους και ορισμένους Ορθοδόξους θεολογούντες και χαρακτηρίστηκε μεταξύ άλλων και ως «πολύ σημαντικό γεγονός που παρέχει νέες προοπτικές και ελπίδες στην πορεία για την ένωση των Εκκλησιών»!
Ας προσπαθήσουμε να δούμε στις πραγματικές της διαστάσεις την παπική αυτή κίνηση:
Να υπενθυμίσουμε ότι το Filioque εισήχθη αρχικά μόνο στη Ισπανία με τη Σύνοδο του Τολέδο ΙΙΙ (589 μ.Χ.)¹, ενώ από τις αρχές του 9ου αι. έγινε προσπάθεια από τους Φράγκους να επιβληθεί σε όλη τη Δύση στο Σύμβολο της Πίστεως, χωρίς όμως να γίνει αποδεκτό ούτε από τις Ανατολικές Εκκλησίες αλλά ούτε και από τη Ρώμη. Μάλιστα ο πάπας Λέων III ήλθε σε αντίθεση με τους Φράγκους στη Σύνοδο του Άαχεν (809-810 μ.Χ.)² και αντέδρασε έντονα στην αλλοίωση του Συμβόλου της Πίστεως. Σε αντιστάθμισμα στη φραγκική επιμονή για προσθήκη του Filioque ανέγραψε σε δύο ασημένιες πλάκες, στα ελληνικά και λατινικά, το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς την προσθήκη του Filioque και το ανάρτησε στη Βασιλική του Αγ. Πέτρου στη Ρώμη³.
Αλλά και στη συνέχεια, ο πάπας Ιωάννης VIII σε επιστολή του προς τον Πατριάρχη Φώτιο αποδέχθηκε⁴ την καταδίκη του Filioque στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (8η Οικουμενική, 879-880 μ.X.)⁵ ως αιρετικής διδασκαλίας και ως αντικανονική την προσθήκη του στο Σύμβολο της Πίστεως διότι αντίκειται στις αποφάσεις των Γ΄ και Δ΄ Οικουμενικών Συνόδων. Αυτό και μόνο αποδεικνύει ανακριβή τον ισχυρισμό παπικών και παπόφιλων Ορθοδόξων ότι, τάχα, η Ανατολή ανεχόταν επί αιώνες το Filioque χωρίς να το θεωρεί έκπτωση από την εκκλησιαστική παράδοση. Είναι απολύτως σαφές ότι αμέσως μόλις έγινε απόπειρα αλλοίωσης του Συμβόλου της Πίστεως στη Δύση από τους Φράγκους, τόσο η Ρώμη όσο και η Ανατολή αντέδρασαν έντονα στο υψηλότερο επίπεδο (πάπες Ρώμης –Λέων III, Ιωάννης VIII– πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως –Μ. Φώτιος– και 8η Οικουμενική Σύνοδος).
Δυστυχώς όμως η επικράτηση των Φράγκων στη Ρώμη ανέτρεψε την πατερική παράδοση και το 1014 ο πάπας Βενέδικτος VIII εισήγαγε το Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως, όπως ρητά το ομολογεί και ο νυν πάπας Λέων XIV στην εγκύκλιό του με τίτλο «In Unitate Fidei» (23.11.25): «Η δήλωση “εκ του Πατρός και του Υιού εκπορεύεται (Filioque)” δεν βρίσκεται στο κείμενο της Κωνσταντινούπολης· εισήχθη στο Λατινικό Σύμβολο της Πίστεως μόνο από τον Βενέδικτο VIII το 1014».
Η άμεση αντίδραση των Πατριαρχών της Ανατολής στην αυθαίρετη προσθήκη του πάπα Βενεδίκτου VIII ήταν η διαγραφή του ονόματός του από τα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τη Ρώμη προ του Σχίσματος του 1054.
Στη συνέχεια η Ρώμη, αποκομμένη από την Εκκλησία του Χριστού, κατά τη Σύνοδο του Λατερανού ΙV (1215) όρισε το Filioque ως δόγμα πίστεως και αποδέχθηκε συνοδικά και επίσημα την προσθήκη του στο Σύμβολο της Πίστεως. Επίσης, το Filioque αναφέρεται και στις “ενωτικές” Συνόδους της Λυών (1271) και Φεράρας-Φλωρεντίας (1438-1439), στις οποίες καταδικάζονται και αποδοκιμάζονται όσοι τολμούν να αρνηθούν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται αιώνια από τον Πατέρα και τον Υιό!
Συνεπώς, από τότε μέχρι και σήμερα το Filioque αποτελεί ουσιώδη διδασκαλία για τη Ρώμη, ενταγμένη στην δογματική της διδασκαλία και υποχρεωτικά αποδεκτή από όλους τους πιστούς⁶. Μάλιστα το Filioque επιβλήθηκε και στους Ουνίτες, οι οποίοι διατηρούν μία εξωτερική ομοιότητα με τους Ορθοδόξους αλλά στην ουσία είναι ρωμαιοκαθολικοί.
Όμως μετά τη Σύνοδο του Βατικανού II (1962-1965) στο πλαίσιο της ένταξης της Ρώμης στην Οικουμενική Κίνηση και την προσέγγισή της με τους «διηρημένους Χριστιανούς», η Ρώμη έκανε αποδεκτή την “ευαισθησία” των Ανατολικών Εκκλησιών στο ζήτημα αυτό χωρίς όμως να αποστεί ουδέ στο ελάχιστο της δογματικής της διδασκαλίας:
Έτσι, αρχικά επέτρεψε στους Ουνίτες να απαγγέλλουν το «Πιστεύω» χωρίς την προσθήκη του Filioque, ενώ με την έναρξη του Θεολογικού Διαλόγου (1980) η ίδια πρακτική εφαρμόζεται όποτε πραγματοποιούνται κοινές λατρευτικές συναντήσεις με τους Ορθοδόξους. Επί πλέον δε, ακόμα και στις ρωμαιοκαθολικές ενορίες στην Ελλάδα δεν εκφέρεται πλέον το Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως.
Ας προσέξουμε όμως ότι αυτό δεν σημαίνει αλλαγή στη δογματική διδασκαλία της Ρώμης. Το αιρετικό δόγμα περί της εκπορεύσεως του Αγ. Πνεύματος «εκ του Πατρός και του Υιού (Filioque)» παραμένει ακλόνητο για τους παπικούς!
Είναι σαφές το έγγραφο με τίτλο «The Greek and Latin Traditions Regarding the Procession of the Holy Spirit»⁷ που εξέδωσε στις 13.9.1995 το Παπικό Συμβούλιο για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας (Pontifical Council for Promoting Christian Unity), στο οποίο γίνεται κάποια προσπάθεια επανερμηνείας του Filioque, στην προοπτική της «ενότητος εν τη ποικιλομορφία» των δύο παραδόσεων και διευκρινίζεται η στάση της Ρώμης αναφορικά με το ζήτημα της μη απαγγελίας του στο Σύμβολο της Πίστεως.
Στο έγγραφο αυτό αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «όταν το Σύμβολο της Πίστεως απαγγέλλεται στα ελληνικά (ή σε οικουμενικές συναντήσεις), η Καθολική Εκκλησία αποφεύγει να προσθέτει το Filioque στην ελληνική διατύπωση», και καθιστά σαφές ότι «αυτό δεν συνιστά άρνηση της λατινικής δογματικής παράδοσης που περιλαμβάνει το Filioque» διευκρινίζοντας ότι «η απόφαση για χρήση ή αποφυγή του Filioque σε οικουμενικές προσευχές δεν αλλάζει τη δογματική θέση της Καθολικής Εκκλησίας». Και το έγγραφο καταλήγει ότι «όταν το Σύμβολο απαγγέλλεται σε κοινές λειτουργίες Καθολικών και Ορθοδόξων, η μορφή χωρίς Filioque είναι απολύτως επιτρεπτή και νόμιμη»⁸.
Υπό αυτό το πρίσμα το 2019 η διακήρυξη με τίτλο «Dominus Jesus» (6.8.2019) παραθέτει το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το Filioque, από σεβασμό στις “ευαισθησίες” των Ανατολικών Χριστιανών⁹.
Ας προσέξουμε όμως ότι και ο ίδιος ο πάπας Λέων XIV, ο οποίος παρόντος του Οικουμενικού Πατριάρχου αποσιώπησε το Filioque, στις 29 Νοεμβρίου, στην Κωνσταντινούπολη μετά την υπoδοχή και τη Δοξολογία στο Φανάρι μετέβη στο Volkswagen Arena για την τέλεση της λατινικής λειτουργίας και εκεί ενώπιόν του έψαλε η χορωδία κανονικότατα το "Πιστεύω" με το Filioque, στα λατινικά: «Et in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem, qui ex Patre Filioque procedit»¹⁰.
Από τα ανωτέρω καθίσταται σαφές ότι η μη απαγγελία του Filioque στη Νίκαια και στο Φανάρι δεν είναι κάτι νέο, ούτε φυσικά σημαίνει κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη στις σχέσεις Ορθοδοξίας και Παπισμού και προπαντός δεν σηματοδοτεί την άρνηση της αίρεσης και επιστροφή στην πατερική παράδοση. Απλώς είναι η παγίωση μιας πρακτικής και κυρίως παραπλάνηση του ακατήχητου λαού μας…
Χωρίς καμία αμφιβολία η παπική “υποχώρηση” εντάσσεται στον περί Οικουμενισμού σχεδιασμό της Β΄ Βατικανής Συνόδου, τον οποίο και ορισμένες Ορθόδοξες Ηγεσίες έχουν αποδεχθεί και βάσει αυτών πορεύονται και οικοδομούν τις σχέσεις τους με τον λοιπό Χριστιανικό κόσμο¹¹.
Κατά το τριήμερο της παπικής επίσκεψης τηρήθηκε και πάλι το ίδιο “τυπικό” που έχουμε δει και σε παλαιότερες επισκέψεις παπών στο Φανάρι (2006, 2014) με τις αντικανονικές συμπροσευχές και τα ατελή συλλείτουργα¹². Ακούσαμε και πάλι πολλές φορές και από χείλη Ορθοδόξων τη φράση «πλήρης κοινωνία». Διερωτώμαι πότε οι Πατέρες της Εκκλησίας ή οι Ορθόδοξοι αρχιερείς πριν από τη Β΄ Βατικανή στις σχέσεις μας με τους μη Ορθοδόξους χρησιμοποίησαν τον όρο «πλήρης κοινωνία»; Για όσους δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την οικουμενιστική ορολογία, επισημαίνουμε ότι η περί «μερικής» και «πλήρους κοινωνίας» ορολογία είναι το θεμέλιο επί του οποίου οικοδομήθηκε η νέα εκκλησιολογία της Β’ Βατικανής Συνόδου (Δογματική Διάταξη “Lumen Gentium”) και το Διάταγμα «περί Οικουμενισμού» (Unitatis Redintegratio)!
Για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς εκκλησιαστική ιστορία και Ορθόδοξη εκκλησιολογία η διδασκαλία που εκφράζεται μέσω αυτής της ορολογίας είναι εντελώς αλλότρια. Και όμως έχει πλέον παγιωθεί στις οικουμενικές συναντήσεις και ευκαίρως ακαίρως χρησιμοποιείται και από Ορθοδόξους, που συμμερίζονται εν πολλοίς τη βατικάνεια εκκλησιολογία.
Στη φετινή επίσκεψη του ποντίφικα στο Φανάρι υπήρξε μία πολύ λεπτή αλλά εξαιρετικά σημαντική εξέλιξη ως προς την ορολογία που χρησιμοποιήθηκε για τη μετάφραση του όρου «ομοούσιος» στην αγγλική γλώσσα, που υποδηλώνει σαφώς τη μετατόπιση της δογματικής προσέγγισης στο ζήτημα αυτό, όπως επισημαίνει σε εύστοχη επισήμανσή της η Καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ Μαρίνα Κολοβοπούλου¹³.
Συμπερασματικά, αναφορικά με το παρόν ζήτημα, το «Αποστολικό Ταξίδι» του πάπα Λέοντος XIV στη Νίκαια-Κωνσταντινούπολη είχε τριπλό όφελος για τον Υψηλό Επισκέπτη: 1. Με την εκφώνηση του Συμβόλου της Πίστεως άνευ του Filioque, οι αφελείς Ορθόδοξοι, καθοδηγούμενοι τεχνηέντως από τους «επαγγελματίες του Οικουμενισμού», ενθουσιάστηκαν με τα… θετικά, τάχα, αποτελέσματα του διαχριστιανικού διαλόγου που… έπεισαν, λέει, τον πάπα να διαγράψει το Filioque! Αποκρύπτουν όμως ότι ο πάπας δεν απέστη ούτε στο ελάχιστο από τη δογματική περί του Filioque διδασκαλία, η οποία ισχύει κανονικά! 2. Τέθηκε ένα ακόμη λιθαράκι στην παγίωση της οικουμενιστικής ορολογίας περί «μερικής και πλήρους κοινωνίας» στον Ορθόδοξο λαό, και 3. Το σημαντικότερο, διατηρήθηκε σε πλήρη ισχύ ο οδικός χάρτης για την «ένωση των Εκκλησιών», όπως αυτός σχεδιάστηκε και εφαρμόζεται μεθοδικά και συστηματικά από το Βατικανό και τους συνοδοιπόρους του.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις μπορούμε, άραγε, να είμαστε ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι ως Ορθόδοξοι πιστοί;
Αναστάσιος ΓκοτσόπουλοςΠρεσβύτεροςΕφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών6945-377621, agotsopo@gmail.com(Πάτρα 8 – 12 – 2025)
Υποσημειώσεις:
1. Mansi 9, 981–1006.
2. Monumenta Germaniae Historica. Concilia, τ. 2, Hanover 1908, σ. 331–334.
3. «Vita Leonis III», Le Liber Pontificalis, επιμ. L. Duchesne, τόμ. 2 (Παρίσι: E. de Boccard, 1892), σ. 26, και Anastasius Bibliothecarius, Epistola ad Carolum Magnum, PL 128, 803–806, ο Λέων Γ΄«οὐκ ἠθέλησε νὰ δεχθῇ προσθήκην εἰς τὸ Σύμβολον, ἀλλ’ ἐποίησε πλάκας ἀργυρᾶς ἄνευ τοῦ Filioque».
4. Πάπας Ιωάννης VIII: «περί του αγίου Συμβόλου… εύρεν απαράτρωτον, καθώς αρχήθεν παρεδόθη ημίν, διατηρούντας, και μήτε προστιθέντας τι ή αφαιρούντας, ακριβώς ειδότας, ως τοις ταύτα τολμώσι βαρεία καταδίκη αναμένουσα απόκειται. Και πάλι νουν παραδηλούμεν της αιδεσιμότητι σου, ίνα περί του άρθρου τούτου, δι ο συνέβη τα σκάνδαλα μέσον των εκκλησιών του Θεού, έχης πληροφορίαν εις ημάς, ότι ου μόνον ου λέγομεν τούτο, αλλά και τους πρώτον θαρρήσαντας τη εαυτών απηνοία τούτο ποιήσαι παραβάτας των θείων λόγων κρίνομεν και μεταποιητάς της θεολογίας του δεσπότου Χριστού και των αποστόλων και των λοιπών Πατέρων, οι συνελθόντες συνοδικώς παρέδωκαν το άγιον Σύμβολον, και μετά του Ιούδα αυτούς τάττομεν», Πάπα Ιωάννου VIII, «Επιστολή προς τον αγιώτατον Φώτιον αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως», Μansi 17, 520Ε-521Α και Σπ. Μήλια, Πρακτικά των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, εκδ. Καλύβη Τ. Προδρόμου Ι. Σκήτης Αγ. Άννης, Άγ. Όρος, 1986, τ. Γ΄σ. 478.
5. Πράξη Ζ΄ της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου (879-880): «ει τις παρά τούτο το ιερόν Σύμβολον τολμήσειε έτερον αναγράψαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος […] Ει τις τοίνυν εις τούτον απονοίας ελάσας τολμήσειεν ως ανωτέρω λέλεκται, έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή υφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και Οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω», Μansi 17, 516 και Σπ. Μήλια, Πρακτικά των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, εκδ. Καλύβη Τιμ. Προδρόμου Ι. Σκήτης Αγ. Άννης, Άγ. Όρος, 1986, τ. Γ΄σ. 477, πρβλ τον Όρον της Συνόδου, Πράξις Στ, ο.π. σ. 475.
6. Κατήχηση Καθολικής Εκκλησίας, εκδ. Βατικανό-Κάκτος 1996, άρθρα 246-248.
7. «Το “προϊέναι” του Αγίου Πνεύματος εις την ελληνικήν και την λατινικήν παράδοσιν», δημοσιεύθηκε στις 13.9.1995 στην L'Osservatore Romano και στη διεύθυνση https://www.christianunity.va/content/unitacristiani/ en/documenti/altri-testi/en1.html.
8. Συναφές είναι και το κείμενο της «Ορθόδοξης-Καθολικής Θεολογικής Διαβούλευσης της Β. Αμερικής» με τίτλο «Filioque: Ένα ζήτημα που διαιρεί την Εκκλησία; Κοινά Αποδεκτό Κείμενο» (North American Orthodox-Catholic Theological Consultation, «The Filioque: A Church Dividing Issue?: An Agreed Statement»), που εκδόθηκε στις 25.10.2003, στη διεύθυνση: https://www.usccb.org/resources/filioque-a-church-dividing-issue?utm_source=.
9. Η διακήρυξη «Dominus Jesus» συντάχθηκε από τον Joseph Ratzinger (μετέπειτα πάπα Βενέδικτο XVI), εκδόθηκε από την Congregation for the Doctrine of the Faith και επικυρώθηκε από τον τότε πάπα Ιωάννη-Παύλο Β΄, στη διεύθυνση http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_2000 0806_dominus-iesus_en.html.
10.https://www.youtube.com/live/koMqeewDahc?si=t0jQGlGcIxKYAeP1&t=2375 στη χρονική στιγμές 39:35 κ.εξ.
11. Βλ. Dicastery for Promoting Christian Unity, Κατάλογος για την εφαρμογή αρχών και κανόνων στον Οικουμενισμό, στη διεύθυνση https://www.christianunity.va/content/unitacristiani/en/documenti/testo-in-inglese.html.
12. Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ, Εγκύκλιος «Ακριβής έκδοσις Ορθοδόξου Πίστεως», 1.12.2025, και π. Αν. Γκοτσόπουλος, «Θρονική εορτή με τον Αγιώτατο», 1.12.2014.
13. Δείτε ΕΔΩ το άρθρο της Καθηγήτριας Θεολογίας Μαρίνας Κολοβοπούλου.
Πηγή: tasthyras.wordpress.com
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!!!
Η Ιστορία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του Βατικανού απέναντι στην Ορθοδοξία δεν είναι απλώς μια αφήγηση θεολογικών διαφωνιών· είναι μια μακρά αλυσίδα πολέμων, προδοσιών, γενοκτονιών, οικονομικής εκμετάλλευσης και μυστικής διπλωματίας που εκτείνεται από τον 11ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Όλα ξεκινούν με το Σχίσμα του 1054, όταν ο πάπας Λέων Θ΄ και ο πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος αλληλοαφορίζονται, αλλά η πραγματική ρήξη δεν ήταν θεολογική· ήταν πολιτική και εξουσιαστική. Το Βατικανό ήθελε παγκόσμια ηγεμονία, η Κωνσταντινούπολη αρνιόταν να υποταχθεί.
Η πρώτη μεγάλη πράξη βίας ήρθε με τις Σταυροφορίες – και μάλιστα από τις πρώτες κιόλας.
Ήδη κατά την Α΄ Σταυροφορία (1096-1099), οι «λαϊκές» σταυροφορίες υπό τον Πέτρο τον Ερημίτη και τον Γουόλτερ τον Ακτήμονα ξεκλήρισαν ολόκληρες εβραϊκές κοινότητες στη Ρηνανία, αλλά όταν οι κανονικοί σταυροφόροι του Γοδεφρείγου του Μπουγιόν και του Βοημούνδου πέρασαν από τη Βαλκανική, άρχισαν οι πρώτες επιθέσεις κατά Ορθοδόξων. Στα 1098 ο Βοημούνδος κατέλαβε την Αντιόχεια, εκδίωξε τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Ιωάννη τον Οξείτη και εγκατέστησε Λατίνο πατριάρχη. Η Αντιόχεια παρέμεινε υπό λατινική κατοχή μέχρι το 1268.
Το αποκορύφωμα της θηριωδίας της Α΄ Σταυροφορίας έγινε στις 15 Ιουλίου 1099 στην Ιερουσαλήμ: οι σταυροφόροι, αφού κατέλαβαν την πόλη, έσφαξαν σχεδόν όλο τον μουσουλμανικό και εβραϊκό πληθυσμό, αλλά δεν έκαναν διακρίσεις ούτε για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Στο Όρος Σιών και μέσα στον Ναό της Αναστάσεως σφαγιάστηκαν χιλιάδες Έλληνες Ορθόδοξοι, Αρμένιοι και Σύροι Ιακωβίτες. Ο αριθμός των νεκρών στην Ιερουσαλήμ υπολογίζεται από 40.000 έως 70.000 μέσα σε λίγες μόνο ώρες – ανάμεσά τους δεκάδες χιλιάδες άμαχοι Ορθόδοξοι που είχαν καταφύγει στους ναούς. Οι σταυροφόροι βάδιζαν μέχρι τα γόνατα στο αίμα, όπως γράφουν οι ίδιοι οι χρονικογράφοι τους (Ραϋμόνδος του Αγκίλερς: «στο Τέμενος του Σολομώντα το αίμα έφτανε μέχρι τα γόνατα και τα χαλινάρια των αλόγων»). Ο Ορθόδοξος κλήρος εκδιώχθηκε, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Συμεών Β΄ εξορίστηκε στην Κύπρο όπου και πέθανε, και εγκαταστάθηκε Λατίνος Πατριάρχης.
Στη Β΄ Σταυροφορία (1147-1149), ενώ η κύρια εκστρατεία απέτυχε, Γάλλοι και Γερμανοί σταυροφόροι λεηλάτησαν ορθόδοξες περιοχές της Μικράς Ασίας και της Θράκης κατά την διέλευσή τους. Ο Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας και ο Κορράδος Γ΄ της Γερμανίας επέτρεψαν στους στρατιώτες τους να ληστεύουν ορθόδοξους μοναχούς και χωριά.
Η Γ΄ Σταυροφορία (1189-1192) του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και του Φιλίππου Αυγούστου μπορεί να είχε στόχο τον Σαλαντίν, αλλά στην Κύπρο ο Ριχάρδος κατέλαβε το νησί από τον Ορθόδοξο αυτοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό (1191), το πούλησε στους Ναΐτες και μετά στον Γκυ ντε Λουζινιάν, ξεκινώντας μια λατινική δυναστεία που καταπίεσε βίαια τον ορθόδοξο πληθυσμό για τρεις αιώνες: κατασχέσεις εκκλησιών, διπλοί φόροι, απαγόρευση χειροτονιών Ορθοδόξων επισκόπων χωρίς λατινική άδεια.
Η Δ΄ Σταυροφορία του 1204, που υποκινήθηκε ευθέως από τον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ και χρηματοδοτήθηκε από τη Βενετία, δεν κατευθύνθηκε ποτέ προς την Ιερουσαλήμ. Αντίθετα, οι «σταυροφόροι» λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα της Ορθοδοξίας. Για τρεις μέρες σφαγίαζαν, βίαζαν μοναχές πάνω στις Αγίες Τράπεζες, έλιωναν ιερά σκεύη για να φτιάξουν νομίσματα, έκαιγαν βιβλιοθήκες και μετέτρεψαν την Αγία Σοφία σε λατινικό ναό. Ο πάπας, αντί να τους αφορίσει, τους ευλόγησε και δέχθηκε τα κλοπιμαία. Από τότε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν ανέκαμψε ποτέ και έπεσε το 1453 στους Οθωμανούς – μια πτώση που το Βατικανό χαιρέτισε κρυφά, γιατί εξαφάνιζε τον κύριο αντίπαλό του.
Η επόμενη μέθοδος ήταν η Ουνία. Από τον 16ο αιώνα και ιδιαίτερα μετά τη Σύνοδο της Μπρεστ το 1596, το Βατικανό δημιούργησε τεχνητές «Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες» (Ουνίτες) που διατήρησαν ορθόδοξη λατρεία αλλά υπάχθηκαν στον πάπα. Στην Ουκρανία, στη Ρουμανία, στη Μέση Ανατολή, οι Ιησουίτες και οι Δομινικανοί, με χρήματα και απειλές, αποσπούσαν κοινότητες από τους Ορθόδοξους Πατριάρχες. Στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία οι Ουνίτες έγιναν όργανο εξόντωσης των Ορθοδόξων· χιλιάδες Ναοί κατασχέθηκαν, Ιερείς φυλακίστηκαν, λαός εξαναγκάστηκε σε λατινοποίηση. Ακόμα και σήμερα η Ουνία παραμένει το πιο ύπουλο όπλο του Βατικανού στην Ανατολική Ευρώπη.
Στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439) ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός υπέστη την απόλυτη ταπείνωση. Οι Λατίνοι, με δωροδοκίες και πιέσεις του αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγου, ανάγκασαν τους περισσότερους Έλληνες ιεράρχες να υπογράψουν την ψευδοένωση. Ο Μάρκος αρνήθηκε. Τον απομόνωσαν, τον απείλησαν με φυλάκιση, τον κράτησαν σχεδόν αιχμάλωτο στη Βενετία, τον έβρισαν δημόσια ως «αιρετικό». Όταν επέστρεψε, ο λαός τον υποδέχθηκε ως ήρωα, αλλά η ψευδοένωση είχε ήδη σπείρει διχόνοια που κράτησε αιώνες.
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Βατικανό του Πάπα Πίου ΙΒ΄ (Πατσέλλι) έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Ο αρχιεπίσκοπος Ζάγκρεμπ Αλοΐσιος Στέπινατς, προσωπικός φίλος του Πάπα, ήταν ο ιδεολογικός πατέρας του κροατικού Ουστάσι. Υπό την ευλογία του, οι Ουστάσι έσφαξαν πάνω από 500.000 Σέρβους Ορθοδόξους, Ιερείς βράστηκαν ζωντανοί, παιδιά βαφτίστηκαν δια της βίας στον καθολικισμό. Το Βατικανό όχι μόνο δεν καταδίκασε, αλλά δέχθηκε τον Πάβελιτς σε ακρόαση μετά τον πόλεμο και βοήθησε εκατοντάδες εγκληματίες πολέμου να διαφύγουν μέσω της περίφημης «Ratline» (γραμμής των ποντικιών) στην Λατινική Αμερική. Ο ίδιος ο Πίος ΙΒ΄, ο λεγόμενος «Πάπας του Χίτλερ», υπέγραψε το Κονκορδάτο με τη ναζιστική Γερμανία το 1933 και ποτέ δεν αφόρισε τον Χίτλερ ή τον Μουσολίνι.
Η Τράπεζα του Βατικανού (IOR) από το 1942 και μετά έγινε ο κεντρικός κόμβος ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Συνδέθηκε με τη μαφία της Σικελίας (Μικέλε Σίντονα, Λίτσιο Τζέλι, Ρομπέρτο Κάλβι της Banco Ambrosiano), με τη λεγόμενη «Λόγια Π2», με το σκάνδαλο του θανάτου του Κάλβι κάτω από τη γέφυρα Blackfriars στο Λονδίνο το 1982. Εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από ναρκωτικά, όπλα και δουλεμπόριο πέρασαν από το Ινστιτούτο θρησκευτικών έργων, πάντα με την ανοχή του Βατικανού.
Ο Οικουμενισμός του 20ού-21ου αιώνα είναι η σύγχρονη εκδοχή της Ουνίας. Πάπες όπως ο Ιωάννης Παύλος Β΄ και ο Φραγκίσκος προωθούν την «ένωση των Εκκλησιών» με όρους πλήρους υποταγής της Ορθοδοξίας. Συναντήσεις στο Μπαλαμάντ, στην Ραβέννα, στο Χριστιανικό Φόρουμ του Σαλέμ, έγγραφα που αναγνωρίζουν τον Πάπα ως «πρώτο μεταξύ ίσων» ή «πρώτο χωρίς ίσους», είναι όλα βήματα προς την απορρόφηση. Ταυτόχρονα, το Βατικανό χρηματοδοτεί Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που προωθούν την παγκοσμιοποίηση, την κατάργηση εθνικών συνόρων, την ατζέντα της Νέας Τάξης.
Το ημερολογιακό ζήτημα του 1924 δεν ήταν απλώς αστρονομικό. Ο πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, φίλος των Βενιζέλων και χρηματοδοτούμενος από δυτικές πρεσβείες, επέβαλε το νέο ημερολόγιο με στρατιωτική βία. Ιερείς φυλακίστηκαν, μοναστήρια καταστραφηκαν, λαός ξυλοκοπήθηκε. Πολλοί ιστορικοί βλέπουν πίσω από αυτήν την κίνηση την πίεση του Βατικανού και της Αγγλικανικής Εκκλησίας για «κοινό Πασχάλιο» ως πρώτο βήμα προς την ένωση.
Στην οικονομική κρίση της Ευρώπης 2009-2015 το Βατικανό, μέσω της παρουσίας του στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και των δεσμών του με γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, υποστήριξε έμμεσα την πολιτική λιτότητας που έπληξε κατεξοχήν ορθόδοξες χώρες (Ελλάδα, Κύπρος, Σερβία). Η Κύπρος του 2013, με το κούρεμα καταθέσεων που επέβαλε η τρόικα, είχε ως ηθικό αυτουργό και το Βατικανό που ήθελε να συντρίψει την ορθόδοξη οικονομική αυτονομία της νήσου.
Όσο για τις σκοτεινές κατηγορίες περί σατανισμού: Υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία για τελετές μαύρης μαγείας μέσα στο Βατικανό την εποχή Παύλου ΣΤ΄ (1963-1978). Ο Ελβετός επίσκοπος Μισέλ Σαριέ και ο εξορκιστής πατήρ Γκαμπριέλε Αμόρτ μίλησαν ανοικτά για «σατανιστική αίρεση» στους κόλπους της Κουρίας. Το σκάνδαλο παιδεραστίας που αποκαλύφθηκε από το 2002 και μετά δεν ήταν απλώς σεξουαλικά εγκλήματα· σε πολλές περιπτώσεις (Βοστόνη, Ιρλανδία, Αυστραλία, Χιλή) συνδέθηκε με τελετουργική κακοποίηση και σατανιστικά σύμβολα. Το Βατικανό απέκρυψε χιλιάδες δικογραφίες και μετέθετε συστηματικά τους δράστες αντί να τους παραδώσει στη δικαιοσύνη.
Η Μαφία και το Βατικανό ποτέ δεν χώρισαν. Ο Καλότζερο Βίτσινι, ο Λεολούκα Μπαγκαρέλλα, ο Μπερνάρντο Προβεντσάνο – όλοι είχαν τραπεζικούς λογαριασμούς στο IOR. Ο καρδινάλιος Μαρτσίνκους, πρόεδρος της Τράπεζας του Βατικανού 1971-1989, ομολόγησε ότι «δεν μπορείς να διοικείς την Εκκλησία με το Ave Maria». Όταν η ιταλική δικαιοσύνη ζήτησε να τον συλλάβει, του δόθηκε ασυλία από το Βατικανό.
Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, κάθε χειραψία πάπα με Ορθόδοξο Πατριάρχη, κάθε «κοινή δήλωση αγάπης», κάθε «προσευχή μαζί» στην Ασίζη ή στην Κούβα, δεν είναι παρά η συνέχεια της ίδιας πολιτικής που ξεκίνησε το 1099 στην Ιερουσαλήμ, συνεχίστηκε το 1204 στην Κωνσταντινούπολη και προχωρά με τον Στέπινατς, τον Πατσέλλι, τον Μαρτσίνκους και τον σημερινό αιώνα της παγκοσμιοποίησης: η Ορθοδοξία για τους παπολατινους με βάση τα αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία, πρέπει είτε να υποταχθεί είτε να εξαφανιστεί.
Τοῦ πρωτοπρεσβύτερου π. Ἰωάννου Κ. Διώτη,
Θεολόγου- Δημοσιογράφου, Συγγραφέως - Ἐκδότου, ὅπως ἐτίμησεν αὐτὸν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν
Θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας π. Βαρθολομαῖος, κατ’ οὐσίαν, προσεχώρησεν εἰς τὸν παναιρετικὸν Παπισμόν. Μὲ ὅσα ἀντορθόδοξα ἐξακολουθεῖ νὰ πράττη καὶ κυρίως μὲ ὅσα ἀποτροπιαστικὰ συνέβησαν, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, εἰς τὴν Νίκαιαν καὶ εἰς τὴν λεγομένην θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Πατριάρχης προβάλλει τὸν Πάπαν ὡς ἀνώτερόν του. Συνεχῶς εἶχε τὸν Πάπαν εἰς τὰ δεξιά του καὶ εἰς τὰς προσφωνήσεις του ἔβλεπε τὸν Πάπαν ὡς κανονικὸν Ἐπίσκοπον τῆς Ρώμης. Εἰς δὲ τὴν Πατριαρχικήν λειτουργίαν ὁ Πάπας ἐμνημονεύθη ὡς «ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος Ρώμης».
Ἐπίσης, κατὰ τὸ παρελθόν, ὅταν ὁ τότε Πάπας μετέβη εἰς Λέσβον, διὰ νὰ φανῆ ὡς παγκόσμιος φιλάνθρωπος μὲ τὰς φιλοφρονήσεις του πρὸς τοὺς ξένους πρόσφυγας καὶ μετανάστας, ὁ Πατριάρχης π. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν π. Ἱερώνυμος εἶχον συνοδεύσει τιμητικῶς τὸν Πάπαν ὡς κομπάρσοι του μὲ διεθνῆ προβολήν.
Ὁ Πατριάρχης εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνος καὶ πρέπει τὸ γρηγορώτερον νὰ καθαιρεθῆ ἢ νὰ καταστῆ ἔκπτωτος, διότι ἀναταράσσει τὴν πανορθόδοξον ἑνότητα, ἐνῶ ἀγωνίζεται διὰ τὴν ψευδοενότητα μὲ τὸν ἀντίχριστον Παπισμόν. Μὲ τὴν ψευδοαγίαν Σύνοδον τῆς Κρήτης (Ἰουνίος 2016) καὶ τὴν ψευδοαυτοκεφαλίαν του εἰς τὴν προσωπικήν του ψευδοεκκλησίαν ἀπὸ καθηρημένους, ἀχειροτονήτους, αὐτοχειροτονήτους, ἀναθεματισμένους καὶ σχισματικοὺς εἰς τὸ Κίεβον ἐδημιούργησε πολλὰ σχίσματα ἀνὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Τώρα θὰ προστεθοῦν καὶ ἄλλα σχίσματα μὲ ὅσα συνέβησαν εἰς τὴν Νίκαιαν καὶ τὸν Πατριαρχικὸν Ἱερὸν Ναόν, ἐὰν παραμείνη εἰς τὴν θέσιν του ὁ περιφρονητής τῆς Ὀρθοδοξίας π. Βαρθολομαῖος.
Παρὰ τὴν πλύσιν ἐγκεφάλου τῆς κοινῆς γνώμης, τὴν ὁποίαν πραγματοποίησαν τὰ ἀνυπόληπτα μέσα κοινωνικῆς ἐνημερώσεως, συνεχίζονται αἱ ἀντιδράσεις διὰ τὴν διαφύλαξιν τῆς Πίστεώς μας.
....................................................................
Πρός μεγάλην ἐντροπήν καί ἐντυπωσιακήν καταδίκην τοῦ Πατριάρχου π. Βαρθολομαίου παραθέτω ἕνα, ἀπό τούς πολλούς, χαρακτηρισμόν τοῦ Παπισμοῦ ὑπό τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ: «Οἱ Πάπες ἐγένοντο οἱ κακοί δαίμονες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».
[Οἱ Οἰκουμενιστές] θά μᾶς τά καταργήσουν ὅλα. Θά μᾶς κατεβάσουν τίς Εἰκόνες. Θά μᾶς κατεβάσουν τόν Τίμιον Σταυρόν.
Προφητικός ο λόγος του Γέροντα Προκόπιου Μερτύρη (21 Δεκεμβρίου 1929 – 14 Μαΐου 2016). Ἐκφωνήθηκε στὸ μοναστῆρι του Ἱ.Μ. Παναγία ἡ Πάντων Χαρά Κορίνθου, τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, στίς 3/4/2016.
«Σε λίγο θα προβάλει ο Τίμιος Σταυρός. Θα Τον δούμε και θα ενθυμηθούμε τους αγώνες στους οποίους υπεβλήθη ο Εσταυρωμένος Κύριός μας και Θεός μας για να σώσει τις ψυχές μας.
Εμείς, τί κάνουμε αδελφοί μου; Ακούμε τα διδάγματα που δίδονται σε εμάς από τον Τίμιον Σταυρόν; Ο Χριστός αιμόφυρτος, ακανθοστεφανωμένος επάνω στον Σταυρό μας διδάσκει. Εμείς ακούμε την διδασκαλία Του; Έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας για να ακούμε τα ψυχοφελή και τα ψυχοσωτήρια λόγια του Σωτήρος Χριστού μας;
Δυστυχώς αδελφοί μου όχι.
Και ιδιαιτέρως, επαναλαμβάνω, κατά την περίοδον αυτήν της πνευματικής κρίσεως που διερχόμεθα:
ΘΑ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΟΛΑ.
Θα μας κατεβάσουν τις Εικόνες.
Θα μας κατεβάσουν τον Τίμιον Σταυρόν. (17' 37")
Δεν θα μας αφήσουν να λειτουργάμε Κυρίω τώ Θεώ μας, αλλά εν ονόματι του οικουμενισμού θα υποχρεωθούμε να αποδεχθούμε την διδασκαλία του και να ακολουθήσουμε τα διδάγματά του, Του οικουμενισμού.
Αδελφοί μου να προσέξουμε πάρα πολύ.
Οι ημέρες είναι πονηρές.
Όλα αυτά που γίνονται σήμερα στην Εκκλησία μας και σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, δεν γίνονται έτσι για να περάσει η ώρα μας. Είναι η Αλήθεια. Είναι η Ζωή. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που προβάλει ενώπιόν σου και σε ζητάει να σε ευλογήσει και να σε οδηγήσει στο δρόμο της σωτηρίας.
Έλα λοιπόν. Άφησε την βρωμιά και την σαπίλα. Άκουσε εκείνα που σε διδάσκει ο Χριστός μας. Ενατένισε τον Τίμιον Σταυρόν με πίστη φλογερή και πάρε την απόφαση να απαρνηθείς τον αμαρτωλό εαυτό σου.
Η αυταπαρνησία λοιπόν, μεγάλη αρετή αδελφοί μου. Εάν δεν την έχουμε δεν είμαστε χριστιανοί ζωντανοί, όπως μας θέλει η Αγία μας Εκκλησία. Είμαστε ψεύτικοι. Επιφανειακοί».
Ἀπόσπασμα:
Ὅλη ἡ ὁμιλία:
Ἀναλόγιον: Στὶς ἡμέρες μας, ὑπάρχει μεγάλη πλάνη σὲ ὁρισμένους Κληρικοὺς (Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους) τῆς Ἐκκλησίας μας. Πλανηθέντες ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους Προτεστάντες καὶ μετὰ ὁ ἕνας παρασυρθεὶς ἀπὸ τὸν ἄλλον ἢ κάνονας ὑπακοὴ στὸν ἄλλον, σὰν Εἰκονομάχοι Προτεστάντες, βγάζουν τὸν Ἐσταυρωμένο ἀπὸ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα ὅπως τὸν εἶχαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, καὶ εἶτε τὸν ἀνεβάζουν ψηλὰ στὸν τοῖχο τῆς κόγχης, εἴτε τὸν ἀφαιροῦν παντελῶς. Ὁ Ἐσταυρωμένος ὑπῆρχε στὴν Ἁγία Τράπεζα πρὶν ἀπὸ τὴν Εἰκονομαχία. Ὅπως ὑπάρχει Σταυρὸς σὲ κάθε Ὀρθόδοξο Τάφο, ἔτσι ὑπάρχει καὶ ὁ Σταυρὸς μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἡ ὁποῖα Ἁγία Τράπεζα εἶναι Τάφος Μαρτύρων. Ὑπάρχει μαρτυρία ἤδη ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο ὅτι ἔπηξε μεγάλο Σταυρό στὴν Ἁγία Τράπεζα. Ὁ Σταυρὸς παλαιὰ πηγνυόταν βαθιά μέσα στὴν Ἁγία Τράπεζα. Στὴν Ὀρθοδοξία, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὁ Σταυρὸς ἔχει πάντα τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό, ἰδιαίτερα μετὰ τὴν Εἰκονομαχία.
Πηγή: Τάς θύρας (17/12/2025)
Κανάλι youtube: apostolis hatzimaggos
Σελίδα γιὰ τὸν γ. Προκόπιο: ouranopolitis.gr
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
Προφητικός ο λόγος του Γέροντα Προκόπιου Μερτύρη (21 Δεκεμβρίου 1929 – 14 Μαΐου 2016). Ἐκφωνήθηκε στὸ μοναστῆρι του Ἱ.Μ. Παναγία ἡ Πάντων Χαρά Κορίνθου, τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, στίς 3/4/2016.
«Σε λίγο θα προβάλει ο Τίμιος Σταυρός. Θα Τον δούμε και θα ενθυμηθούμε τους αγώνες στους οποίους υπεβλήθη ο Εσταυρωμένος Κύριός μας και Θεός μας για να σώσει τις ψυχές μας.
Εμείς, τί κάνουμε αδελφοί μου; Ακούμε τα διδάγματα που δίδονται σε εμάς από τον Τίμιον Σταυρόν; Ο Χριστός αιμόφυρτος, ακανθοστεφανωμένος επάνω στον Σταυρό μας διδάσκει. Εμείς ακούμε την διδασκαλία Του; Έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας για να ακούμε τα ψυχοφελή και τα ψυχοσωτήρια λόγια του Σωτήρος Χριστού μας;
Δυστυχώς αδελφοί μου όχι.
Και ιδιαιτέρως, επαναλαμβάνω, κατά την περίοδον αυτήν της πνευματικής κρίσεως που διερχόμεθα:
ΘΑ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΟΛΑ.
Θα μας κατεβάσουν τις Εικόνες.
Θα μας κατεβάσουν τον Τίμιον Σταυρόν. (17' 37")
Δεν θα μας αφήσουν να λειτουργάμε Κυρίω τώ Θεώ μας, αλλά εν ονόματι του οικουμενισμού θα υποχρεωθούμε να αποδεχθούμε την διδασκαλία του και να ακολουθήσουμε τα διδάγματά του, Του οικουμενισμού.
Αδελφοί μου να προσέξουμε πάρα πολύ.
Οι ημέρες είναι πονηρές.
Όλα αυτά που γίνονται σήμερα στην Εκκλησία μας και σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, δεν γίνονται έτσι για να περάσει η ώρα μας. Είναι η Αλήθεια. Είναι η Ζωή. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που προβάλει ενώπιόν σου και σε ζητάει να σε ευλογήσει και να σε οδηγήσει στο δρόμο της σωτηρίας.
Έλα λοιπόν. Άφησε την βρωμιά και την σαπίλα. Άκουσε εκείνα που σε διδάσκει ο Χριστός μας. Ενατένισε τον Τίμιον Σταυρόν με πίστη φλογερή και πάρε την απόφαση να απαρνηθείς τον αμαρτωλό εαυτό σου.
Η αυταπαρνησία λοιπόν, μεγάλη αρετή αδελφοί μου. Εάν δεν την έχουμε δεν είμαστε χριστιανοί ζωντανοί, όπως μας θέλει η Αγία μας Εκκλησία. Είμαστε ψεύτικοι. Επιφανειακοί».
Ἀπόσπασμα:
Ὅλη ἡ ὁμιλία:
Ἀναλόγιον: Στὶς ἡμέρες μας, ὑπάρχει μεγάλη πλάνη σὲ ὁρισμένους Κληρικοὺς (Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους) τῆς Ἐκκλησίας μας. Πλανηθέντες ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους Προτεστάντες καὶ μετὰ ὁ ἕνας παρασυρθεὶς ἀπὸ τὸν ἄλλον ἢ κάνονας ὑπακοὴ στὸν ἄλλον, σὰν Εἰκονομάχοι Προτεστάντες, βγάζουν τὸν Ἐσταυρωμένο ἀπὸ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα ὅπως τὸν εἶχαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, καὶ εἶτε τὸν ἀνεβάζουν ψηλὰ στὸν τοῖχο τῆς κόγχης, εἴτε τὸν ἀφαιροῦν παντελῶς. Ὁ Ἐσταυρωμένος ὑπῆρχε στὴν Ἁγία Τράπεζα πρὶν ἀπὸ τὴν Εἰκονομαχία. Ὅπως ὑπάρχει Σταυρὸς σὲ κάθε Ὀρθόδοξο Τάφο, ἔτσι ὑπάρχει καὶ ὁ Σταυρὸς μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἡ ὁποῖα Ἁγία Τράπεζα εἶναι Τάφος Μαρτύρων. Ὑπάρχει μαρτυρία ἤδη ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο ὅτι ἔπηξε μεγάλο Σταυρό στὴν Ἁγία Τράπεζα. Ὁ Σταυρὸς παλαιὰ πηγνυόταν βαθιά μέσα στὴν Ἁγία Τράπεζα. Στὴν Ὀρθοδοξία, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὁ Σταυρὸς ἔχει πάντα τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό, ἰδιαίτερα μετὰ τὴν Εἰκονομαχία.
Πηγή: Τάς θύρας (17/12/2025)
Κανάλι youtube: apostolis hatzimaggos
Σελίδα γιὰ τὸν γ. Προκόπιο: ouranopolitis.gr
